Οι Βρυξέλλες και τα «κλειστά μας μάτια»

 

 

Και να που τα κλειστά σύνορα δεν λειτουργούν και τόσο αποτελεσματικά για αυτό που προσπάθησε και προσπαθεί να γλιτώσει η πολιτισμένη Ευρώπη: το μπούμεραγκ που πετάει εδώ και αιώνες ο δυτικός πολιτισμός προς Ανατολάς.

Ο κύκλος της βίας δεν φαίνεται να τελειώνει και- το χειρότερο- οι άμυνες της Δύσης αποδυναμώνονται διαρκώς. Αλήθεια, πώς να αντιμετωπίσεις τον άνθρωπο που αυτοκτονεί μέσα στο ανώνυμο πλήθος σκοτώνοντας όσο περισσότερους γίνεται;

Φοβάμαι πως η δύση και πρώτα η Ευρώπη θα γίνει σταδιακά όπως εκείνα τα προάστια που υπάρχουν στις ΗΠΑ αλλά και αλλού, απλώς σε μεγάλη κλίμακα. Λέω για αυτές τις εκτάσεις- συνοικίες με τους ψηλούς φράκτες όπου μένουν οι ζάμπλουτοι σαν σε ζωολογικούς κήπους πολυτελείας, διατηρώντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Ιδιωτικές εταιρίες φύλαξης φρουρούν τα check points εισόδου και εξόδου και κρατούν «ασφαλείς» τις σύγχρονες αυτές φυλακές.

Φοβάμαι ότι η κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών κρατών θα βγάλει ένα ακόμη λάθος συμπέρασμα από την επίθεση στις Βρυξέλλες. Θα καταλήξει στο ότι χρειάζεται ακόμη περισσότερη αστυνόμευση και ακόμη σκληρότερα μέτρα προφύλαξης και καταστολής. Είναι μια λογική αντίδραση. Ακόμη και αν είσαι απολύτως κατά της βίας, η αντίδρασή σου όταν σε χτυπούν είναι να προστατευθείς. Αν δεν βρεθεί κάποιος να σου εξηγήσει ότι η βία προέρχεται από βία.  

Και εδώ θα μπορούσε να ξεκινά ο ρόλος της κάθε εθνικής πολιτείας, αν πραγματικά ήθελε να κάνει κάτι ριζικό. Αυτό όμως το ρομαντικό «αν πραγματικά ήθελε» δεν έχει να κάνει μόνο με τη διαχείριση της κρίσης, αλλά και με πιο δομικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής των κρατών.

Ας σκεφτούμε λίγο: Ο δυτικός πλούτος από κάπου βγαίνει. Από πού άραγε;

Έχουμε μάθει να μας φαίνεται λογική η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών κρατών της Ανατολής από δυτικά κράτη ή εταιρίες. Έχουμε συνηθίσει τις στρατιωτικές επεμβάσεις για να τοποθετηθεί επικεφαλής ο τάδε ή ο δείνα αχυράνθρωπος της όποιας μεγάλης δύναμης.

Ίσως, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, να θεωρούμε και το κλείσιμο των συνόρων, πιο πολύ από ό,τι άλλο, «δικαίωμα του κάθε κράτους». Είναι αυτές οι λογικές αδράνειας που επιτρέπουν στον κύκλο της βίας να συνεχίζεται. Η λογική των οικονομικών συμφερόντων δεν θα τον σταματήσει. Απεναντίας, θα βρει ευκαιρία να πουλήσει στις κυβερνήσεις περισσότερα μέσα καταστολής και παρακολούθησης. Και μετά το επόμενο χτύπημα και άλλα, και άλλα.

Ή θα πρέπει να δεχθούμε αυτού του είδους τα χτυπήματα ως το αναγκαίο κακό της δυτικής οικονομικής επεκτατικής πολιτικής ή θα πρέπει τα πράγματα να αλλάξουν.   

Όμως αν δεν μπορέσουμε να αλλάξουμε εμείς πώς θα το μπορέσουν οι πολιτικές; που έλεγε και ο Σαββόπουλος.