Κράξε στη φάση και αργότερα το σκέφτεσαι
Όταν δύο ή τρία post μας καλούν να κράξουμε κάποιον, το like γίνεται εύκολο. Είναι αυτή η νέα εποχή του χωριάτικου "ξεφωνήματος";
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το νέο θύμα του αδηφάγου πλήθους είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Πληρώθηκε μέσω Βουλγαρίας και βγήκε το συμπέρασμα ότι φοροδιέφυγε. Άρα, τι αριστερός είναι αφού φοροδιαφεύγει; Ε; Η ετυμηγορία για την ενοχή πρέπει να βγει γρήγορα, στο πόδι, αφού η ώρα περνά και τα post πληθαίνουν.
Για μία κόμη φορά νομίζω ότι η συμπεριφορά μας ως κοινή γνώμη είναι σημαντικότερο θέμα από το ίδιο το συμβάν που πυροδότησε την αντίδραση. Το να κράζει κανείς μια «πεσμένη δρυ» φαίνεται ότι αποτελεί χόμπυ στα social media, η αισθητική των οποίων απαιτεί να ρίξεις και εσύ την μπηχτή σου στο θύμα της ημέρας, αν θέλεις να είσαι «μέσα στη φάση».
Πρόκειται για μία νέα μορφή του ίδιου παλιού χωριάτικου κουτσομπολιού: Είναι το e-κουτσομπολιό του διαδικτυακού χωριού. Τα Social media αναπαράγουν τις συνθήκες της κοινότητας πολλαπλασιάζοντας τα μέσα σχολιασμού, που πλέον περιλαμβάνουν εκτός από ατάκες και εικόνες, memes, παραποιήσεις απεικόνισης και videos. Κάπου στον κοπαδιαστό ορυμαγδό του σχολιασμού η κριτική σκέψη για την ενοχή ή μη του υποκειμένου ξεχνιέται εντελώς και το «καθήκον» της συμμετοχής υπερισχύει.
Έτσι οι περισσότερες κατακρίσεις στοιχειοθετούνται μέσω του Like και του share σε αφελή δημοσιεύματα του τύπου «αφού είναι αριστερός, δεν ντρέπεται να φοροδιαφεύγει;». Ναι, με μια ματιά θα φαίνεται δίκαιο. Οι νόρμες υπάρχουν ήδη. Κάποιος τις έχει θέσει. Όταν δούμε 2-3 post που κράζουν κάποιον, αυτό σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος αυτός ξεπέρασε τα όρια. Ποια όρια όμως; Ποιος τα έθεσε και πότε; Δεν έχει σημασία! Κράξε τώρα με το like σου και το ψάχνεις μετά. Στο κάτω- κάτω αν τελικά το αντικείμενο αποδειχθεί αθώο, μπορείς πάντα να κάνεις like και στο post που μιλά για την αθωότητά του.
Προφανώς όλη αυτή η διαδικασία εκδημοκρατισμού της κοινής γνώμης που συμβαίνει μέσω των social media είναι κάτι θετικό. Πλέον η βαρύτητα των ΜΜΕ που έχουν αμφισβητούμενες και ημισκοτεινές σχέσεις με τις διάφορες εξουσίες είναι μειωμένη και η κοινή γνώμη συντίθεται από πολλούς παράγοντες.
Όμως αυτός ο εκδημοκρατισμός θέλει προσοχή. Και εδώ απαιτείται κριτική σκέψη, απλώς άλλου τύπου. Και εδώ υπάρχει ο κίνδυνος του κοπαδιού, απλώς συχνά κρύβεται μέσα στην ψευδαίσθηση της ενεργητικότητας που δίνει η πράξη του Like ή του post. Αφού δραστηριοποιούμαι από μόνος μου είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν είμαι παθητικός δέκτης.
Είναι όμως έτσι; Πιθανόν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ή ο επόμενος διάσημος που θα υποπέσει σε ολίσθημα να αξίζει το σταύρωμα. Αυτό όμως θα πρέπει να προκύπτει μέσα από σκέψη. Όμως θεωρώ- με κίνδυνο να κάνω λάθος- ότι όποιος συλλογιστεί συνετά για τις πράξεις κάποιους και αποφασίσει ότι αυτός φταίει, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να χάσει την εκτίμησή του για αυτόν. Και όταν δεν εκτιμάς κάποιον, σε νοιάζει και λιγότερο να τον λοιδορήσεις για αυτό που είναι ή που δεν είναι. Αλλά αυτά είναι και θέμα προσωπικής στάσης ζωής.
Αφορμές για κράξιμο θα υπάρχουν πάντα. Εμείς θα πρέπει να σκεφτούμε: Θέλουμε να είμαστε σκεπτόμενοι κόμβοι πληροφορίας, ή οι Κατίνες της γειτονιάς με το χέρι στη μέση;
Για μία κόμη φορά νομίζω ότι η συμπεριφορά μας ως κοινή γνώμη είναι σημαντικότερο θέμα από το ίδιο το συμβάν που πυροδότησε την αντίδραση. Το να κράζει κανείς μια «πεσμένη δρυ» φαίνεται ότι αποτελεί χόμπυ στα social media, η αισθητική των οποίων απαιτεί να ρίξεις και εσύ την μπηχτή σου στο θύμα της ημέρας, αν θέλεις να είσαι «μέσα στη φάση».
Πρόκειται για μία νέα μορφή του ίδιου παλιού χωριάτικου κουτσομπολιού: Είναι το e-κουτσομπολιό του διαδικτυακού χωριού. Τα Social media αναπαράγουν τις συνθήκες της κοινότητας πολλαπλασιάζοντας τα μέσα σχολιασμού, που πλέον περιλαμβάνουν εκτός από ατάκες και εικόνες, memes, παραποιήσεις απεικόνισης και videos. Κάπου στον κοπαδιαστό ορυμαγδό του σχολιασμού η κριτική σκέψη για την ενοχή ή μη του υποκειμένου ξεχνιέται εντελώς και το «καθήκον» της συμμετοχής υπερισχύει.
Έτσι οι περισσότερες κατακρίσεις στοιχειοθετούνται μέσω του Like και του share σε αφελή δημοσιεύματα του τύπου «αφού είναι αριστερός, δεν ντρέπεται να φοροδιαφεύγει;». Ναι, με μια ματιά θα φαίνεται δίκαιο. Οι νόρμες υπάρχουν ήδη. Κάποιος τις έχει θέσει. Όταν δούμε 2-3 post που κράζουν κάποιον, αυτό σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος αυτός ξεπέρασε τα όρια. Ποια όρια όμως; Ποιος τα έθεσε και πότε; Δεν έχει σημασία! Κράξε τώρα με το like σου και το ψάχνεις μετά. Στο κάτω- κάτω αν τελικά το αντικείμενο αποδειχθεί αθώο, μπορείς πάντα να κάνεις like και στο post που μιλά για την αθωότητά του.
Προφανώς όλη αυτή η διαδικασία εκδημοκρατισμού της κοινής γνώμης που συμβαίνει μέσω των social media είναι κάτι θετικό. Πλέον η βαρύτητα των ΜΜΕ που έχουν αμφισβητούμενες και ημισκοτεινές σχέσεις με τις διάφορες εξουσίες είναι μειωμένη και η κοινή γνώμη συντίθεται από πολλούς παράγοντες.
Όμως αυτός ο εκδημοκρατισμός θέλει προσοχή. Και εδώ απαιτείται κριτική σκέψη, απλώς άλλου τύπου. Και εδώ υπάρχει ο κίνδυνος του κοπαδιού, απλώς συχνά κρύβεται μέσα στην ψευδαίσθηση της ενεργητικότητας που δίνει η πράξη του Like ή του post. Αφού δραστηριοποιούμαι από μόνος μου είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν είμαι παθητικός δέκτης.
Είναι όμως έτσι; Πιθανόν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ή ο επόμενος διάσημος που θα υποπέσει σε ολίσθημα να αξίζει το σταύρωμα. Αυτό όμως θα πρέπει να προκύπτει μέσα από σκέψη. Όμως θεωρώ- με κίνδυνο να κάνω λάθος- ότι όποιος συλλογιστεί συνετά για τις πράξεις κάποιους και αποφασίσει ότι αυτός φταίει, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να χάσει την εκτίμησή του για αυτόν. Και όταν δεν εκτιμάς κάποιον, σε νοιάζει και λιγότερο να τον λοιδορήσεις για αυτό που είναι ή που δεν είναι. Αλλά αυτά είναι και θέμα προσωπικής στάσης ζωής.
Αφορμές για κράξιμο θα υπάρχουν πάντα. Εμείς θα πρέπει να σκεφτούμε: Θέλουμε να είμαστε σκεπτόμενοι κόμβοι πληροφορίας, ή οι Κατίνες της γειτονιάς με το χέρι στη μέση;
