Περί βιβλιοθηκών το ανάγνωσμα
Η βιβλιοθήκη στα σύγχρονα σπίτια είναι μια εικόνα του εαυτού μας σε κοινή θέα, σκέφτεται ο Ιοβόλος.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αυτές τις ημέρες ένας φίλος μετακομίζει. Ένα από τα πρώτα πράγματα που κλήθηκε να συσκευάσει είναι τα βιβλία της βιβλιοθήκης του που δεν είναι και μικρή. Σε αυτή τη διαδικασία, κούτα με την κούτα, τόμο με τον τόμο, είχε- μου είπε- την ευκαιρία να σκεφτεί κάποια πράγματα για το πώς βλέπουμε τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες μας.
Κατ‘ άρχάς η χωροθεσία των οικιακών βιβλιοθηκών είναι ένα κομβικής σημασίας. Δεν είναι τυχαίο που στα αρχοντικά ή στα παλιά αστικά σπίτια οι βιβλιοθήκες αποτελούσαν ένα ξεχωριστό δωμάτιο, το οποίο συνήθως στέγαζε και το γραφείο, αποτελώντας κάτι σαν «τα ιδιαίτερο» του αρχηγού της οικογένειας.
Άσχετα από τους σκοπούς που εξυπηρετούσε αυτή η ανεξαρτησία της βιβλιοθήκης, εξασφάλιζε μια πολύτιμη ιδιωτικότητα, η αξία της οποίας φαίνεται σήμερα που οι βιβλιοθήκες βρίσκονται σε κοινή θέα και πολλές φορές αποτελούν θέαμα για τους επισκέπτες, οι οποίοι θα ρίξουν μια ματιά για να δουν «τι βιβλία έχει στο σπίτι του ο οικοδεσπότης.
Τα βιβλία που έχει ο καθένας όμως λένε διάφορα πράγματα για τον χαρακτήρα και τη σκέψη του- και μάλιστα πράγματα για τα οποία δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει τον τρόπο με τον οποία θα «μιλήσουν». Επί παραδείγματι, ας πούμε ότι θέλησα να μάθω κάτι σχετικά με το πώς δημιουργούνται τα παιδικά τραύματα και τις επιπτώσεις έχουν στην ενήλικη ζωή. Ας υποθέσουμε ακόμη πως ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα για το θέμα τιτλοφορείται «παιδικά τραύματα και σεξουαλική ανικανότητα».
Όποιος δει ένα τέτοιο βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου θα μπορούσε να θεωρήσει ότι πάσχω από ανικανότητα την οποία πιθανότατα αποδίδω σε κάποιο παιδικό τραύμα. Ακόμη και έτσι να μην είναι, δύσκολα κάποιος που δεν είναι στενός φίλος θα ρωτήσει για ένα τόσο λεπτό θέμα, άρα δεν θα γνωρίζω καν κατά πόσο κάποιος φιλοξενούμενός μου έχει για εμένα την εικόνα του σεξουαλικώς ανίκανου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά, δεν αποτελεί λύση να… εξηγείς χωρίς κανείς να σε ρωτήσει πως και γιατί απέκτησες διάφορους τίτλους βιβλίων που ανησυχείς ότι ίσως δώσουν άλλη εικόνα από αυτό που θα ήθελες να εκπέμψεις. Έτσι το πιο λογικό ποιο είναι; Να αλλάξεις θέση σε κάποια «ευαίσθητα» βιβλία- πράγμα που είναι από μόνο του αμήχανο.
Αυτά σκεφτόμουν κοιτώντας τη δική μου βιβλιοθήκη, όταν παρατήρησα ότι σκοπίμως κάποια βιβλία τα έχω βάλει σε πιο πάνω ράφια, σε θέσεις πολύ δύσκολα ορατές, δίπλα σε άχρηστα πλέον πανεπιστημιακά συγγράμματα και σχολικά βιβλία αγγλικών. Είναι βιβλία εμπορικά που δεν μου άρεσαν και που κατά τη γνώμη μου ίσως δώσουν την εντύπωση ότι είμαι λιγότερο εκλεκτικός από ό,τι νομίζω ότι είμαι. Λέω για βιβλία όπως ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» ή ο «Αλχημιστής» κλπ.
Να λοιπόν που πρακτικά είχα ήδη διαλέξει να «κρύψω» κάποια βιβλία που ίσως εξέπεμπαν μια συγκεκριμένη εικόνα μου προς τα έξω.
Ο τρόπος που φιλοτεχνούμε την εξωτερική μας εικόνα μπορεί να είναι ενεργητικός ή παθητικός, όπως στη περίπτωση των βιβλίων που σταδιακά εξόρισα σε αθέατα ράφια.
Η βιβλιοθήκη ενός διαβαστερού ανθρώπου επιτρέπει να «δημοσιοποιηθούν» πάμπολλες ιδιωτικές του στιγμές- αυτές που πέρασε διαβάζοντας. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε μπροστά σε μια ξένη βιβλιοθήκη, ας νοιαστούμε για την αδυναμία του άλλου να κρυφτεί περισσότερο από ό,τι για την περιέργειά μας.
Κατ‘ άρχάς η χωροθεσία των οικιακών βιβλιοθηκών είναι ένα κομβικής σημασίας. Δεν είναι τυχαίο που στα αρχοντικά ή στα παλιά αστικά σπίτια οι βιβλιοθήκες αποτελούσαν ένα ξεχωριστό δωμάτιο, το οποίο συνήθως στέγαζε και το γραφείο, αποτελώντας κάτι σαν «τα ιδιαίτερο» του αρχηγού της οικογένειας.
Άσχετα από τους σκοπούς που εξυπηρετούσε αυτή η ανεξαρτησία της βιβλιοθήκης, εξασφάλιζε μια πολύτιμη ιδιωτικότητα, η αξία της οποίας φαίνεται σήμερα που οι βιβλιοθήκες βρίσκονται σε κοινή θέα και πολλές φορές αποτελούν θέαμα για τους επισκέπτες, οι οποίοι θα ρίξουν μια ματιά για να δουν «τι βιβλία έχει στο σπίτι του ο οικοδεσπότης.
Τα βιβλία που έχει ο καθένας όμως λένε διάφορα πράγματα για τον χαρακτήρα και τη σκέψη του- και μάλιστα πράγματα για τα οποία δεν μπορεί κανείς με σιγουριά να πει τον τρόπο με τον οποία θα «μιλήσουν». Επί παραδείγματι, ας πούμε ότι θέλησα να μάθω κάτι σχετικά με το πώς δημιουργούνται τα παιδικά τραύματα και τις επιπτώσεις έχουν στην ενήλικη ζωή. Ας υποθέσουμε ακόμη πως ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα για το θέμα τιτλοφορείται «παιδικά τραύματα και σεξουαλική ανικανότητα».
Όποιος δει ένα τέτοιο βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου θα μπορούσε να θεωρήσει ότι πάσχω από ανικανότητα την οποία πιθανότατα αποδίδω σε κάποιο παιδικό τραύμα. Ακόμη και έτσι να μην είναι, δύσκολα κάποιος που δεν είναι στενός φίλος θα ρωτήσει για ένα τόσο λεπτό θέμα, άρα δεν θα γνωρίζω καν κατά πόσο κάποιος φιλοξενούμενός μου έχει για εμένα την εικόνα του σεξουαλικώς ανίκανου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσικά, δεν αποτελεί λύση να… εξηγείς χωρίς κανείς να σε ρωτήσει πως και γιατί απέκτησες διάφορους τίτλους βιβλίων που ανησυχείς ότι ίσως δώσουν άλλη εικόνα από αυτό που θα ήθελες να εκπέμψεις. Έτσι το πιο λογικό ποιο είναι; Να αλλάξεις θέση σε κάποια «ευαίσθητα» βιβλία- πράγμα που είναι από μόνο του αμήχανο.
Αυτά σκεφτόμουν κοιτώντας τη δική μου βιβλιοθήκη, όταν παρατήρησα ότι σκοπίμως κάποια βιβλία τα έχω βάλει σε πιο πάνω ράφια, σε θέσεις πολύ δύσκολα ορατές, δίπλα σε άχρηστα πλέον πανεπιστημιακά συγγράμματα και σχολικά βιβλία αγγλικών. Είναι βιβλία εμπορικά που δεν μου άρεσαν και που κατά τη γνώμη μου ίσως δώσουν την εντύπωση ότι είμαι λιγότερο εκλεκτικός από ό,τι νομίζω ότι είμαι. Λέω για βιβλία όπως ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» ή ο «Αλχημιστής» κλπ.
Να λοιπόν που πρακτικά είχα ήδη διαλέξει να «κρύψω» κάποια βιβλία που ίσως εξέπεμπαν μια συγκεκριμένη εικόνα μου προς τα έξω.
Ο τρόπος που φιλοτεχνούμε την εξωτερική μας εικόνα μπορεί να είναι ενεργητικός ή παθητικός, όπως στη περίπτωση των βιβλίων που σταδιακά εξόρισα σε αθέατα ράφια.
Η βιβλιοθήκη ενός διαβαστερού ανθρώπου επιτρέπει να «δημοσιοποιηθούν» πάμπολλες ιδιωτικές του στιγμές- αυτές που πέρασε διαβάζοντας. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε μπροστά σε μια ξένη βιβλιοθήκη, ας νοιαστούμε για την αδυναμία του άλλου να κρυφτεί περισσότερο από ό,τι για την περιέργειά μας.
