«Όλοι το ίδιο είναι- Πιλέκατς!»

Υπάρχει μια σειρά από χαρακτηριστικά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας (ίσως και αλλού- δεν το γνωρίζω) που μαρτυρά ότι ο παρόν τρόπος διακυβέρνησης θα συνεχιστεί για καιρό ακόμη, άσχετα από την ακριβή του μορφή και άσχετα από τα πρόσωπα που θα καλούνται να τον στελεχώσουν.

Οι πολιτικές δυσκολίες που συνάντησε η Κυβέρνηση την οδήγησαν στην αναδίπλωση από τα όσα έλεγε παλαιότερα επί παντός επιστητού: Του ύψους των συντάξεων, των τιμών των εισιτηρίων, των αυξήσεων, του βασικού μισθού και πολλών πολλών άλλων. Το παγκοίνως γνωστό αυτό γεγονός συνέβη μάλιστα παρά την δήλωση του Αλέξη Τσίπρα λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία του ότι «εμείς θα πρωτοτυπήσουμε και θα κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε προεκλογικά». Αμ δε, Αλέξη μου.

Στην αντίπερα όχθη βλέπουμε Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ να λαμβάνουν την ακριβώς αντίθετη στάση από ό,τι είχαν όντες στο Μαξίμου. Ακούω ας πούμε δημοσιογράφους «τους» να αναρωτιούνται πως θα τα καταφέρουν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι με την κατά 6-10 ευρώ μηνιαία αύξηση των εισιτηρίων στα ΜΜΕ. Τώρα, ούτε κουβέντα για το Μνημόνιο που πρέπει αναγκαστικά να εφαρμοστεί για να αλλάξει η χώρα και να σωθούμε όλοι και μπλα μπλα.

Προφανώς πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που λέγεται σύστημα εξουσίας, στο οποίο μια χαρά εντάχθηκε και ο Σύριζα και πήρε τη θεσούλα του. Τίποτα λοιπόν δεν αλλάζει ουσιαστικά, και σίγουρα τίποτα δεν αλλάζει με τις εκλογές, που λέει και το παλιό σύνθημα των αναρχικών.

Αυτή η γνώση του «ό,τι και αν λένε όλοι, τα πράγματα μένουν ίδια» οδηγεί σε μηδενιστικές συμπεριφορές και ευθύνεται για την στροφή κόσμου προς άλλες και ακραίες πολιτικές επιλογές. Εν πολλοίς αυτή η λογική ήταν πίσω και από την εκλογή Σύριζα, αφού για πολλούς από τους όψιμους ψηφοφόρους του, η επιλογή Τσίπρα ήταν μια σχεδόν ακραία επιλογή. Άλλο αν- ελέω πραγματικότητας- τελικά αποδεικνύεται απόλυτα... συμβατός με τα όσα υποσχέθηκε να αλλάξει.

Δεν έχω πρόταση να υποβάλω. Ξέρω όμως ότι ο κίνδυνος που υπάρχει πίσω από το «όλοι ίδιοι είναι» δεν πολεμιέται με επικοινωνιακούς όρους και με προσπάθειες των υπουργών να δείξουν ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού τις φοβερές διαφορές (;) ανάμεσα στο Μνημόνιο της Νέας Δημοκρατίας και στο Μνημόνιο του Σύριζα. Το να επιτίθεσαι στο «τσουβάλιασμα» απαιτεί να μπορείς να αποδείξεις ότι κάτι τέτοιο δεν έχει λογική. Και προς το παρόν, εγώ τέτοια δείγματα δεν βλέπω.

Η μόνη αλήθεια βλέπω να είναι στον κυνισμό με τον οποίο παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Και δεν μου φαίνεται αρκετά καλή αλήθεια για να είναι η μόνη,