Πεσ΄τε τα στον Γραμματέα να τα ακούει η Κυβέρνηση

Η… οργισμένη απάντηση του γραμματέα της νεολαίας του Σύριζα, Ιάσονα Σχινά- Παπαδόπουλου στις αναφορές- κατηγορίες του Πρώτου Θέματος για διορισμό ολόκληρου του σογιού του στη δημόσια διοίκηση ξεσήκωσε περισσότερες αντιδράσεις από την ίδια την πληροφορία.  

Δικαιολογημένα; Νομίζω πως ναι, αλλά… για τους λάθος λόγους.

Εξηγούμαι: Το να θελήσει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να έχει κοντά της ανθρώπους που εμπιστεύεται είναι λογικό, θεμιτό και βοηθά να εφαρμόσει και το πρόγραμμά της. Έτσι, οι δεξιούληδες που υπερβάλλουν για τον νεποτισμό της αριστεράς θα πρέπει να υιοθετήσουν ένα μέτρο στην κριτική τους.

Αν οι αναξιοκρατικοί διορισμοί ημετέρων αρχίσουν να γίνονται σωρηδόν, αυτό θα σημαίνει ότι το κράξιμο χρειάζεται. Μέχρι τότε όμως, αυτό που γίνεται με τους συγγενείς και φίλους των σημερινών εξουσιαστών δεν μου φαίνεται παράτυπο, αν και χρειάζεται παρακολούθηση.

Το σημείο που μπορεί και πρέπει να ψέξει κανείς τους Συριζαίους είναι αυτό της αντιαισθητικής επιχειρηματολογίας που χρησιμοποιεί ο γραμματέας της Νεολαίας για να αμυνθεί κατά του ψόγου του Πρώτου Θέματος.

Ας πούμε το «μπροστά στη ρουφιανιά και τον κιτρινισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια» δεν είναι ρητορική ενός πολιτικού προσώπου που . είναι ρητορική κουτσαβάκηδων που βάζουν την αφοβιά τους ισότιμα με άλλες ικανότητες, όπως η ακεραιότητα και η ευθυκρισία.   

Επίσης, και αυτό είναι το σημαντικότερο «φάουλ» της απάντησης, δεν υπάρχει στη σύγχρονη πολιτική δικαίωμα που να προκύπτει από τα δεινά του παρελθόντος. Ακόμη περισσότερο αυτό ισχύει αν τα δεινά τα έχουν υποστεί άλλοι, κοντινοί σου, και όχι εσύ ο ίδιος. Το ότι η γιαγιά κάποιου βασανίστηκε ή ότι ο παππούς του τουφεκίστηκε στο βουνό ως αντιστασιακός δεν δίνει παραπάνω δικαιώματα σε αυτόν που τα συλλογίζεται όλα αυτά, σήμερα. Η όποια ηθική δικαίωση επικαλείται ο καθένας δεν μπορεί να προκύπτει ως εκδίκηση με λογικές του στυλ «τώρα ήρθαμε εμείς στα πράγματα και θα πιάσουμε τα πόστα».

Η τοποθέτηση Σχινά- Παπαδόπουλου είναι συμπλεγματική και φλύαρη. Μέσα από μια περιττή εξιστόρηση της προσωπικής του ιστορίας διαμορφώνει ένα ιδιόμορφο ισοζύγιο ανάμεσα στο τι έκανε η οικογένειά του και στο πόσο αυτή δικαιούται τώρα να υπηρετεί πιστά «τον σκοπό».   

Το «δεν το ζητήσαμε αλλά μας το ζήτησαν και έτσι πρέπει να γίνει» είναι λογική θερμόαιμου εφήβου και είναι εντελώς ακατάλληλη λογική για να κυβερνήσεις μια χώρα. Αφήνω που είναι και φριχτό αισθητικά. Αλλά αυτά έχουμε μάθει να τα καταπίνουμε.

Θα περίμενα να ακούσω και κάποιες μεμονωμένες φωνές από την Κυβέρνηση που θα φέρνουν τα πράγματα στα ίσα τους, χωρίς φυσικά να αδειάζουν τον Γραμματέα και το πάθος του για την ηθική αποκατάσταση της αριστεράς. Όχι για άλλο λόγο, αλλά για να ξέρω ότι ένα ολίσθημα δεν γίνεται σιγά σιγά επίσημη θέση. Η... δεύτερη απάντηση του Γραμματέα σε μεγάλο βαθμό διορθώνει τα πράγματα. Επισήμως. Γιατί σε επίπεδο νοοτροπία, κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς γίνεται.