Τα γουρούνια της οργής

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Ίσως όλο αυτό το σκηνικό με τους αγρότες και τα βαμμένα γουρούνια στον δρόμο να ήταν ένα πολύ περίεργο performance art. Θα μπορούσε, άλλωστε· αυτή τη στιγμή ο μισός αγροτικός πληθυσμός της Ελλάδας κάνει αυτή τη δουλειά επειδή δεν είχε άλλη επιλογή και αναγκάστηκε να καταπιέσει όλα του τα όνειρα για να θρέψει την οικογένεια, και ο τύπος που σκέφτηκε ότι θα ήταν πολύ κουλ ιδέα να πάρουν σπρέι και να βάψουν ένα δύσμοιρο ζώο, κατά βάθος να ήθελε να γίνει Σαλβαντόρ Νταλί όταν μεγαλώσει. Και, με φόβο να πέσει πάνω μου η ελληνική vegan κοινότητα λέγοντάς με βρωμιάρη υποκριτή, θα πω ότι ακόμα και στο κρεατοφαγικό μου κεφάλι, αυτή η πράξη εξακολουθεί να είναι κακοποίηση και οι τύποι που το έκαναν πρέπει να μπουν στην φυλακή.

Αλλά δεν θα ήταν η πρώτη φορά που βλέπουμε αγρότες να κάνουν δημόσια τέτοιες μαλακίες ανοησίες πράξεις σε αυτό το έπος που ζούμε τον τελευταίο καιρό, ε; Είδαμε να χύνουν δεξαμενές ολόκληρες με γάλατα στους δρόμους, ενώ ταυτόχρονα τρέχει το προσφυγικό. Είδαμε διάφορες ντιζέζ να κατεβαίνουν για συμπαράσταση στα μπλόκα με τα τρακτέρ και να βγάζουν selfie με τους αγρότες, και οι αγρότες να μαζεύουν σάλια, επειδή βυζιά. Είδαμε τύπο να μιλάει στην τηλεόραση για τα αιτήματά τους, χωρίς να ξέρει ακριβώς ποια είναι τα αιτήματά τους, και μετά όταν τον έψαξα στο Facebook βρήκα ότι έχει κοινό προφίλ με την γυναίκα του. Σίγουρα, το τελευταίο ήταν αποκλειστικά δική μου παρατήρηση και έχει να κάνει περισσότερο με τον ελιτισμό μου όσον αφορά τα προφίλ ζευγαριών στο Facebook, αλλά θα έσκαγα αν δεν το έλεγα.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι ότι βλέπουμε τους αγρότες. Τους βλέπουμε στους δρόμους, τους βλέπουμε στα τρακτέρ, παρακολουθούμε την κάθε τους κίνηση. Αυτό είναι το καινούριο και σοκαριστικό, το γεγονός ότι τα κανάλια έχουν όρεξη να δουν τι κάνουν οι αγρότες πλέον. Επίσης, τα κανάλια αντιμετώπισαν όλη την σκηνή με τα γουρούνια σαν κάτι χιουμοριστικό και ανάλαφρο και, ξαναλέω, κάποιος πρέπει να τους βάψει με σπρέι λαδομπογιάς την μάπα. Επειδή αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή έχουμε μία Κυβέρνηση στην οποία έχουμε βαλθεί να φορτώσουμε όλα τα κακά της μοίρας μας, οπότε οι αγρότες απλά δουλεύουν για ‘μας, αν το καλοσκεφτείς. Επειδή θυμάμαι – και το θυμάμαι γιατί, ως γιος αγρότη, κάθε φορά που η τηλεόραση ανέφερε κάτι σχετικό, ο ήχος ανέβαινε στη διαπασών – πως με τις προηγούμενες Κυβερνήσεις, η μόνη φορά που έβλεπες αγρότη στο γυαλί ήταν κάτι ταλαιπωρημένες φάτσες με ένα μικρόφωνο χωμένο στο στόμα τους, τα μάτια σαν ελάφι στους προβολείς, να τους ρωτάνε “Τι πρόβλημα έχετε; Τι δεν πάει καλά με τον αγροτικό τομέα;” και εκείνοι να απαντούν πως όλα είναι καλά. Και αν κάποιος δήλωνε πως τα πράγματα δεν είναι καλά, λογικά ήταν βρωμοκομμουνιστής, και περνάμε σε πιο σημαντικά ζητήματα από τους χωριάτες.

Αυτός ήταν κυριολεκτικά ο μόνος τρόπος να δεις αγρότη στην τηλεόραση παλιά, και τώρα πήραν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και από την μία έχεις τα κανάλια να πιέζουν, από την άλλη έχεις τους αγρότες να συνειδητοποιούν ότι φωνή λαού, οργή θεού, και να αποφασίζουν ότι ναι, κύριε Ντε Μιλ, είμαστε έτοιμοι για το κοντινό μας. Και ακολουθεί άγρια γελοιότητα, αντί να πιέσουν τις καταστάσεις με τρόπο που όντως θα τους βοηθήσει. Και όλα αυτά ξέρεις γιατί συμβαίνουν; Επειδή φαίνεται πως τελικά η φωνή του λαού δεν είναι τόσο λαϊκή όσο νομίζαμε.

Είναι άλλο ένα από τα οξύμωρα που θα δεις σε αυτή τη χώρα. Ότι κατεβαίνει η τάξη των αγροτών σε αγώνα, και τεχνικά πρέπει να το ονομάσεις λαϊκό κίνημα, αλλά η ίδια η φράση “λαϊκό κίνημα” είναι φτιαγμένη από τις πιο αριστερές ιδέες που υπάρχουν. Και οι συγκεκριμένοι αγρότες; Όχι και τόσο αριστεροί. Πες με προκατειλημμένο, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν μία από τις τριάντα άλλες άσχετες, προβοκατόρικες επιλογές όταν ήρθε η ώρα της κάλπης, επειδή “Εκεί μας καταντήσανε, οι αλήτες”.

Και καταλαβαίνω την οργή τους. Ξέρω πως οι αγρότες σε αυτή την χώρα είναι από τα μεγαλύτερα θύματα των πολιτικών που έχουν εφαρμοστεί, και τίποτα δεν θα με έκανε πιο χαρούμενο από μία οργανωμένη, σοβαρή αγροτική επανάσταση. Αν μη τι άλλο, είναι η βάση της οικονομίας αυτής της χώρας, είτε σου αρέσει, είτε όχι. Ο τουρισμός, που τον έχει κάνει καραμέλα ο κάθε τελευταίος, δεν πρόκειται να μας σώσει. Όπως επίσης δεν πρόκειται να μας σώσει το να βγαίνουμε στους δρόμους χωρίς να ξέρουμε το γιατί, απλά και μόνο επειδή απογοητευτήκαμε από μία Κυβέρνηση που ούτως ή άλλως περιμέναμε χαιρέκακα να αποτύχει. Και, στο τέλος, με φόβο να ακουστώ σαν το ΚΚΕ της υπόθεσης, μην μου μιλάς για δεξιόστροφες κωλοτούμπες και πεταμένες υποσχέσεις όταν από την αρχή (έλεγες ότι) ήξερες πως αυτό το κόμμα είναι όσο αριστερό όσο ήταν ο Ανδρέας ο Παπανδρέου. Δεν σκοπεύω να σε ακούσω, δεν σκοπεύω να αναλύσω πόσο αληθινά αριστερός είναι ο Τσίπρας.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι περισσότερο απογοητεύομαι όταν μια κοινωνική ομάδα που μπορεί να κάνει ανατροπή ξοδεύει όλη της την ενέργεια για να βάφει γουρούνια. Αυτό είναι ο ορισμός της γελοιότητας.