Κι αν είπαμε μια (αριστερή) κουβέντα παραπάνω...

Πολύ χαρά ακούω από τους Κυβερνητικούς για την ψήφιση της συμφωνίας. Ακόμη και αν όντως είναι «το καλύτερο που θα μπορούσαμε να πετύχουμε», εγώ αναρωτιέμαι από πότε το «μη χείρον» είναι επαρκής αιτία πανηγυρισμών.

Θεωρώ πιθανότερο η… ευφορία να είναι επικοινωνιακή, μια που δύσκολα μπορώ να φανταστώ πραγματικά χαρούμενους διαπραγματευτές που υποχώρησαν από αλλεπάλληλες «κόκκινες γραμμές». Εδώ που τα λέμε κανένας που έχει δημόσιο βήμα δεν ευχαριστιέται να εμφανίζεται ανακόλουθος και άρα αφερέγγυος, πλην ίσως κλινικών περιπτώσεων, με τις οποίες όμως δεν θα ασχοληθώ.     

Το θέμα είναι τι είναι πρόθυμος να κάνει κανείς, μέχρι που είναι πρόθυμος να φτάσει. Μέχρι, δηλαδή, ποιου σημείου είναι πρόθυμος να δειχθεί αφερέγγυος. Η Κυβέρνηση εξελέγη τον Σεπτέμβριο με ένα ξεκάθαρα μνημονιακό πρόγραμμα. Αυτό πρότεινε στον κυρίαρχο λαό- που έλεγε και ο Ανδρέας, καλή του ώρα- και αυτό ψήφισε ο λαός. Για την ακρίβεια, όσοι ψήφισαν, προτίμησαν να δώσουν την εξουσία σε κάποιους στους οποίους αφενός δεν αρέσει το μνημόνιο ως λογική και αφετέρου δεν τους έχουν βαρεθεί. Οι διαφορές δηλαδή ήταν και είναι σε επίπεδο προθέσεων.

Ο σύριζα μετασχηματίζεται και γίνεται κόμμα εξουσίας, ίσως και καθεστωτικό κόμμα- αυτό μένει να φανεί. Το «αριστεροχώρι» όμως στο οποίο αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός θα είναι για πάντα οι ρίζες του, αυτό το ηρωικό 4-5% που επέμενε γραφικά να ψηφίζει «Συνασπισμό» ή να πιστεύει πως μπορεί πράγματα να έρθει «η αριστερά στην εξουσία». Αυτό είναι περισσότερο οι ρίζες τους από τους πεσόντες στην Καισαριανή, στους οποίους ο Πρωθυπουργός εναπόθεσε στεφάνι αμέσως μετά την ορκομωσία του.

Πέρα από θέμα αισθητικής, υπάρχει και ένα ουσίας:  Όσο καλύτερα μιλάς για τις ρίζες σου, τόσο καλύτερη σχέση έχεις μαζί τους. Αν βέβαια σε ενδιαφέρει, γιατί μπορεί να έχεις «και σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθείς».  

Από τα της συγκέντρωσης της Κυριακής λίγα κρατώ. Κυρίως νέες εικόνες για το πώς η εξουσία διαβρώνει και τις καλύτερες προθέσεις. Μια μάλιστα εικόνα από αυτές αποτελεί προσωπική μου ήττα: όταν μετά βαΐων και κλάδων η Κυβέρνηση είχε αφαιρέσει τα κάγκελα από τη Βουλή είχα τολμήσει να νιώσω ικανοποίηση. Τώρα με την Ηρώδου του Αττικού «θωρακισμένη» και με απαγόρευση διέλευσης ακόμη και για πεζούς βλέπω ότι επιστροφή των καγκέλων δεν είναι μακριά. Ο ψόγος εδώ δεν είναι προς την Κυβέρνηση. Είναι προς εμένα που σκέφτηκα ότι τα περιθώρια αλλαγής είναι υπαρκτά.

Γηράσκω αεί διδασκόμενος…