Έχω ένα meme γι’ αυτό

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω επιτέλους να αποδεχτώ ότι τα social media, και ειδικά τα ελληνικά, είναι ένας ατέλειωτος βόθρος. Μια τρύπα που δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουμε να σκάβουμε, γιατί κανένας πάτος δεν μας είναι αρκετός.

Ήρθε η Αντζελίνα Τζολί στην Ελλάδα, ως πρέσβειρα του ΟΗΕ. Η Αντζελίνα Τζολί εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχει καταφέρει να είναι εξίσου γνωστή για τις ταινίες της, όσο και για το φιλανθρωπικό της έργο. Και πολλές φορές η ζυγαριά βαραίνει προς το δεύτερο, κάτι που δεν φαίνεται να την ενοχλεί. Έχει προσφέρει χρήματα σε χώρες του τρίτου κόσμου, έχει μιλήσει ανοιχτά για τις αδικίες που βλέπει και είναι από τους λίγους διάσημους που πλέον επιβεβαιωμένα χρησιμοποιεί την πλατφόρμα της για καλό σκοπό.

Για όνομα του θεού, ανακάλυψε πως βρίσκεται σε αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του μαστού λόγω μιας γενετικής μετάλλαξης, έκανε διπλή μαστεκτομή, δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει για το ζήτημα, φρόντισε να ρίξει όλα τα φώτα πάνω του, και η επιρροή της κατέληξε στο να μειώνονται κατά 50% τα έξοδα για τις πανάκριβες αυτές προληπτικές εξετάσεις. Αν μη τι άλλο, για την Αντζελίνα Τζολί δεν σε παίρνει να πεις τίποτα πλέον.

Τι κάνει ο Έλληνας γι’ αυτό; Φτιάχνει memes.

Τα μισά memes κοροϊδεύουν τα κακά αγγλικά του Τσίπρα και τα άλλα μισά το πόσο αδύνατη είναι. Ήρθε εδώ, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό, είναι δραστήρια στο προσφυγικό ζήτημα και, αν μη τι άλλο, το να βρεθεί στο σημείο μηδέν είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει για να τραβήξει ακόμα περισσότερη προσοχή στο πρόβλημα. Τίποτα από αυτά δεν έχει αρνητική χροιά. Μήπως τότε έχουμε φτάσει στο σημείο να είμαστε καχύποπτοι με τα πάντα;

Εναλλακτικά, μπορεί απλά να έχουμε φτάσει στο σημείο που θέλουμε να τρολάρουμε τα πάντα. Αν σκεφτείς ότι υπήρξε κόσμος που έκραξε επειδή τόλμησε να επισκεφθεί τους πρόσφυγες ντυμένη απλά. Ναι, μάλλον το πρόβλημα είμαστε εμείς. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω χωρίς να πετάξουμε την μαλακία μας. Είναι σαν να δίνεις το παρών.

Και μέσα σ’ όλο αυτό, θα πω και το άλλο. Χθες έκλεισε ένας χρόνος από τότε που βρήκαν το πτώμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Μαντεύω πως δεν το θυμόσουν. Ούτε κι εγώ, στο “σαν σήμερα” του Facebook το θυμήθηκα. Ναι, θα μου πεις, έχουν γίνει ένα εκατομμύριο (σοβαρά) πράγματα από τότε. Και δεν θα το αρνηθώ. Το ερώτημά μου είναι κατά πόσο σε έναν, δύο, τρεις χρόνους από τώρα θα θυμόμαστε και τα υπόλοιπα σοβαρά. Οι τραγωδίες δεν χρειάζεται να φτάνουν σε επίπεδα 11ης Σεπτεμβρίου για να χαράζονται στην μνήμη μας, και όσο πάει η αμνησία μας μεγαλώνει. Προσπάθησε να θυμηθείς την ημερομηνία της επίθεσης στο Παρίσι. Σταμάτα να φτιάχνεις και να σηκώνεις memes για ό,τι συμβαίνει. Το θέμα δεν είναι να κυνηγάς το viral της ημέρας, να χτυπάς την κοινωνική σου κάρτα. Και, στο κάτω-κάτω, προτού γυρίσεις και πεις “Πω-πω, μαλάκα μου, πόσο χτικιάρα έμεινε η Τζολί”, τσέκαρε λίγο και τι έχεις καταφέρει εσύ στην ζωή σου.

Για τα αγγλικά του Τσίπρα δεν θέλω να το αναλύσω. Στα κρυφά γέλασα κι εγώ λιγάκι.