Αυτό είναι σήμερα το λαϊκό τραγούδι
Ο βάρδος Παντελίδης εκπροσωπεί σήμερα την κατ΄ εξοχήν λαϊκή διασκέδαση. Αυτή τη διασκέδαση που περιλαμβάνει και τα λουλούδια στην πίστα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η φωτογραφία της εβδομάδας που πέρασε-τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα- δεν ήταν άλλη από εκείνη που έδειχνε στην πίστα τον λαϊκό αοιδό, Παντελή Παντελίδη μισοκρυμμένο πίσω από ένα βουνό με λουλουδικά και πανέρια.
Από μόνο του το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έγινε πρώτο όνομα στο «σύγχρονο λαϊκό τραγούδι» μέσα από το YouTube και έχοντας τραγουδήσει εκεί ένα τραγούδι για το έτερό του ήμισυ και τον έρωτά τους που δεν ευτύχισε, λέει πολλά- αν και δεν νομίζω ότι ξέρει κανείς ποια. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η τάση σε μεγάλο βαθμό δίνεται από τα social media- που θα πει στην τύχη, χωρίς κανείς να μπορεί να περιγράψει την «συνταγή της επιτυχίας». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχει πλάκα γιατί δημιουργεί απρόβλεπτα αποτελέσματα, αν και κάποιες φορές αρκετά σόλοικα.
Τέλος πάντων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η λαϊκή διασκέδαση πάντα θα βρίσκει τους δικούς της ήρωες και θα τους αποθεώνει όπως νομίζει ότι είναι καλύτερο για την εικόνα της. Ο πολύς κόσμος ξεκίνησε να εκπλήσσεται από τις εκδηλώσεις της λαϊκότητας γύρω στη δεκαετία του ’50 όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σπασμένα πιάτα. Τα ίδια και στη δεκαετία του ΄80 με τα κιβώτια «σαμπάνιες» της πεντάρας που άνοιγε ο επιφανής πελάτης στα πόδια του σουξεδιάρη καλλιτέχνη και τα πανέρια με τις γαρδένιες πρώτα, και μετά με τα γαρύφαλλα.
Όλες αυτές οι εκδηλώσεις επέτρεπαν πάντα στους κουλτουριάρηδες να σνομπάρουν τις εκδηλώσεις σπατάλης ως κραυγαλέες και να τις αντιμετωπίζουν ως «κουλέρ λοκάλ». Έτσι, αποφατικά αυτοπροσδιορίζεται πνευματικά η αυτοθεωρούμενη ελίτ: με το τι δεν είναι, με το τι δεν κάνει, με το τι δεν συμπαθεί. Μετά το πρώτο κύμα των μπουζουκιών του ’80 και ενώ εντός ολίγου θα ξεκινούσε η παντελής επικράτηση αυτής της σκηνής στη λαϊκή διασκέδαση, δεν ήταν λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν το άλλοθι του σαρκασμού για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στα κέντρα που παλιά λοιδορούσαν.
Ο ΛεΠα καλούσε «όλα τα μωρά στην πίστα» και στην ουσία έκανε mainstream το λούμπεν.
Σήμερα η αισθητική των μπουζουκιών και η αισθητική των ίδιων των καλλιτεχνών που το ενσαρκώνουν παραμένει μετριότατη, αν και η διείσδυσή του στον κόσμο έχει σε σχέση με άλλες δεκαετίες αυξηθεί σημαντικά.
Αυτό φτιάχνει μια πραγματικότητα: Το «αυθεντικό»- που όλοι το λατρεύουν- είναι αυτή η εικόνα του κ. Παντελίδη στην γεμάτη άνθη πίστα. Αυτή είναι η λαϊκή διασκέδαση σήμερα και όποιος το καταλάβει νωρίς θα σταματήσει να επικρίνει τις εκφάνσεις της με ηθικά ερείσματα, όπως το «κοίτα πόσα λεφτά χαλάνε, ενώ ο κόσμος πεινάει». Το που χαλά τα λεφτά του ο καθένας είναι δικό του γούστο.
Για το γούστο να συζητήσουμε, αλλά για το αν είναι ανήθικος που γλεντάει έτσι ή αλλιώς, όχι,
Από μόνο του το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έγινε πρώτο όνομα στο «σύγχρονο λαϊκό τραγούδι» μέσα από το YouTube και έχοντας τραγουδήσει εκεί ένα τραγούδι για το έτερό του ήμισυ και τον έρωτά τους που δεν ευτύχισε, λέει πολλά- αν και δεν νομίζω ότι ξέρει κανείς ποια. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η τάση σε μεγάλο βαθμό δίνεται από τα social media- που θα πει στην τύχη, χωρίς κανείς να μπορεί να περιγράψει την «συνταγή της επιτυχίας». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχει πλάκα γιατί δημιουργεί απρόβλεπτα αποτελέσματα, αν και κάποιες φορές αρκετά σόλοικα.
Τέλος πάντων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η λαϊκή διασκέδαση πάντα θα βρίσκει τους δικούς της ήρωες και θα τους αποθεώνει όπως νομίζει ότι είναι καλύτερο για την εικόνα της. Ο πολύς κόσμος ξεκίνησε να εκπλήσσεται από τις εκδηλώσεις της λαϊκότητας γύρω στη δεκαετία του ’50 όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα σπασμένα πιάτα. Τα ίδια και στη δεκαετία του ΄80 με τα κιβώτια «σαμπάνιες» της πεντάρας που άνοιγε ο επιφανής πελάτης στα πόδια του σουξεδιάρη καλλιτέχνη και τα πανέρια με τις γαρδένιες πρώτα, και μετά με τα γαρύφαλλα.
Όλες αυτές οι εκδηλώσεις επέτρεπαν πάντα στους κουλτουριάρηδες να σνομπάρουν τις εκδηλώσεις σπατάλης ως κραυγαλέες και να τις αντιμετωπίζουν ως «κουλέρ λοκάλ». Έτσι, αποφατικά αυτοπροσδιορίζεται πνευματικά η αυτοθεωρούμενη ελίτ: με το τι δεν είναι, με το τι δεν κάνει, με το τι δεν συμπαθεί. Μετά το πρώτο κύμα των μπουζουκιών του ’80 και ενώ εντός ολίγου θα ξεκινούσε η παντελής επικράτηση αυτής της σκηνής στη λαϊκή διασκέδαση, δεν ήταν λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούσαν το άλλοθι του σαρκασμού για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στα κέντρα που παλιά λοιδορούσαν.
Ο ΛεΠα καλούσε «όλα τα μωρά στην πίστα» και στην ουσία έκανε mainstream το λούμπεν.
Σήμερα η αισθητική των μπουζουκιών και η αισθητική των ίδιων των καλλιτεχνών που το ενσαρκώνουν παραμένει μετριότατη, αν και η διείσδυσή του στον κόσμο έχει σε σχέση με άλλες δεκαετίες αυξηθεί σημαντικά.
Αυτό φτιάχνει μια πραγματικότητα: Το «αυθεντικό»- που όλοι το λατρεύουν- είναι αυτή η εικόνα του κ. Παντελίδη στην γεμάτη άνθη πίστα. Αυτή είναι η λαϊκή διασκέδαση σήμερα και όποιος το καταλάβει νωρίς θα σταματήσει να επικρίνει τις εκφάνσεις της με ηθικά ερείσματα, όπως το «κοίτα πόσα λεφτά χαλάνε, ενώ ο κόσμος πεινάει». Το που χαλά τα λεφτά του ο καθένας είναι δικό του γούστο.
Για το γούστο να συζητήσουμε, αλλά για το αν είναι ανήθικος που γλεντάει έτσι ή αλλιώς, όχι,
