Η Μακεδονία είναι του Καμμένου
Ξαναθυμόμαστε τις τσιρίδες για το Μακεδονικό, κάθε φορά που κάποιος θέλει να τραβήξει τα γκέμια του εθνικισμού για να πετύχει ένα χλιμίντρισμα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Θυμάμαι εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που τα πράγματα ζεσταίνονταν με το βόρειο πρώην Γιουγκοσλάβο γείτονα, παρελαύνοντας ως σχολείο είχαμε νιώσει εθνική ανάταση όταν -περνώντας μπροστά από τους επίσημους- είχαμε βροντοφωνάξει ανοήτως «Η Μακεδονία είναι ελληνική!».
Τα συνθήματα απευθύνονται σε έφηβους ή σε όσους έχουν νοοτροπία εφήβου- αυτό είναι το κοινό στο οποίο σκοπεύουν. Το θέμα Μακεδονία παραμένει έκτοτε αβανταδόρικο για την ενεργοποίηση του κλασικού μοντέλου που είναι παντοιοτρόπως χρήσιμο στην πολιτική και λέγεται «κατασκευή εχθρού».
Στην πράξη, όπως συμβαίνει πάντα με την εξωτερική πολιτική, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, και- κατά κανόνα- όσο λιγότερο λόγο έχει η κοινή γνώμη σε αυτά, τόσο καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα άσκησης μιας υπεύθυνης πολιτικής. Αυτό βέβαια λίγο ενδιαφέρει τύπους σαν τον Πάνο τον Καμμένο που μια στο τόσο κάνουν το κομμάτι τους για να θυμίσουν στο δικό τους κομματικό ακροατήριο ότι είναι παρόντες.
Το τι εννοούσε ή όχι ο Μουζάλας και το κατά πόσον είναι σωστό ή όχι είναι ανεξάρτητο από την συζήτηση που ακολουθεί και από τον τρόπο προσέγγισης του θέματος.
Στο έτερο θέμα των ημερών, την αποφυλάκιση Ρουπακιά τα πράγματα είναι πιο απλά. Το κράτος δεν μπορεί να φτιάχνει δικαιοσύνη στα μέτρα της κάθε περίπτωσης. Ακόμη και με δεδομένο ότι αυτό θα ήταν το πιο σωστό, η απομάκρυνση των ανθρώπων από την τοπική κοινωνική οργάνωση και η ύπαρξη κρατικής δομής οδηγεί αναγκαστικά σε χοντροκομμένους και γενικούς κανόνες δικαίου, οι οποίοι εφαρμόζονται με σχετική ευστοχία σε όσο το δυνατόν διαφορετικές περιπτώσεις.
Η περίπτωση Ρουπακιά δεν είναι μια από αυτές.
Έχουμε έναν υπόδικο που έχει ομολογήσει την δολοφονία ενός άλλου ανθρώπου. Οι εκκρεμοδικίες και το αργό σύστημα απονομής δικαιοσύνης έκαναν το 36μηνο της προσωρινής του κράτησης να περάσει χωρίς να έχει ξεκινήσει η δίκη του, η οποία πιθανότατα θα καταλήξει με την εκ νέου φυλάκισή του.
Σε μια πιο σωστή απονομή δικαιοσύνης, η εκδίκαση της υπόθεσης Ρουπακιά θα ήταν αμεσότερη και δεν θα υπήρχε αυτή η εξέλιξη που αναστατώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα να αποφυλακίζεται δηλαδή ένας κατ’ ομολογία του ποινικός εγκληματίας. Οι δυσκαμψίες όμως αυτές είναι σύμφυτες με την έννοια του κράτους και πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους όσους θέλουν να πιστεύουν στην αξία του.
Δεν θα μπορούσε να γίνει μια εξαίρεση για την περίπτωση; Σε καμία περίπτωση κατά τη γνώμη μου, και εδώ λίγη αμφιβολία χωρεί. Βασική αρχή λειτουργίας του κράτους είναι ότι ο νόμος ισχύει για όλους. Για να γίνει άλλωστε όσο το δυνατόν καλύτερος προσδιορισμός του νόμου είναι που υπάρχει ολόκληρη διαδικασία για την κατάρτιση και την ψήφισή του.
Η κατά περίπτωση εφαρμογή σαμποτάρει την εμπιστοσύνη του πολίτη στο αταλάντευτο του νόμου, αλλά και δίνει στους ερμηνευτές του νόμου εξουσίες νομοθέτη, διαστέλλοντας τη σφαίρα εξουσίας τους αντισυνταγματικά. Όπως έχουν τα πράγματα, ο Ρουπακιάς αποφυλακίζεται σωστά μέχρι τη δίκη, όπως σωστά αποφυλακίζεται και ο μπαχαλάκιας που κρατείται για ρίψη μολότωφ.
Το να ισχύει για όλους το ίδιο έχει πολλά προβλήματα, αλλά έχει και ένα καλό: είναι εγγύηση για ένα μίνιμουμ ισονομίας.
Τα συνθήματα απευθύνονται σε έφηβους ή σε όσους έχουν νοοτροπία εφήβου- αυτό είναι το κοινό στο οποίο σκοπεύουν. Το θέμα Μακεδονία παραμένει έκτοτε αβανταδόρικο για την ενεργοποίηση του κλασικού μοντέλου που είναι παντοιοτρόπως χρήσιμο στην πολιτική και λέγεται «κατασκευή εχθρού».
Στην πράξη, όπως συμβαίνει πάντα με την εξωτερική πολιτική, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, και- κατά κανόνα- όσο λιγότερο λόγο έχει η κοινή γνώμη σε αυτά, τόσο καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα άσκησης μιας υπεύθυνης πολιτικής. Αυτό βέβαια λίγο ενδιαφέρει τύπους σαν τον Πάνο τον Καμμένο που μια στο τόσο κάνουν το κομμάτι τους για να θυμίσουν στο δικό τους κομματικό ακροατήριο ότι είναι παρόντες.
Το τι εννοούσε ή όχι ο Μουζάλας και το κατά πόσον είναι σωστό ή όχι είναι ανεξάρτητο από την συζήτηση που ακολουθεί και από τον τρόπο προσέγγισης του θέματος.
Στο έτερο θέμα των ημερών, την αποφυλάκιση Ρουπακιά τα πράγματα είναι πιο απλά. Το κράτος δεν μπορεί να φτιάχνει δικαιοσύνη στα μέτρα της κάθε περίπτωσης. Ακόμη και με δεδομένο ότι αυτό θα ήταν το πιο σωστό, η απομάκρυνση των ανθρώπων από την τοπική κοινωνική οργάνωση και η ύπαρξη κρατικής δομής οδηγεί αναγκαστικά σε χοντροκομμένους και γενικούς κανόνες δικαίου, οι οποίοι εφαρμόζονται με σχετική ευστοχία σε όσο το δυνατόν διαφορετικές περιπτώσεις.
Η περίπτωση Ρουπακιά δεν είναι μια από αυτές.
Έχουμε έναν υπόδικο που έχει ομολογήσει την δολοφονία ενός άλλου ανθρώπου. Οι εκκρεμοδικίες και το αργό σύστημα απονομής δικαιοσύνης έκαναν το 36μηνο της προσωρινής του κράτησης να περάσει χωρίς να έχει ξεκινήσει η δίκη του, η οποία πιθανότατα θα καταλήξει με την εκ νέου φυλάκισή του.
Σε μια πιο σωστή απονομή δικαιοσύνης, η εκδίκαση της υπόθεσης Ρουπακιά θα ήταν αμεσότερη και δεν θα υπήρχε αυτή η εξέλιξη που αναστατώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα να αποφυλακίζεται δηλαδή ένας κατ’ ομολογία του ποινικός εγκληματίας. Οι δυσκαμψίες όμως αυτές είναι σύμφυτες με την έννοια του κράτους και πρέπει να γίνονται σεβαστές από όλους όσους θέλουν να πιστεύουν στην αξία του.
Δεν θα μπορούσε να γίνει μια εξαίρεση για την περίπτωση; Σε καμία περίπτωση κατά τη γνώμη μου, και εδώ λίγη αμφιβολία χωρεί. Βασική αρχή λειτουργίας του κράτους είναι ότι ο νόμος ισχύει για όλους. Για να γίνει άλλωστε όσο το δυνατόν καλύτερος προσδιορισμός του νόμου είναι που υπάρχει ολόκληρη διαδικασία για την κατάρτιση και την ψήφισή του.
Η κατά περίπτωση εφαρμογή σαμποτάρει την εμπιστοσύνη του πολίτη στο αταλάντευτο του νόμου, αλλά και δίνει στους ερμηνευτές του νόμου εξουσίες νομοθέτη, διαστέλλοντας τη σφαίρα εξουσίας τους αντισυνταγματικά. Όπως έχουν τα πράγματα, ο Ρουπακιάς αποφυλακίζεται σωστά μέχρι τη δίκη, όπως σωστά αποφυλακίζεται και ο μπαχαλάκιας που κρατείται για ρίψη μολότωφ.
Το να ισχύει για όλους το ίδιο έχει πολλά προβλήματα, αλλά έχει και ένα καλό: είναι εγγύηση για ένα μίνιμουμ ισονομίας.
