Ενός στάτους σιγή

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο καθένας πιστεύει πως είναι εξυπνότερος από το 90% των ανθρώπων που γνωρίζει. Και, τις περισσότερες φορές, απλά θα πω από μέσα μου "τι μαλάκας, τι μαλακισμένη" και θα συνεχίσω την ζωή μου.

Και θα δεχτώ, επίσης, ότι όλοι έχουν δικαίωμα στις απόψεις τους, και στο τι επιλέγουν να προσφέρουν στον κόσμο, και πώς σχηματίζουν καθημερινά το ψηφιακό τους αποτύπωμα. Ό,τι κι αν περιέχει αυτό. Φτάνει κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να τσιρίζεις για το κάθε τίποτα που θα δεις μπροστά σου, όσο κι αν σου χτυπάει όλα σου τα καμπανάκια. Δεν μπορείς να ζεις την ζωή σου προσπαθώντας να πείσεις τους άλλους πως η λογική τους είναι λάθος, α) επειδή θα καταλήξεις ο τρελός του χωριού που μιλάει στις σκιές, και β) επειδή ποιος σου λέει πως η δική σου λογική είναι η σωστή. Ο καθένας πορεύεται με βάση τα δικά του κριτήρια ηθικής.

Οπότε, δεν θέλω να γράψω ούτε για το Παρίσι, ούτε για τον Λίβανο, ούτε για βόμβες. Υπάρχουν άτομα πολύ πιο καταρτισμένα από εμένα, που θα τα πουν καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσα να τα πω ποτέ εγώ, ακόμα κι αν πέρναγα αυτό το κείμενο από δεκαπέντε γύρους διορθώσεων. Και το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ίντερνετ αυτή τη στιγμή είναι μια μισοψημένη άποψη για γεγονότα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να επεξεργαστώ.

Και, πες με ναρκισσιστή, αλλά νιώθω πως αυτός δεν είναι και τόσο κακός τρόπος σκέψης. Για ‘μένα είναι σίγουρα καλύτερο από το να πετάξω κι άλλο μίσος, προς κάθε κατεύθυνση, ενώ αυτή τη στιγμή το μίσος ξεχειλίζει από τα αυτιά αυτού του πλανήτη, απλά και μόνο για να δείξω ότι το δικό μου το μυαλό μπορεί και συνδέει τα πράγματα καλύτερα, ή ότι έχω κάνει like σε καλύτερες ενημερωτικές σελίδες από ‘σένα, και μαθαίνω τα γεγονότα που τα Μέσα δεν θέλουν να δεις. Και από πάνω να σου πω πόσο Ζώο™ είσαι, επειδή – ας είμαστε ειλικρινείς – αυτό συμβαίνει. Είναι ένας ασταμάτητος ανταγωνισμός για το ποιος θα βγάλει πρώτος την ουρά του από τον κύκλο με τα Ζώα™, ώστε να μπορέσει μετά να δείξει με το δάχτυλο.

Και είναι ψυχαναγκαστικό. Είναι η χειρότερη παρενέργεια του να έχεις έναν λογαριασμό σε οποιοδήποτε κοινωνικό δίκτυο, ειδικά έχοντας αποκτήσει έναν αριθμό ατόμων που εκτιμούν τις απόψεις σου και σου τροφοδοτούν τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου σου. Είναι ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, και μετά θα το δημοσιεύσω. Επειδή έχεις ένα βήμα και νιώθεις πως πρέπει να πεις κάτι. Γιατί, αν δεν πεις κάτι, ποια είναι η εναλλακτική; Να μείνεις σιωπηλός; Να κάνεις πως δεν συνέβη τίποτα; Είναι ανθρώπινη φύση, είναι το ίδιο που κάναμε στο δημοτικό, όταν ξέσπαγε καυγάς στην αυλή και έπρεπε να παρακολουθήσουμε, έπρεπε να διαλέξουμε πλευρά.

Με την μόνη διαφορά ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν πλευρές να διαλέξεις. Είτε βάλεις την γαλλική σημαία και γράψεις πως προσεύχεσαι για το Παρίσι, είτε πεις πως «Ναι, εντάξει, ΑΛΛΑ…» και μιλήσεις για τον Λίβανο, την Κένυα και κάθε άλλη αποτρόπαια πράξη, μιλάς εναντίον του ίδιου κακού. Όποιος κι αν είναι αυτός. Το πόσο βαθιά θα πας την ανάλυσή σου είναι προσωπικό σου θέμα, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να μειώνεις κάποιον που επέλεξε να μην αντιδράσει όπως εσύ. Επειδή τότε χάνεις όσο δίκιο μπορεί να είχες. Επειδή τότε δεν ενημερώνεις, ούτε φαίνεται πως ενδιαφέρεσαι για τα δεινά ενός τόπου που δεν ανήκει στον (ναι, αποδέξου το) πολύ πιο εύκολο να ταυτιστείς, λευκό δυτικό πολιτισμό. Το κάνεις μόνο και μόνο για να νιώσεις ανώτερος, και σε τέτοιες ώρες, αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι πιο αισχρή και κακόψυχη και εγωπαθής από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσες να κάνεις.

Οπότε, μη γίνεσαι μαλάκας, ακόμα κι αν είσαι έξυπνος μαλάκας. Η αληθινή εξυπνάδα, και η αληθινή ανθρωπιά, βρίσκονται στο να ξέρεις πότε να σκύψεις το κεφάλι, πότε χρειάζεται ενός λεπτού σιγή.