Το παιδί μου κι εγώ, αλλά κυρίως εγώ

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Όταν έδινα Πανελλήνιες, η μαμά μου έπεσε σε κατάθλιψη. Με τον τρόπο που διατύπωσα αυτή την πρόταση, θα πίστευες πως η μαμά μου έπεσε σε κατάθλιψη επειδή έδινα Πανελλήνιες, επειδή το στρες την είχε λυγίσει. Και ίσως επειδή είμαι ένας τεμπέλης που από την στιγμή που γεννήθηκε πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα χωρίς κόπο, επειδή είναι χαριτωμένος. Αλλά όχι. Αυτή θα ήταν η δική μου εγωκεντρική εξήγηση, και γι' αυτό τον λόγο δεν μου είπε για την κατάθλιψή της άμεσα. Είχαμε πιο σοβαρά προβλήματα εκείνη την εποχή. Είχαμε Κυβέρνηση Καραμανλή.

Και κανονικά αυτές είναι αναμνήσεις που έχω μπλοκάρει στον εγκέφαλό μου, αλλά είδα αυτό το βίντεο με μια μαμά να επισκιάζει τον γιο της μπροστά στην κάμερα, δηλώνοντας περήφανα πως “Πήγε πάρα πολύ καλά, είναι άριστος, πήγε εξαιρετικά το παιδί”, και κάτι μέσα μου έσπασε. Κυρίως επειδή αναγνώρισα πως το βίντεο έχει τραβηχτεί έξω απ’ το σχολείο μου στην Καβάλα, και επίσης επειδή έχω δει πολλές τέτοιες μαμάδες στην εποχή μου. Όλοι μας, υποθέτω.

Είναι οι μαμάδες των παιδιών που θα περάσουν Ιατρική. Επειδή αυτά τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να περάσουν κάπου αλλού – οκέι, ίσως Αρχιτεκτονική; – επειδή οι μαμάδες τους απλά δεν θα το επέτρεπαν. Είναι οι μαμάδες που εξακολουθούσαν να επισκέπτονται τακτικά τους καθηγητές για να ελέγξουν την πρόοδο του παιδιού τους, ακόμα κι αν το παιδί τους ήταν δεκαοχτώ χρονών γομάρι που πηγαίνει τρίτη λυκείου και θα προτιμούσε να μην εμφανίζεται η γυναίκα που το γέννησε στον μοναδικό χώρο που έχει μια υποψία κοινωνικής ζωής. Είναι οι μαμάδες που όταν βγαίνουν για καφέ, κάτι θα πάει στραβά και θα απαιτήσουν να μιλήσουν σε έναν υπεύθυνο.

Και πρέπει να τις σταματήσουμε.

Καλησπέρα, είμαι ο Θοδωρής Διάκος, γιος μιας πολύ φυσιολογικής μητέρας που αποδέχτηκε από νωρίς ότι ο γιος της δεν πρόκειται να μπει στην τοπική εφημερίδα για τις επιδόσεις του στο σχολείο. Όπως θα έπρεπε να είναι κάθε φυσιολογική μάνα. Ας ξεκινήσουμε μαζί ένα κίνημα με σκοπό να καταπολεμήσουμε αυτά τα ρομπότ με μηδενικό μητρικό ένστικτο που βγάζουν τα απωθημένα για την μίζερη, “Επάγγελμα: Οικοκυρικά” ζωή τους πάνω σε παιδιά που δεν έφταιξαν σε τίποτα, και ίσως δεν σκόπευαν ποτέ να φτάσουν μέχρι την Ανώτατη Εκπαίδευση. Επειδή μερικοί άνθρωποι έχουν άλλο πλάνο.

Στόχος μας είναι να φέρουμε την αλλαγή, ανεβάζοντας την φωνή μας σε υψηλότερα ντεσιμπέλ από αυτά τα τέρατα που εκδικούνται τα παιδιά τους για τις ραγάδες που τους δημιούργησαν. Επειδή αυτά τα παιδιά δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Επειδή αυτά τα παιδιά δικαιούνται να δηλώσουν σε μια κάμερα ότι τα πήγαν “Απλώς καλά”, φορώντας μαύρα γυαλιά, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να μην γίνουν memes και να μπορέσουν να κάνουν σεξ στο Πανεπιστήμιο. Ας σκοτώσ δείξουμε σε αυτές τις μαμάδες ότι όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ψυχική υγεία.

Για λιγότερα παιδιά με νεκρό βλέμμα. Για λιγότερα παιδιά με τραύματα επειδή οι μαμάδες τους είναι ψυχοπαθείς drama queens. Για λιγότερα παιδιά που ήθελαν πάντα να γίνουν μποέμ ποιητές σε μια σοφίτα στην Μονμάρτρη και καταλήγουν να χρωστάνε Ανατομία Ι, όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται αυτό το όνειρο. Ας κάνουμε τα παιδιά μας χαρούμενα, εφόσον η οικονομία έχει καταρρεύσει και δεν μπορούν να αποφύγουν τις Πανελλήνιες εντελώς και να φύγουν στην Ευρώπη. Σταματήστε τις ελληνίδες μαμάδες.