Τα πίτουρα και οι κότες
Τα social media κάνουν βούκινο σαχλαμάρες της επικαιρότητας και κάπως έτσι καλούμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε βλακείες.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Εν μέσω προσφυγικού και αγροτικού, ξαφνικά το διαδίκτυο γέμισε από Παντελή Παντελίδη και κράξιμο στην Έλλη Παπαγγελή. Τόσο οι «λαϊκοί» όσο και οι «κουλτουριάρηδες» βρήκαν κάτι επί του οποίου θεώρησαν ότι πρέπει να τοποθετηθούν.
Κατ΄ αρχάς οι του Παντελίδη που έσπευσαν να συνδέσουν το δυστύχημα με την κριτική που δέχθηκε για το κατά φαντασίαν ατόπημα να βάλει τη λέξη «κατεχόμενα» σε έναν ούτως ή άλλως ανόητο στίχο. Όσοι δεν μαλλιοτραβιούνταν, κατηγορούσαν τους άλλους, όλο και σοβαρότερα, ότι «γλωσσόφαγαν το παιδί».
Μια φίλη στο Facebook, μόλις πέθανε ο Ουμπέρτο Έκο, ξέσπασε και συνόψισε περίφημα τον παραλογισμό των ημερών: «Ποιος γλωσσοφαγε τον Ουμπέρτο; Μιλάτε, τσογλάνια...».
Έπειτα οι της Παπαγγελή. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω το κέφι με το οποίο οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα μικρά, δήθεν για να τα περιφρονήσουν αλλά στην πραγματικότητα για να φανούν οι ίδιοι καλύτεροι.
Δεν γνώριζα καν ποια είναι η Έλλη Παπαγγελή. Δεν γνώριζα καν ποια σχέση είχε ή θα μπορούσε να έχει με τον Μαρξ. Αλλά, ποιον αφορά; Τον μαρξιστή; Ελπίζω πως όχι, μια και μάλλον η άποψή του για τον μαρξισμό δεν είναι ευάλωτη σε τέτοιου είδους κριτική. Τον δεξιό; Το επίπεδο κριτικής μιας 15χρονης λογικά δεν θα του μοιάζει επαρκές.
Το θέμα όμως ήταν καυτό γιατί την ανοησία την είπε μια μοντέλα, οπότε ανοίχθηκε πεδίο δόξης λαμπρό για να εκπληρωθεί το αναμενόμενο και συμπλεγματικό: Μια όμορφη να φαίνεται άμυαλη.
Από κοντά και διάφορες σεξιστικές κορώνες που προήλθαν κανονικούς προοδευτικούς τύπους που και καλά θίχτηκαν μόνο και μόνο επειδή η Παπαγγελή έπιασε στο στόμα της το «ιερό δισκοπότηρο». Και βγήκε ο πραγματικός εαυτό τους.
Και μετά είμαστε και εμείς. Που ζητάμε αφ΄ υψηλού να είναι όλοι πιο ανεκτικοί απέναντι στους «κατώτερους», όπως η Παπαγγελή. Που κρίνουμε αυτούς που κρίνουν, έχοντας την πολυτέλεια να τους κρίνουμε όλους. Που και εμείς μοστράρουμε το πόσο καλύτεροι είμαστε- αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που ασχολούμαστε.
Ένα πράγμα σε διαφυλάσσει από την βλακεία. Να μην ασχολείσαι μαζί της. Καθόλου. Ούτε για να την κρίνεις, ούτε για να την επιτιμήσεις, ούτε για να την περιφρονήσεις. Σε κάθε άλλη περίπτωση γίνεσαι λίγο ως πολύ μέρος της. Και κάποιος άλλος σε κρίνει ευτυχισμένος…
Κατ΄ αρχάς οι του Παντελίδη που έσπευσαν να συνδέσουν το δυστύχημα με την κριτική που δέχθηκε για το κατά φαντασίαν ατόπημα να βάλει τη λέξη «κατεχόμενα» σε έναν ούτως ή άλλως ανόητο στίχο. Όσοι δεν μαλλιοτραβιούνταν, κατηγορούσαν τους άλλους, όλο και σοβαρότερα, ότι «γλωσσόφαγαν το παιδί».
Μια φίλη στο Facebook, μόλις πέθανε ο Ουμπέρτο Έκο, ξέσπασε και συνόψισε περίφημα τον παραλογισμό των ημερών: «Ποιος γλωσσοφαγε τον Ουμπέρτο; Μιλάτε, τσογλάνια...».
Έπειτα οι της Παπαγγελή. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω το κέφι με το οποίο οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα μικρά, δήθεν για να τα περιφρονήσουν αλλά στην πραγματικότητα για να φανούν οι ίδιοι καλύτεροι.
Δεν γνώριζα καν ποια είναι η Έλλη Παπαγγελή. Δεν γνώριζα καν ποια σχέση είχε ή θα μπορούσε να έχει με τον Μαρξ. Αλλά, ποιον αφορά; Τον μαρξιστή; Ελπίζω πως όχι, μια και μάλλον η άποψή του για τον μαρξισμό δεν είναι ευάλωτη σε τέτοιου είδους κριτική. Τον δεξιό; Το επίπεδο κριτικής μιας 15χρονης λογικά δεν θα του μοιάζει επαρκές.
Το θέμα όμως ήταν καυτό γιατί την ανοησία την είπε μια μοντέλα, οπότε ανοίχθηκε πεδίο δόξης λαμπρό για να εκπληρωθεί το αναμενόμενο και συμπλεγματικό: Μια όμορφη να φαίνεται άμυαλη.
Από κοντά και διάφορες σεξιστικές κορώνες που προήλθαν κανονικούς προοδευτικούς τύπους που και καλά θίχτηκαν μόνο και μόνο επειδή η Παπαγγελή έπιασε στο στόμα της το «ιερό δισκοπότηρο». Και βγήκε ο πραγματικός εαυτό τους.
Και μετά είμαστε και εμείς. Που ζητάμε αφ΄ υψηλού να είναι όλοι πιο ανεκτικοί απέναντι στους «κατώτερους», όπως η Παπαγγελή. Που κρίνουμε αυτούς που κρίνουν, έχοντας την πολυτέλεια να τους κρίνουμε όλους. Που και εμείς μοστράρουμε το πόσο καλύτεροι είμαστε- αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που ασχολούμαστε.
Ένα πράγμα σε διαφυλάσσει από την βλακεία. Να μην ασχολείσαι μαζί της. Καθόλου. Ούτε για να την κρίνεις, ούτε για να την επιτιμήσεις, ούτε για να την περιφρονήσεις. Σε κάθε άλλη περίπτωση γίνεσαι λίγο ως πολύ μέρος της. Και κάποιος άλλος σε κρίνει ευτυχισμένος…
