Δικάζεται η Ιστορία επειδή δεν μας αρέσει;
Η ποινική δίωξη στον Χ. Ρίχτερ για το βιβλίο του δείχνει πόσο πίσω είναι το νομικό μας πλαίσιο, σε σχέση με την έρευνα και την ανοχή στην άλλη άποψη
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το λάθος που κάνουν οι ημιμαθείς ή όσοι απλώς χρησιμοποιούν τους εθνικιστικούς φακούς για να προσπαθήσουν να δουν, είναι ότι μπερδεύουν το σωστό με το επιτρεπτό.
Η εν εξελίξει δίκη του ιστορικού Χ. Ρίχτερ, ο οποίος δικάζεται για τα όσα ισχυρίστηκε στο βιβλίο του, αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδια σε αυτή τη σειρά περιστατικών. Ο Ρίχτερ που είναι έγκριτος επιστήμονας με πανεπιστημιακή έδρα και πλήθος δημοσιεύσεων και βιβλίων ισχυρίζεται στη «Μάχη της Κρήτης» ότι εν πολλοίς για τα φρικώδη αντίποινα των γερμανικών στρατευμάτων προς τον λαό της Κρήτης φταίνε οι Κρήτες πολίτες που ενεπλάκησαν σε ένοπλες συγκρούσεις. Το σφάλμα του Ρίχτερ είναι προφανές και κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με το ιδεολογικό φορτίο που βάζει στην απόπειρα ερμηνείας των γεγονότων: «αν παίζεις με τον δυνατό θα σε τσακίσει».
Δεν θέλω να μείνω περισσότερο σε αυτό γιατί δεν με αφορά η άποψη αυτού του κυρίου, παρά μόνο στο επίπεδο του αν στέκει ή όχι επιστημονικά. Άλλωστε, μια επιστημονική έρευνα θα μπορούσε να συνεισφέρει νέα στοιχεία και η θεωρούμενη ακραία άποψή της τελικώς να είναι σωστή. Αν και όταν μπορέσω να βρω το βιβλίο εν κυκλοφορία ίσως και να διαμορφώσω άποψη επ΄ αυτού. Προς το παρόν επιφυλάσσομαι.
Εκείνοι που με απασχολούν είναι αυτοί που έλεγα στην αρχή, οι ημιμαθείς που πιάνουν στον αέρα μια φράση και βρίσκουν αφορμή να ξελυσσάξουν, και αυτοί που φορούν παρωπίδες.
Αυτοί, οι παροικούντες την ακροαματική διαδικασία θεωρούν ότι θα δικαιωθούν- οι ίδιοι, οι νεκροί τους και όποιος άλλος- αν απαγορευθεί σε οποιονδήποτε να ισχυρίζεται πράγματα που αντιβαίνουν στο δική τους εικόνα για τον εαυτό τους και την Ιστορία.
Και το χειρότερο δεν είναι ότι αυτοί υπάρχουν, είναι ότι η πολιτεία τους έχει δώσει τα μέσα για να υποχρεώνουν την ελευθερία έκφρασης να πειθαρχεί στη δική τους θέση.
«Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων (…) τιμωρείται».
Αυτή είναι η διάταξη βάσει της οποίας ένα επιστήμονας διώκεται ποινικά για το έργο του. Επιχειρείται να αποδειχθεί το «κακόβουλα», το οποίο, αξίζει να ειπωθεί, ότι παραπέμπει στην αφαιρετική- παιδική προσέγγιση του «κακού».
Αν θυμάμαι καλά η διάταξη αυτή είχε ψηφιστεί εναντίον των όσων διάφοροι ακροδεξιοί ισχυρίζονται για το «ψευτοολοκαύτωμα» των Εβραίων και λοιπά παραληρηματικά. Και τότε είχα διαφωνήσει, γιατί δεν πρέπει να είναι κανείς επιστήμονας για να του επιτρέπεται να αρθρώσει δημόσια λόγο που δυσαρεστεί.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, πες ότι αν κάποιος κάνει μια εκδήλωση μίσους στο κέντρο της πόλης στην οποία ασκεί έστω και πνευματική βία, έχει λογική να υποστεί έναν περιορισμό. Ακόμη και εκεί είναι προφανές όμως ότι το πράγμα θέλει επεξεργασία.
Τα επιστημονικά έργα είναι άλλο πράγμα. Είναι αφορμές για σκέψη και για τον λόγο αυτόν πρέπει να κυκλοφορούν. Η αντίκρουσή τους στο πεδίο της ίδιας τους της ύπαρξης (εν προκειμένω την Ιστορία), αν αποδειχθεί εφικτή, θα βοηθήσει πολύ περισσότερο στη διάδοση των «σωστών» ιδεών από ό,τι μια απαγόρευση.
Η εν εξελίξει δίκη του ιστορικού Χ. Ρίχτερ, ο οποίος δικάζεται για τα όσα ισχυρίστηκε στο βιβλίο του, αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδια σε αυτή τη σειρά περιστατικών. Ο Ρίχτερ που είναι έγκριτος επιστήμονας με πανεπιστημιακή έδρα και πλήθος δημοσιεύσεων και βιβλίων ισχυρίζεται στη «Μάχη της Κρήτης» ότι εν πολλοίς για τα φρικώδη αντίποινα των γερμανικών στρατευμάτων προς τον λαό της Κρήτης φταίνε οι Κρήτες πολίτες που ενεπλάκησαν σε ένοπλες συγκρούσεις. Το σφάλμα του Ρίχτερ είναι προφανές και κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει με το ιδεολογικό φορτίο που βάζει στην απόπειρα ερμηνείας των γεγονότων: «αν παίζεις με τον δυνατό θα σε τσακίσει».
Δεν θέλω να μείνω περισσότερο σε αυτό γιατί δεν με αφορά η άποψη αυτού του κυρίου, παρά μόνο στο επίπεδο του αν στέκει ή όχι επιστημονικά. Άλλωστε, μια επιστημονική έρευνα θα μπορούσε να συνεισφέρει νέα στοιχεία και η θεωρούμενη ακραία άποψή της τελικώς να είναι σωστή. Αν και όταν μπορέσω να βρω το βιβλίο εν κυκλοφορία ίσως και να διαμορφώσω άποψη επ΄ αυτού. Προς το παρόν επιφυλάσσομαι.
Εκείνοι που με απασχολούν είναι αυτοί που έλεγα στην αρχή, οι ημιμαθείς που πιάνουν στον αέρα μια φράση και βρίσκουν αφορμή να ξελυσσάξουν, και αυτοί που φορούν παρωπίδες.
Αυτοί, οι παροικούντες την ακροαματική διαδικασία θεωρούν ότι θα δικαιωθούν- οι ίδιοι, οι νεκροί τους και όποιος άλλος- αν απαγορευθεί σε οποιονδήποτε να ισχυρίζεται πράγματα που αντιβαίνουν στο δική τους εικόνα για τον εαυτό τους και την Ιστορία.
Και το χειρότερο δεν είναι ότι αυτοί υπάρχουν, είναι ότι η πολιτεία τους έχει δώσει τα μέσα για να υποχρεώνουν την ελευθερία έκφρασης να πειθαρχεί στη δική τους θέση.
«Όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων (…) τιμωρείται».
Αυτή είναι η διάταξη βάσει της οποίας ένα επιστήμονας διώκεται ποινικά για το έργο του. Επιχειρείται να αποδειχθεί το «κακόβουλα», το οποίο, αξίζει να ειπωθεί, ότι παραπέμπει στην αφαιρετική- παιδική προσέγγιση του «κακού».
Αν θυμάμαι καλά η διάταξη αυτή είχε ψηφιστεί εναντίον των όσων διάφοροι ακροδεξιοί ισχυρίζονται για το «ψευτοολοκαύτωμα» των Εβραίων και λοιπά παραληρηματικά. Και τότε είχα διαφωνήσει, γιατί δεν πρέπει να είναι κανείς επιστήμονας για να του επιτρέπεται να αρθρώσει δημόσια λόγο που δυσαρεστεί.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, πες ότι αν κάποιος κάνει μια εκδήλωση μίσους στο κέντρο της πόλης στην οποία ασκεί έστω και πνευματική βία, έχει λογική να υποστεί έναν περιορισμό. Ακόμη και εκεί είναι προφανές όμως ότι το πράγμα θέλει επεξεργασία.
Τα επιστημονικά έργα είναι άλλο πράγμα. Είναι αφορμές για σκέψη και για τον λόγο αυτόν πρέπει να κυκλοφορούν. Η αντίκρουσή τους στο πεδίο της ίδιας τους της ύπαρξης (εν προκειμένω την Ιστορία), αν αποδειχθεί εφικτή, θα βοηθήσει πολύ περισσότερο στη διάδοση των «σωστών» ιδεών από ό,τι μια απαγόρευση.
