Το καλό του κόμματος της Ζωής
Η Ζωή σαλπάρει και, από μια άποψη, αυτό είναι καλό. Όσο μένει στην επικαιρότητα θα θυμίζει τι έλεγαν οι Συριζαίοι τις μέρες της μακαριότητας.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ψημένη από την βουτιά στην αφάνεια και εφοδιασμένη με νέο (;) αντιμνημονιακό λάβαρο η Ζωή Κωνσταντοπούλου ξεκινά το νέο κεφάλαιο στην πολιτική της ζωή με την ίδρυση του κόμματός της Πλεύση Ελευθερίας.
Από την ανακοίνωση διαβάζω: “Ανοίγουμε πανιά προς ένα μέλλον ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Με διαφάνεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους. Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και κάθε αξίωσης της χώρας. Για την δικαίωση του λαού μας και των αγώνων του, την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας”.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Όμως, αν και τα αιτήματα φαίνονται έωλα, από μια άποψη είναι πολιτικά ωφέλιμο να υπάρχει και να ακούγεται η Ζωή. Θυμίζει τα όσα με πάθος έλεγε η Κυβέρνηση τις ημέρες της μακαριότητας και δίνει στην ελληνική κοινή γνώμη το μέτρο του τι είναι εφικτό μέσα από τη διαδικασία εκλογές-κυβέρνηση και λοιπά.
Σε τελείως άλλο κλίμα, συζητούσα την Κυριακή με δύο ανθρώπους που τυχαίνει να διδάσκουν ελληνικά σε μη ελληνομαθείς. Στους μαθητές τους περιλαμβάνονται διπλωματικοί, πρόσφυγες και λοιποί αλλόγλωσσοι που για κάποιον λόγο επιθυμούν να μάθουν ελληνικά. Η άποψή τους είναι ότι τα παιδιά των τράνζιτ προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας θα πρέπει να ενταχθούν στις εδώ δομές παιδείας, δηλαδή να μπουν από Σεπτέμβριο σε κάποιο σχολείο.
Προφανώς και δεν είναι σωστό να υπάρχουν παιδιά εκτός σχολείου εντός της ελληνικής επικράτειας. Νομίζω όμως ότι το πράγμα δεν θα είναι τόσο απλό. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν τόσοι διδάσκοντες που να μιλούν τις μεσανατολικές γλώσσες που απαιτούνται. Επίσης, τι πρόγραμμα σπουδών θα διαμορφωθεί; Δηλαδή, τι θα διδαχθούν αυτά τα παιδιά; Ελληνικά ή άλλη γλώσσα;
Αν πρόκειται για ελληνικά, αυτό πιθανότατα θα σημαίνει ότι υπάρχει σχέδιο μακρόχρονης παραμονής των ανθρώπων αυτών στη χώρα μας. Πιστεύω όμως ότι ακόμη και στην περίπτωση που η όποια διδασκαλία θα γινόταν στη γλώσσα των παιδιών, μόνο και μόνο η κίνηση της φιλοξενίας τους σε ελληνικές κοινωνικές παροχές θα ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη εκ μέρους της κυβέρνησης σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν όμως και αν θέλεις να κάνεις κοινωνική πολιτική και να δείξεις αλληλεγγύη ως κράτος, θα πρέπει να σπάσεις και μερικά αυγά. Αν είναι και «χρυσά», ακόμη καλύτερα.
Από την ανακοίνωση διαβάζω: “Ανοίγουμε πανιά προς ένα μέλλον ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Με διαφάνεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους. Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και κάθε αξίωσης της χώρας. Για την δικαίωση του λαού μας και των αγώνων του, την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας”.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Όμως, αν και τα αιτήματα φαίνονται έωλα, από μια άποψη είναι πολιτικά ωφέλιμο να υπάρχει και να ακούγεται η Ζωή. Θυμίζει τα όσα με πάθος έλεγε η Κυβέρνηση τις ημέρες της μακαριότητας και δίνει στην ελληνική κοινή γνώμη το μέτρο του τι είναι εφικτό μέσα από τη διαδικασία εκλογές-κυβέρνηση και λοιπά.
Σε τελείως άλλο κλίμα, συζητούσα την Κυριακή με δύο ανθρώπους που τυχαίνει να διδάσκουν ελληνικά σε μη ελληνομαθείς. Στους μαθητές τους περιλαμβάνονται διπλωματικοί, πρόσφυγες και λοιποί αλλόγλωσσοι που για κάποιον λόγο επιθυμούν να μάθουν ελληνικά. Η άποψή τους είναι ότι τα παιδιά των τράνζιτ προσφύγων που βρίσκονται στη χώρα μας θα πρέπει να ενταχθούν στις εδώ δομές παιδείας, δηλαδή να μπουν από Σεπτέμβριο σε κάποιο σχολείο.
Προφανώς και δεν είναι σωστό να υπάρχουν παιδιά εκτός σχολείου εντός της ελληνικής επικράτειας. Νομίζω όμως ότι το πράγμα δεν θα είναι τόσο απλό. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν τόσοι διδάσκοντες που να μιλούν τις μεσανατολικές γλώσσες που απαιτούνται. Επίσης, τι πρόγραμμα σπουδών θα διαμορφωθεί; Δηλαδή, τι θα διδαχθούν αυτά τα παιδιά; Ελληνικά ή άλλη γλώσσα;
Αν πρόκειται για ελληνικά, αυτό πιθανότατα θα σημαίνει ότι υπάρχει σχέδιο μακρόχρονης παραμονής των ανθρώπων αυτών στη χώρα μας. Πιστεύω όμως ότι ακόμη και στην περίπτωση που η όποια διδασκαλία θα γινόταν στη γλώσσα των παιδιών, μόνο και μόνο η κίνηση της φιλοξενίας τους σε ελληνικές κοινωνικές παροχές θα ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη εκ μέρους της κυβέρνησης σε επικοινωνιακό επίπεδο.
Εύκολοι δρόμοι δεν υπάρχουν όμως και αν θέλεις να κάνεις κοινωνική πολιτική και να δείξεις αλληλεγγύη ως κράτος, θα πρέπει να σπάσεις και μερικά αυγά. Αν είναι και «χρυσά», ακόμη καλύτερα.
