Όχι, Λάκη, δεν είναι καρέκλα

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Άποψη όχι και τόσο δημοφιλής: δεν εκτιμούσα ποτέ τον Λάκη Λαζόπουλο σαν κωμικό. Από μικρό παιδί, τότε που ήταν οι χρυσές εποχές των Μικρών Μήτσων, κάθε σκετσάκι που έβλεπα – άσχετα αν δεν καταλάβαινα ακριβώς τι ήθελε να θίξει – μου φαινόταν λάθος. Έβλεπες έναν άνθρωπο που εξέφραζε ρατσισμό, μισογυνισμό, ομοφοβία, μίσος για τους πλούσιους, μίσος για τους φτωχούς, μίσος για τα πάντα. Όποτε ήθελε να μιλήσει για την κοινωνία, το χιούμορ του μου θύμιζε την μαμά περιστέρι που κάνει νιανιά στο στόμα της το σκουλήκι για να το ταΐσει στα παιδιά της.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά και νιώθω τα ίδια, απλά με ακόμα περισσότερη οργή.

Εκτός κι αν δεν έχεις λειτουργική σύνδεση στο ίντερνετ, σίγουρα θα είδες κάπου πως ο Λάκης Λαζόπουλος έκανε ένα πολύ άσχημο σχόλιο για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. “Όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μια ιδέα” είπε στην εκπομπή του, λογικά ανάμεσα σε χαρούμενα αστεία για γυναίκες με κρεμασμένα βυζιά και σε εξάλεπτα τραγούδια. Η Χρύσα Ρώπα δεν ξέρω αν εμφανίστηκε να ουρλιάξει, και ελπίζω πως όχι, επειδή η Χρύσα Ρώπα αξίζει καλύτερα πράγματα απ’ αυτό. Και δεν ήταν καν η πρώτη φορά που το έκανε.

Και, ξέρεις κάτι; Θα αποφύγω να σχολιάσω την ειρωνεία του να μιλάει ο Λαζόπουλος για καθηλώσεις και εμμονές, επειδή αυτό θα ήταν προφανές. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα ανθρώπων που, καθηλωμένοι σε μια “καρέκλα”, όπως λέει, έχουν κάνει για την ανθρωπότητα περισσότερα πράγματα από όσα θα κάνει ο ίδιος στις επόμενες τέσσερις ζωές του. Όχι, θα προσπαθήσω κάπως να καταλάβω τι σκατά συμβαίνει εδώ. Ναι, δεν τον αγαπάμε τον Σόιμπλε. Ναι, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο Σόιμπλε είναι ένας πραγματικά πολύ κακός άνθρωπος, που δεν έχει ηθική και δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Δεκτό, αν θες. Η αναπηρία του γιατί αποτελεί θέμα συζήτησης; Η αναπηρία του τι έχει να κάνει με την πολιτική του;

Και με ποιο δικαίωμα ανοίγεις – ως αρτιμελής άνδρας που εργάζεται στην τηλεόραση και απολαμβάνει τεράστια προνόμια – ένα τσουβάλι και χώνεις μέσα όλα τα άτομα με αναπηρία;

Δεν είναι δύσκολη η απάντηση, δεν είναι καν η πρώτη φορά που κάποιος την σκέφτεται. Άλλωστε, πλέον έχει γίνει οριακά κουλ να αντιπαθείς τον Λαζόπουλο. Το κάνει αυτό με το δικαίωμα που του έδωσε το κοινό του. Ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό, που χαίρεται να τον ακούει να τα χώνει, χαίρεται να τον ακούει να πετάει χολή προς κάθε κατεύθυνση και, μέχρι να τελειώσει το σόου, νιώθει αρκετά ικανοποιημένο για να μην σκεφτεί ότι όλο αυτό δεν κατέληξε πουθενά. Αλλά και πάλι, άσχετα που δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Λάκης Λαζόπουλος έχει φτάσει σε επίπεδο ψευδαισθήσεων να νομίζει πως βρίσκεται στο απυρόβλητο από τον κόσμο του ίντερνετ και μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όχι, το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε και το είπε. Ποιος ήταν ο σκοπός του;

Όλο αυτό με μπερδεύει, και νομίζω μας έχει μπερδέψει όλους, αν κοιτάξεις πίσω από την οργή για την πολιτική ορθότητα του πράγματος. Για ποιον λόγο ένας άνθρωπος που όντως κάθεται σε μια καρέκλα, χρόνια τώρα, μια καρέκλα από την οποία απλώς πετάει βελάκια σε κάθε πιθανό στόχο, παίζοντας τον τηλεοπτικό Μεσσία του λαού, να μιλήσει έτσι για ανθρώπους που, ειδικά στην Ελλάδα, καταπιέζονται όσο κανείς άλλος; Είναι άσχημο, και είναι άδικο. Και το μόνο που έχουμε να ελπίζουμε είναι πως κάποια στιγμή τα λόγια του θα σταματήσουν να δέχονται χειροκροτήματα. Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε την γλώσσα του, ίσως γίνει σε δεκαπέντε χρόνια, που θα έχουν πεθάνει από γηρατειά κυριολεκτικά όλοι του οι τηλεθεατές.