Με σημαιούλες στο προφίλ σίγουρα θα νικήσουμε
Η συγκίνηση και η συμπαράσταση μας κινητοποιούν συναισθηματικά, αλλά λίγα κάνουν για την ουσία των πραγμάτων.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ένα ακόμη επεισόδιο στο σήριαλ «οι κακοί τζιχαντιστές κάνουν κάτι που φρικάρει την πολιτισμένη δύση» εμφανίστηκε στις οθόνες μας με τον πιο δραματικό τρόπο. Η λογική του ασύμμετρου πλήγματος, αλλά κυρίως η (μη) λογική της θρησκευτικής αυτοθυσίας υπό την οποία κάποιος αυτοανατινάζεται για να σκοτώσει τους γύρω του, ξεπερνά τη δική μας νόηση.
Όμως ας μη μένουμε σε αυτά, όσο "περίεργα" και να είναι, και όσο και να μας κάνουν εντύπωση. Ο φανατισμός δεν είναι εδώ η ουσία. Γιατί το πώς φτάνει κανείς να πιστεύει ότι πρέπει να σκοτώσει «απίστους» για να υμνήσει τον Θεό του είναι η διαδικασία, ο τρόπος να γίνει μια τέτοια επίθεση και όχι αυτό που την προκάλεσε. Ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό που θα μας κάνει να καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν τέτοια πράγματα και πώς θα σταματήσουν.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά για μία ακόμη φορά η δύση ενέταξε το γεγονός και τις τραγικές συνέπειές του στο γνωστό συγκινησιακό κουστούμι που έχει έτοιμο για αυτές τις περιστάσεις και το οποίο επίσης παίρνει την προσοχή μακριά από τα σημαντικά. Στον κόσμο των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και των social media το ζητούμενο είναι η συγκίνηση. Τι έχουμε; Τραγικό συμβάν. Ωραία: Προβολή και like στους χαροκαμένους, προβολή και like στους μικρούς ήρωες που έδειξαν αυταπάρνηση, προβολή και like σε αυτούς που έσπευσαν να βοηθήσουν, προβολή και like στο πώς επουλώνονται οι πληγές αν είσαι «πολιτισμένος».
Όλα αυτά είναι μέρος της τελετής. Μιας τελετής που αδρανοποιεί την αναζήτηση και την συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συμβαίνει. Μιας τελετής που ταιριάζει γάντι στο πλήθος των τηλεθεατών και αυτών που ενημερώνονται από τα social media. Εκεί διαμορφώνουν το συλλογικό τους υποσυνείδητο και αυτό τους είναι αρκετό.
Όμως πολύ πριν η δύση αναλάβει τον ρόλο του θύματος, είχε αναλάβει εκείνον του θύτη. Και εκεί κατά τη γνώμη μου είναι το θέμα. Όταν οι δυτικές δυνάμεις αποφασίζουν να επέμβουν και να ανατρέψουν κυβερνήσεις και καθεστώτα που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, σπέρνονται καταιγίδες. Το να παίρνεις συμφέρουσες για σένα αποφάσεις που αφορούν τεράστιες ομάδες πληθυσμού χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τις δυναμικές που υπάρχουν στις κοινωνίες τους είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γυρίσει εναντίον σου.
Όσοι νομίζουν ότι πράξεις όπως οι πόλεμοι στο Ιράκ ή οι διάφοροι βομβαρδισμοί στη Συρία γιατί εμείς «είμαστε με τον Άσαντ» και «εμείς είμαστε με το Μέτωπο» ή δεν ξέρω εγώ με ποιους, δεν έχουν άλλες συνέπειες, είναι βέβαιο ότι θα αδυνατούν να κατανοήσουν και τις μελλοντικές μαζικές δολοφονίες ανύποπτων δυτικών που θα έρθουν.
Σε περιπτώσεις όπως του Παρισιού, η οργή φαίνεται δικαιολογημένη. Μήπως όμως πιο πολύ από δικαιολογημένη είναι αποπροσανατολιστική;
Όταν αυτοί- με τη νόησή τους, την κουλτούρα τους και τις εμμονές τους- στρέφονται κατά τους «κατακτητή τους», τότε είναι «βάρβαροι», «φανατικοί δολοφόνοι» και «αυτός δεν είναι τρόπος να λύνουν τις διαφορές τους». Δύσκολα θα βρει κανείς δυτικό που να μην πιστεύει κάτι τέτοιο. Πρόκειται για αξιακούς χαρακτηρισμούς που ισχύουν για εμάς εδώ, αλλά όχι για εκεί.
Όσο επιχειρούμε να αναλύσουμε γεγονότα σαν τις πρόσφατες επιθέσεις αποκλειστικά και μόνο με την νοοτροπία του δυτικού, τόσο θα μισούμε τους «από εκεί» και τόσο δεν θα πιέζουμε τις ηγεσίες μας προς τη μόνη κατεύθυνση της λύσης: να αφήσουμε τους λαούς ήσυχους στη μοίρα τους χωρίς επιχειρηματικές ή στρατιωτικές επεμβάσεις.
Δεν γίνεται; Ε, τότε ας συνηθίζουμε τα πτώματα στις σακούλες, γιατί μόνο με τις γαλλικές σημαιούλες στο προφίλ μας και την αυτοϊκανοποίηση της συμπαράστασης, δύσκολα θα αλλάξει κάτι.
Όμως ας μη μένουμε σε αυτά, όσο "περίεργα" και να είναι, και όσο και να μας κάνουν εντύπωση. Ο φανατισμός δεν είναι εδώ η ουσία. Γιατί το πώς φτάνει κανείς να πιστεύει ότι πρέπει να σκοτώσει «απίστους» για να υμνήσει τον Θεό του είναι η διαδικασία, ο τρόπος να γίνει μια τέτοια επίθεση και όχι αυτό που την προκάλεσε. Ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό που θα μας κάνει να καταλάβουμε γιατί συμβαίνουν τέτοια πράγματα και πώς θα σταματήσουν.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά για μία ακόμη φορά η δύση ενέταξε το γεγονός και τις τραγικές συνέπειές του στο γνωστό συγκινησιακό κουστούμι που έχει έτοιμο για αυτές τις περιστάσεις και το οποίο επίσης παίρνει την προσοχή μακριά από τα σημαντικά. Στον κόσμο των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και των social media το ζητούμενο είναι η συγκίνηση. Τι έχουμε; Τραγικό συμβάν. Ωραία: Προβολή και like στους χαροκαμένους, προβολή και like στους μικρούς ήρωες που έδειξαν αυταπάρνηση, προβολή και like σε αυτούς που έσπευσαν να βοηθήσουν, προβολή και like στο πώς επουλώνονται οι πληγές αν είσαι «πολιτισμένος».
Όλα αυτά είναι μέρος της τελετής. Μιας τελετής που αδρανοποιεί την αναζήτηση και την συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συμβαίνει. Μιας τελετής που ταιριάζει γάντι στο πλήθος των τηλεθεατών και αυτών που ενημερώνονται από τα social media. Εκεί διαμορφώνουν το συλλογικό τους υποσυνείδητο και αυτό τους είναι αρκετό.
Όμως πολύ πριν η δύση αναλάβει τον ρόλο του θύματος, είχε αναλάβει εκείνον του θύτη. Και εκεί κατά τη γνώμη μου είναι το θέμα. Όταν οι δυτικές δυνάμεις αποφασίζουν να επέμβουν και να ανατρέψουν κυβερνήσεις και καθεστώτα που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, σπέρνονται καταιγίδες. Το να παίρνεις συμφέρουσες για σένα αποφάσεις που αφορούν τεράστιες ομάδες πληθυσμού χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τις δυναμικές που υπάρχουν στις κοινωνίες τους είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γυρίσει εναντίον σου.
Όσοι νομίζουν ότι πράξεις όπως οι πόλεμοι στο Ιράκ ή οι διάφοροι βομβαρδισμοί στη Συρία γιατί εμείς «είμαστε με τον Άσαντ» και «εμείς είμαστε με το Μέτωπο» ή δεν ξέρω εγώ με ποιους, δεν έχουν άλλες συνέπειες, είναι βέβαιο ότι θα αδυνατούν να κατανοήσουν και τις μελλοντικές μαζικές δολοφονίες ανύποπτων δυτικών που θα έρθουν.
Σε περιπτώσεις όπως του Παρισιού, η οργή φαίνεται δικαιολογημένη. Μήπως όμως πιο πολύ από δικαιολογημένη είναι αποπροσανατολιστική;
Όταν αυτοί- με τη νόησή τους, την κουλτούρα τους και τις εμμονές τους- στρέφονται κατά τους «κατακτητή τους», τότε είναι «βάρβαροι», «φανατικοί δολοφόνοι» και «αυτός δεν είναι τρόπος να λύνουν τις διαφορές τους». Δύσκολα θα βρει κανείς δυτικό που να μην πιστεύει κάτι τέτοιο. Πρόκειται για αξιακούς χαρακτηρισμούς που ισχύουν για εμάς εδώ, αλλά όχι για εκεί.
Όσο επιχειρούμε να αναλύσουμε γεγονότα σαν τις πρόσφατες επιθέσεις αποκλειστικά και μόνο με την νοοτροπία του δυτικού, τόσο θα μισούμε τους «από εκεί» και τόσο δεν θα πιέζουμε τις ηγεσίες μας προς τη μόνη κατεύθυνση της λύσης: να αφήσουμε τους λαούς ήσυχους στη μοίρα τους χωρίς επιχειρηματικές ή στρατιωτικές επεμβάσεις.
Δεν γίνεται; Ε, τότε ας συνηθίζουμε τα πτώματα στις σακούλες, γιατί μόνο με τις γαλλικές σημαιούλες στο προφίλ μας και την αυτοϊκανοποίηση της συμπαράστασης, δύσκολα θα αλλάξει κάτι.
