Η υποκρισία και η "πολιτική ορθότητα" πάνε Jumbo

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που διασκεδάζουν με τις διαφημίσεις του Jumbo και αυτοί που τις απεχθάνονται. Εγώ θα πρέπει να παραδεχθώ ότι ανήκω στην πρώτη. Αυτό προς ενημέρωση, ώστε να σταθμιστεί η αντικειμενικότητά μου.  

Έρχομαι τώρα στο προκείμενο, την πασχαλινή διαφήμιση με την Άντζελα Δημητρίου. Κατ΄ αρχάς, η συγκεκριμένη διαφήμιση έχει το μίνιμουμ της πλάκας που έχουν όλοι οι αυτοσαρκασμοί. Ακόμη και αν γίνονται για το χρήμα. Θέλω ακόμη να σημειώσω την σινεφίλ ανάλυση που άκουσα και η οποία αφορά το πλάνο στο οποίο η Άντζελα έρχεται αντιμέτωπη με «εκείνον»: Η αντιπαραθετική στάση τους επιρρώνεται και από το ότι εκείνη έχει ταχθεί με το μέρος των «πιστών», που βαδίζουν κατανυκτικά, ενώ ο άλλος είναι απέναντί τους ως «άπιστος»!     

Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η διαφήμιση είναι πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη με την Κατερίνας Στανίση, την οποία μπορείτε να θυμηθείτε εδώ.

Την κριτική που δέχεται η συγκεκριμένη διαφήμιση ως «υποκουλτούρα» δεν θα την σχολιάσω καν- συνήθως αυτές οι κορώνες προέρχονται από μέσα και ανθρώπους που στέκονται κάπου στη μέση της βαθμίδας καλλιέργειας και βρίσκουν ευκαιρία να αυτοπλασαριστούν ως ανώτεροι. Σε αυτή τη διαδικασία όμως, συγκρίνονται. Ας σκεφτούν οι ίδιοι με τι.

Ας έρθω τώρα στην φεμινιστική κριτική, οι θιασώτες της οποίας… απηύδησαν με την σεξιστική πλευρά της διαφήμισης, όπως αναδύεται από την τελευταία φράση «χτύπα σαν άντρας». Βασικό επιχείρημα είναι ότι αυτές τις διαφημίσεις «τις βλέπουν και παιδιά», που  έτσι εθίζονται σε σεξιστικά πρότυπα κατά τα οποία οι άντρες κάνουν κάποια πράγματα και οι γυναίκες κάποια άλλα.

Για λόγους που έχουν μάλλον να κάνουν με τον βαθμό της υστερίας μιας κοινωνίας, η Ελλάδα ήταν για αρκετά χρόνια απρόσβλητη από περιστατικά παραβίασης της «πολιτικής ορθότητας». Δεν το είχαμε υπόψη μας και φράσεις, όπως η αμερικανικού τύπου “I’m sorry for that”, δεν ακουγόταν σχεδόν ποτέ. Ο χαβαλές δεν είχε όρια, όπως αποδείκνυαν τα μακάβρια ανέκδοτα που είχαν εμφανιστεί κάπου εκεί στην αρχή της δεκαετίας του 1990.

Όσοι ποντάρουν στην πολιτική ορθότητα για να γκρινιάξουν, είναι σχεδόν απίθανο να μην καταλήξουν έχοντας ένα αξιοπρεπές επιχείρημα στα χέρια τους. Το τίμημα που πληρώνουν σχετικά είναι να φανούν ξινοί ή, όπως λέει ο λαός, «τζώρες». Χαλάλι όμως.

Όπως ισχύει για όλες τις υστερίες της πολιτικής ορθότητας, έτσι και αυτή για τη διαφήμιση του Jumbo, αν εξεταστεί προσεκτικά θα φανεί ότι υπάρχει κάποιου είδους δίκιο.

Στο πνεύμα αυτό, καταλαβαίνω μια μαμά που ανησυχεί μήπως το παιδί της πάρει τέτοια λάθος διδάγματα. Αν το σκεφτείς, θα ανησυχήσεις. Όμως ελπίζω να πρόκειται για μαμάδες που κάνουν και μια σειρά από άλλα πράγματα, όπως να εξηγούν στις κόρες τους ότι το ροζ δεν είναι καλύτερο από τα άλλα χρώματα, ότι ο γάμος δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, όπως το να μην τους παίρνουν κούκλες που αναπαράγουν καταναλωτικά και τσουλίστικα πρότυπα. Ή για μαμάδες που δεν παίρνουν στους γιους τους πολεμικά παιχνίδια, που δεν τους αφήνουν να παίζουν λίγο άγρια με τους φίλους τους γιατί «αγόρια είναι», που δεν τους καλούν να σταματήσουν να κλαίνε επειδή «είναι άντρες».

Μπορεί κάποιος να μην κάνει όλα αυτά και να διαμαρτύρεται για τη συγκεκριμένη διαφήμιση; Ασφαλώς και μπορεί. Αλλά τότε θα είναι εκτεθειμένος στην κριτική για υποκρισία.