Μπράβο σε όλους μας για τη μαντήλα
Η παρέλαση του κοριτσιού με τη μαντήλα έδειξε ότι τα πράγματα αλλάζουν και ότι ίσως να είμαστε πιο ώριμοι να το δεχτούμε από ό,τι πιστεύαμε.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Εγώ χάρηκα με την μαντήλα του κοριτσιού στην παρέλαση. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, είδα έναν άνθρωπο που μπόρεσε να λάβει μέρος σε μια συλλογικότητα με τον δικό του τρόπο, ο οποίος δεν προσβάλει κανέναν και ο οποίος του εξασφαλίζει τον αυτοσεβασμό του.
Σε δεύτερο επίπεδο, μία ακόμη επίσημη «εγγραφή» στη συνείδηση του κόσμου ότι η ελληνική κοινωνία είναι ήδη πολυπολιτισμική, δεν πρόκειται να βλάψει κανέναν. Άσε που μου φαίνεται μια χαρά τρόπος να σταματήσει και αυτή η άθλια συζήτηση κάθε τόσο για το πόσο κοντή ήταν η φούστα της μίας ή της άλλης μαθήτριας και για το πόσα σκουλαρίκια φορούσε ο τάδε ή ο δείνα μαθητής.
Ελπίζω να μην είναι η εντύπωσή μου, αλλά σε γενικές γραμμές οι αντιδράσεις για τη φωτογραφίας του κοριτσιού με τη μαντήλα ήταν μετρημένες και κόσμιες. Σωστά ξεκίνησε ένας ανεπίσημος διάλογος για το πόσο και πως είναι συμβατό με τη δική μας καθημερινότητα να βλέπουμε άλλους να δηλώνουν την με την εξωτερική τους εμφάνιση θρησκευτική τους πίστη. Αυτό όμως είναι θεμιτό, καθώς αποτελεί διαδικασία «χώνεψης» των δεδομένων.
Αφήνω στην άκρη τους μανιακούς της Ορθοδοξίας που θεωρούν ότι κινδυνεύει η ορθόδοξη πίστη και ότι θα «ισλαμοποιηθεί» η κοινωνία μας με τους 50 ή 100 χιλιάδες Σύριους και Αφγανούς που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη χώρα. Όποιος θέλει να νιώθει ότι κινδυνεύει για κάτι, θα το βρει.
Με αφορμή τις φωτογραφίες αυτές όμως αξίζει να θυμηθούμε το ανόητο των παρελάσεων και δη των μαθητικών. Άντε και πες ότι την στρατιωτική παρέλαση την έχει ανάγκη το κράτος με τον ίδιο τρόπο που έχει ανάγκη τη σημαία ή τον εθνικό ύμνο: για να δημιουργήσει στους υπηκόους του το αίσθημα του συνανήκειν και της εμπιστοσύνης σε εθνικούς θεσμούς. Την μαθητική, τι την κάνει;
Πρόκειται για μεταξικό κατάλοιπο που υποχρεώνει τα παιδιά να κινούνται με «βήμα», για ποιον άραγε λόγο; Για να σφυρηλατήσει το εθνικό τους αίσθημα; Αυτά- από παιδαγωγική άποψη- είναι αστεία, αν και πιθανότατα οι ίδιοι οι μαθητές θα διαφωνούσαν με την κατάργησή τους, αφού οι ώρες της πρόβας, είναι ώρες εκτός τάξης.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως είναι ένα δαιμονικό εύρημα του φιλόπατρη νομοθέτη. Πράγματι, η σύνδεση των εθνικών επετείων με… χαμένες ώρες μαθημάτων είναι αλάνθαστη συνταγή για να αγαπήσουν τα παιδιά το εθνικό ιδεώδες. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: Eις οιωνός άριστος…
Σε δεύτερο επίπεδο, μία ακόμη επίσημη «εγγραφή» στη συνείδηση του κόσμου ότι η ελληνική κοινωνία είναι ήδη πολυπολιτισμική, δεν πρόκειται να βλάψει κανέναν. Άσε που μου φαίνεται μια χαρά τρόπος να σταματήσει και αυτή η άθλια συζήτηση κάθε τόσο για το πόσο κοντή ήταν η φούστα της μίας ή της άλλης μαθήτριας και για το πόσα σκουλαρίκια φορούσε ο τάδε ή ο δείνα μαθητής.
Ελπίζω να μην είναι η εντύπωσή μου, αλλά σε γενικές γραμμές οι αντιδράσεις για τη φωτογραφίας του κοριτσιού με τη μαντήλα ήταν μετρημένες και κόσμιες. Σωστά ξεκίνησε ένας ανεπίσημος διάλογος για το πόσο και πως είναι συμβατό με τη δική μας καθημερινότητα να βλέπουμε άλλους να δηλώνουν την με την εξωτερική τους εμφάνιση θρησκευτική τους πίστη. Αυτό όμως είναι θεμιτό, καθώς αποτελεί διαδικασία «χώνεψης» των δεδομένων.
Αφήνω στην άκρη τους μανιακούς της Ορθοδοξίας που θεωρούν ότι κινδυνεύει η ορθόδοξη πίστη και ότι θα «ισλαμοποιηθεί» η κοινωνία μας με τους 50 ή 100 χιλιάδες Σύριους και Αφγανούς που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη χώρα. Όποιος θέλει να νιώθει ότι κινδυνεύει για κάτι, θα το βρει.
Με αφορμή τις φωτογραφίες αυτές όμως αξίζει να θυμηθούμε το ανόητο των παρελάσεων και δη των μαθητικών. Άντε και πες ότι την στρατιωτική παρέλαση την έχει ανάγκη το κράτος με τον ίδιο τρόπο που έχει ανάγκη τη σημαία ή τον εθνικό ύμνο: για να δημιουργήσει στους υπηκόους του το αίσθημα του συνανήκειν και της εμπιστοσύνης σε εθνικούς θεσμούς. Την μαθητική, τι την κάνει;
Πρόκειται για μεταξικό κατάλοιπο που υποχρεώνει τα παιδιά να κινούνται με «βήμα», για ποιον άραγε λόγο; Για να σφυρηλατήσει το εθνικό τους αίσθημα; Αυτά- από παιδαγωγική άποψη- είναι αστεία, αν και πιθανότατα οι ίδιοι οι μαθητές θα διαφωνούσαν με την κατάργησή τους, αφού οι ώρες της πρόβας, είναι ώρες εκτός τάξης.
Τώρα που το σκέφτομαι ίσως είναι ένα δαιμονικό εύρημα του φιλόπατρη νομοθέτη. Πράγματι, η σύνδεση των εθνικών επετείων με… χαμένες ώρες μαθημάτων είναι αλάνθαστη συνταγή για να αγαπήσουν τα παιδιά το εθνικό ιδεώδες. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: Eις οιωνός άριστος…
