Ο σεκιουριτάς και το trend της πολιτικής ορθότητας
Η κοινή γνώμη εύκολα, σαν το αεράκι ενός trend, την έπεσε στον σεκιουριτά που τραμπούκισε τον μαυρούλη. Και αυτό κρύβει πρόβλημα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Δεν σοκαρίστηκα από την παρακολούθηση της σκηνής με τον τραμπούκο σεκιουριτά. Μάλλον μου έκανε εντύπωση η αντίδραση- έκπληξη της κοινής γνώμης, παρά εξεπλάγην για το ίδιο το περιστατικό. Σκεφτόμουν ως περίεργο το ότι είναι η ίδια κοινή γνώμη που λίγες ημέρες πριν στράφηκε κατά της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, η Ισορροπία του Nash.
Θα ήταν χρήσιμο να προσδιορίσουμε κατά το δυνατόν τις διαδικασίες από τις οποίες διαμορφώνεται αυτό που λέμε σήμερα «κοινή γνώμη». Προφανώς τα social media έχουν μια δική τους δυναμική, αλλά δεν νομίζω ότι σε ποικίλες περιστάσεις είναι ανεπηρέαστη από εκείνη που διαμορφώνουν τα κανάλια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι τα κανάλια που βάζουν το θέμα στο τραπέζι: π.χ. «παράσταση του Εθνικού, όπου ανεβαίνει με τα λεφτά των φορολογουμένων έργο του Ξηρού» ή «απαράδεκτη ρατσιστική συμπεριφορά σεκιουριτά».
Επί του θέματος που έχει τεθεί τοποθετούνται οι πολλοί, οι οποίοι το κάνουν μέσω των social media. Ο τρόπος με τον οποίο εγγράφεται το θέμα στα social media δεν υπόκειται ακόμη σε συγκεκριμένο μοντέλο- και αυτό τον κάνει ενδιαφέροντα.
Έτσι αφού το θέμα του σεκιουριτά σερβιρίστηκε αρνητικά από τα οργανωμένα media ήταν πιο εύκολο για την πλειοψηφία των ελλήνων χρηστών του Internet να κράξει με χαρά τον σεκιουριτά και να δηλώσει το πως δεν είναι η ίδια. Λέω με λίγα λόγια ότι, όπως δεν υπήρξε κριτική σκέψη στην περίπτωση της παράστασης στο Εθνικό, έτσι δεν υπήρχε και τώρα στο κράξιμο του σεκιουριτά.
Και μπορεί το δεύτερο περιστατικό να είναι «για καλό» και να μην χρειάζεται νουθεσίες φιλελευθερισμού (με την κυριολεκτική έννοια του όρου και όχι με την πολιτική), αλλά ο κοπαδιαστός τρόπος αντίδρασης είναι από μόνος του ένα πρόβλημα, που θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας ως κοινωνία.
Τα social media συσκοτίζουν το πρόβλημα, καθώς αποτελούν πράγματι ένα δημοκρατικότατο μέσο έκφρασης που, μεταξύ άλλων, στερεί το μονοπώλιο της ενημέρωσης από τα οργανωμένα συγκροτήματα. Προς το παρόν όμως είναι μόνο το μέσο. Χρειάζεται ακόμη εγρήγορση ως προς τα ερεθίσματα που τρέφουν αυτό το μέσο.
Ακόμη και αν είναι αντιρατσιστικά.
Θα ήταν χρήσιμο να προσδιορίσουμε κατά το δυνατόν τις διαδικασίες από τις οποίες διαμορφώνεται αυτό που λέμε σήμερα «κοινή γνώμη». Προφανώς τα social media έχουν μια δική τους δυναμική, αλλά δεν νομίζω ότι σε ποικίλες περιστάσεις είναι ανεπηρέαστη από εκείνη που διαμορφώνουν τα κανάλια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι τα κανάλια που βάζουν το θέμα στο τραπέζι: π.χ. «παράσταση του Εθνικού, όπου ανεβαίνει με τα λεφτά των φορολογουμένων έργο του Ξηρού» ή «απαράδεκτη ρατσιστική συμπεριφορά σεκιουριτά».
Επί του θέματος που έχει τεθεί τοποθετούνται οι πολλοί, οι οποίοι το κάνουν μέσω των social media. Ο τρόπος με τον οποίο εγγράφεται το θέμα στα social media δεν υπόκειται ακόμη σε συγκεκριμένο μοντέλο- και αυτό τον κάνει ενδιαφέροντα.
Έτσι αφού το θέμα του σεκιουριτά σερβιρίστηκε αρνητικά από τα οργανωμένα media ήταν πιο εύκολο για την πλειοψηφία των ελλήνων χρηστών του Internet να κράξει με χαρά τον σεκιουριτά και να δηλώσει το πως δεν είναι η ίδια. Λέω με λίγα λόγια ότι, όπως δεν υπήρξε κριτική σκέψη στην περίπτωση της παράστασης στο Εθνικό, έτσι δεν υπήρχε και τώρα στο κράξιμο του σεκιουριτά.
Και μπορεί το δεύτερο περιστατικό να είναι «για καλό» και να μην χρειάζεται νουθεσίες φιλελευθερισμού (με την κυριολεκτική έννοια του όρου και όχι με την πολιτική), αλλά ο κοπαδιαστός τρόπος αντίδρασης είναι από μόνος του ένα πρόβλημα, που θα το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας ως κοινωνία.
Τα social media συσκοτίζουν το πρόβλημα, καθώς αποτελούν πράγματι ένα δημοκρατικότατο μέσο έκφρασης που, μεταξύ άλλων, στερεί το μονοπώλιο της ενημέρωσης από τα οργανωμένα συγκροτήματα. Προς το παρόν όμως είναι μόνο το μέσο. Χρειάζεται ακόμη εγρήγορση ως προς τα ερεθίσματα που τρέφουν αυτό το μέσο.
Ακόμη και αν είναι αντιρατσιστικά.
