Πώς ο Σύριζα έπαψε να ονειρεύεται

Προφανώς ο Σύριζα ολοκληρώνει σταδιακά τον μετασχηματισμό του από κόμμα της αριστεράς σε κόμμα εξουσίας. Οι ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια το αποδεικνύουν μια χαρά – για όσους δηλαδή έχουν ανάγκη μια τέτοια απόδειξη. Δεν αναφέρομε στο περιεχόμενο του νέου νόμου, ο οποίος παύει ουσιαστικά να προστατεύει από τις κατασχέσεις όλους, πλην ελαχίστων. Όχι.

Μιλώ για τον τρόπο σκέψης που προβάλλεται ως η λογική της κυβέρνησης πίσω από τις αποφάσεις της: Είναι αυτός του «ρεαλισμού». Του ίδιου ρεαλισμού που «σκοτώνει τα όνειρα» και του ίδιου ρεαλισμού που την έλλειψή του πάντα επισημαίνουν στους αριστερίζοντες οι πάσης φύσης συντηρητικοί.        

«Μου αρέσει ο κουμμουνισμός, αλλά επειδή δεν έχω ουτοπίες, είμαι δεξιά», έγραφε στο εφηβικό μου λεύκωμα μια φίλη, που μετά απαρνήθηκε την οδό του πραγματισμού και κήλυσε στο βόρβορο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτό πάντως ήταν και είναι το επιχείρημα όσων δεν μπορούν να ψέξουν τον δίκαιο σκοπό που ευαγγελίζεται η αριστερά: Δεν γίνεται, της λένε. Είναι το ίδιο που λέει η Κυβέρνηση Τσίπρα τώρα σε αυτούς που διαμαρτύρονται.

Η αποστασιοποίηση της πλευράς Λαφαζάνη το καλοκαίρι δεν έπληξε την Κυβέρνηση, που αντικατέστησε «αυτούς που δεν γούσταραν» με άλλους που δεν πετάνε την σκούφια τους, αλλά «αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, τις περιορισμένες δυνατότητες κλπ  κλπ». Αυτή η αλλαγή έγινε με μηδενικό επικοινωνιακό κόστος, αφού νέοι ψηφοφόροι (ως επί το πλείστον «νοικοκυραίοι») βρέθηκαν να αντικαταστήσουν τους παλαιούς συριζαίους.   

Ούτε δύο μήνες μετά τις εκλογές όμως το κυβερνητικό στρατόπεδο έχει διαρροές, που λόγω του αριθμού του είναι υπολογίσιμες. Αν αυτό επαναληφθεί μία ή δύο φορές, ακόμη και αν η Κυβέρνηση δεν πέσει θα δώσει ξεκάθαρα σημάδια αδυναμίας, τα οποία η κοινή γνώμη δεν συγχωρεί, όπως κάνει με τα «οι άλλοι θέλανε να μας βγάλουν από την Ευρώπη».   

Πρέπει οι νέοι διαφωνούντες να μαζευτούν. Θες με κάνα υπουργείο; Θες με κάνα τρίξιμο δοντιών; Γιατί αν τελικά προτιμάς να είσαι εξουσιαστής, αντί για ιδεολόγος πρέπει να μάθεις παίζεις και έτσι. «Ρεαλιστικά». Με καταγγελίες περί «μη ορθής συμπεριφοράς» που απευθύνονται σε αυτούς που αν και διαφώνησαν δεν παραιτούνται, είναι σαν να τα θέλεις όλα δικά σου.