Να Δημουλίδου, να μάλαμα

Εδώ που τα λέμε η συγκυρία είναι μάλλον άσχημη για τους οπαδούς των πολυπολιτισμικών κοινωνιών ή για όσους απλώς ζητούν να επιδεικνύεται η αυτονόητη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.

Η Ελλάδα δέχεται απίστευτο – και ανοικονόμητο- αριθμό ανθρώπων και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη βιώνει το πρόβλημα με τον δικό της αποστασιοποιημένο (βλέπε Γερμανία) ή με τον δικό της τραγικό (βλέπε Γαλλία) τρόπο. Στην τελευταία μάλιστα οι εξελίξεις οδήγησαν στην πρωτιά των ακροδεξιών της Λεπέν στις περιφερειακές εκλογές.  

Σε αυτή τη συγκυρία δηλώσεις όπως αυτές της συγγραφέα Χρυσιήδας Δημουλίδου που επιτέθηκε στην προσωρινή ασφάλιση που έχουν οι πρόσφυγες για όσο καιρό βρίσκονται εντός Ελλάδας, δεν βοηθούν. Στοχεύουν τα ταπεινότερα ένστικτα της κοινής γνώμη, τα οποία φαντάζομαι ότι ούτως ή άλλως αφθονούν στους αναγνώστες της.  

«Δεν φτάνει που γράφεις βλακείες, είσαι και ρατσίστρια», έγραψε στο Facebook η φίλη μου Ελένη και μου φάνηκε ότι συνόψισε περίφημα και τη δική μου άποψη. Κάτι παραπάνω θα ήταν περιττό για την συγγραφέα του Επιβήτορα.   

Σε μια αναμέτρηση προσωπικοτήτων, υπάρχει ένα στάδιο δυναμικής ισορροπίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου κανείς δεν ξέρει την ακριβή του θέση στην ιεραρχία και έτσι τηρεί στάση αναμονής, όταν όμως περάσει η πρώτη σφαλιάρα τα πράγματα αλλάζουν. Οι ισορροπίες καταστρέφονται και τη θέση του καθενός ορίζει πλέον η ισχύς. Έτσι συνέβη με την κυβέρνησή μας και τους δανειστές.

Μόλις φάγαμε την πρώτη καρπαζιά πάσα απορία εξαφανίστηκε για το αν θα φάμε και άλλες- για να μην πω για το αν θα τις φάμε… όλες.

Το επόμενο επεισόδιο σε αυτό το σήριαλ της φάπας είναι η ανάκληση του παράλληλου προγράμματος. Των ψίχουλων κοινωνικής πολιτικής που προσπάθησε να δώσει η Κυβέρνηση και τα οποία αναγκάστηκε να πάρει πίσω αφού οι δανειστές τράβηξαν λίγο το χαλινάρι. Και ας έβγαλε μετά ανακοίνωση το Μαξίμου ότι «δεν ματαιώθηκε, απλώς πήγε πιο πίσω γιατί βρέθηκε ανεπαρκώς κοστολογημένο». Ως διαδικασία έγινε αυτό που έγινε.   

Αλλά «ουαί τοις ηττημένοις», που λέγαν και οι πρόγονοί (;) μας.