Τα μουσικά φεστιβάλ να κόψουν το λαιμό τους
Οι εταιρίες παραγωγής τσακώνονται με τους Δήμους και τα μουσικά Φεστιβάλ αποψιλώνονται. Να ρωτήσουμε την πολιτεία: Τι κάνουμε με τα Φεστιβάλ;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Διαβάζω για τη διαφωνία των εταιριών παραγωγής συναυλιών με τις δημοτικές αρχές, η οποία φαίνεται ότι θα έχει ως κατάληξη το να μην γίνουν οι περισσότερες από τις καθιερωμένες καλοκαιρινές συναυλίες ελλήνων καλλιτεχνών σε θέατρα όπως το Βράχων, το Κατράκειο και σε άλλα στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Διοργανωτών διαμαρτύρεται για τα υψηλά ενοίκια που ζητούν οι Δήμοι για τα εν λόγω θέατρα, με αποτέλεσμα, αν προστεθεί και ο αυξημένος ΦΠΑ, να μειώνονται σημαντικά τα έσοδά τους από τις διοργανώσεις –«δεν βγαίνουν οικονομικά οι συναυλίες» λένε, αλλά ας κρατήσουμε μικρό καλάθι για τη δυσπραγία αυτή.
Δεν έχω σκοπό να πάρω θέση γύρω από το αν έχουν δίκιο οι παραγωγοί ή οι Δήμοι. Αυτό που με απασχολεί είναι η προβληματική διαδικασία που αφορά τον πολιτισμό. Προ ολίγων εβδομάδων το σύμπαν είχε αναστατωθεί γιατί ο Βέλγος Γιαν Φαμπρ «αφελληνοποίησε το Ελληνικό Φεστιβάλ» και χάραξε αφ΄ εαυτού του πολιτισμική πολιτική. Ανάμεσα σε διάφορες συντεχνιακές ή φιλοκυβερνητικές κραυγές ορισμένοι-μεταξύ των οποίων και ο Ιοβόλος- είχαν επισημάνει ότι το πρόβλημα δεν είχε να κάνει με τα πρόσωπα, αλλά με την διαχρονική απουσία πολιτισμικής στρατηγικής εκ μέρους της πολιτείας.
Προσοχή πολιτισμική στρατηγική δεν σημαίνει κρατική ανάληψη κάθε ευθύνης, αλλά εποπτεία και μεσολάβηση της πολιτείας όπου αυτό κριθεί απαραίτητο.
Στην περίπτωση των θεάτρων και των καλοκαιρινών συναυλιών δεν έχουμε έναν αιθουσάρχη που δεν τα βρήκε με ένα παραγωγό. Μια σειρά από Δήμους της χώρας θα εμφανίσουν φτωχό έως ανύπαρκτο καλλιτεχνικό πρόγραμμα σε μια σειρά από λαϊκές εκδηλώσεις. Αυτό μπορεί να συγκινεί ορισμένους από εμάς μπορεί και όχι. Πρέπει όμως να απασχολεί την πολιτεία και το υπουργείο πολιτισμού. Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη στάση έναντι των πολιτιστικών αυτών πρωτοβουλιών. Ακόμη αν και η στάση αυτή είναι αρνητική. Παραδείγματος χάριν: «να μην γίνουν τα Φεστιβάλ, γιατί κοστίζουν πολύ».
Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε πολιτιστική πολιτική στον τομέα αυτόν. Όχι πολύ γενναιόδωρη είναι η αλήθεια, αλλά πάντως πολιτική. Το να μην εμφανίζεται κανείς και πουθενά δεν είναι πολιτική. Είναι «αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους».
Κάποια στιγμή, κάποιος κάποτε θα ασχοληθεί με τρόπο που θα μας φαίνεται ότι εξυπηρετεί κάποιον φίλο του, κάποιον γνωστό του, κάποιο συμφέρον του. Τότε θα γκρινιάξουμε και θα μπορέσουμε επιτέλους να κατηγορήσουμε και εμείς κάποιον σαν άνθρωποι.
Υπομονή μέχρι τότε…
Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Διοργανωτών διαμαρτύρεται για τα υψηλά ενοίκια που ζητούν οι Δήμοι για τα εν λόγω θέατρα, με αποτέλεσμα, αν προστεθεί και ο αυξημένος ΦΠΑ, να μειώνονται σημαντικά τα έσοδά τους από τις διοργανώσεις –«δεν βγαίνουν οικονομικά οι συναυλίες» λένε, αλλά ας κρατήσουμε μικρό καλάθι για τη δυσπραγία αυτή.
Δεν έχω σκοπό να πάρω θέση γύρω από το αν έχουν δίκιο οι παραγωγοί ή οι Δήμοι. Αυτό που με απασχολεί είναι η προβληματική διαδικασία που αφορά τον πολιτισμό. Προ ολίγων εβδομάδων το σύμπαν είχε αναστατωθεί γιατί ο Βέλγος Γιαν Φαμπρ «αφελληνοποίησε το Ελληνικό Φεστιβάλ» και χάραξε αφ΄ εαυτού του πολιτισμική πολιτική. Ανάμεσα σε διάφορες συντεχνιακές ή φιλοκυβερνητικές κραυγές ορισμένοι-μεταξύ των οποίων και ο Ιοβόλος- είχαν επισημάνει ότι το πρόβλημα δεν είχε να κάνει με τα πρόσωπα, αλλά με την διαχρονική απουσία πολιτισμικής στρατηγικής εκ μέρους της πολιτείας.
Προσοχή πολιτισμική στρατηγική δεν σημαίνει κρατική ανάληψη κάθε ευθύνης, αλλά εποπτεία και μεσολάβηση της πολιτείας όπου αυτό κριθεί απαραίτητο.
Στην περίπτωση των θεάτρων και των καλοκαιρινών συναυλιών δεν έχουμε έναν αιθουσάρχη που δεν τα βρήκε με ένα παραγωγό. Μια σειρά από Δήμους της χώρας θα εμφανίσουν φτωχό έως ανύπαρκτο καλλιτεχνικό πρόγραμμα σε μια σειρά από λαϊκές εκδηλώσεις. Αυτό μπορεί να συγκινεί ορισμένους από εμάς μπορεί και όχι. Πρέπει όμως να απασχολεί την πολιτεία και το υπουργείο πολιτισμού. Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη στάση έναντι των πολιτιστικών αυτών πρωτοβουλιών. Ακόμη αν και η στάση αυτή είναι αρνητική. Παραδείγματος χάριν: «να μην γίνουν τα Φεστιβάλ, γιατί κοστίζουν πολύ».
Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε πολιτιστική πολιτική στον τομέα αυτόν. Όχι πολύ γενναιόδωρη είναι η αλήθεια, αλλά πάντως πολιτική. Το να μην εμφανίζεται κανείς και πουθενά δεν είναι πολιτική. Είναι «αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους».
Κάποια στιγμή, κάποιος κάποτε θα ασχοληθεί με τρόπο που θα μας φαίνεται ότι εξυπηρετεί κάποιον φίλο του, κάποιον γνωστό του, κάποιο συμφέρον του. Τότε θα γκρινιάξουμε και θα μπορέσουμε επιτέλους να κατηγορήσουμε και εμείς κάποιον σαν άνθρωποι.
Υπομονή μέχρι τότε…
