Βλασταίνουν οι σπόροι του Άνθιμου

Εντελώς πολιτική και καθ’ όλα… νόμιμη ήταν η ανακοίνωση του μητροπολίτη  Άνθιμου για το σάλο που έχει ξεσπάσει με τη συγκάλυψη του βιασμού ανηλίκου στο Παπάφειο.

Βλέποντας ότι θα στριμωχτεί επικοινωνιακά, θυμήθηκε την «αυτονόητη ευαισθησία» (sic) τέτοιων ζητημάτων ώστε να δικαιολογήσει την απόκρυψη των γεγονότων. Ποιος; Ο άνθρωπος που όπου σταθεί και όπου βρεθεί επιτίθεται στους ομοφυλόφιλους με χαρακτηρισμού όπως «ανώμαλοι», «άρρωστοι», «διεστραμμένοι» και λοιπά όμορφα. Αυτά βέβαια δεν άπτονται κάποιας ευαισθησίας- πόσω μάλλον της αυτονόητης.

Έτσι λοιπόν καλές είναι οι κορώνες και η δημόσια διαπόμπευση ανθρώπων για τις σεξουαλικές ή συνειδησιακές επιλογές τους, αλλά όταν η κουτσουκέλα έχει γίνει στο σπίτι μας και κινδυνεύει το τομάρι (=δημόσια εικόνα) μας, το τροπάρι αλλάζει και ζητούμε κατανόηση για τα «ευαίσθητα» θέματα. Μια πολιτικάντικη διαχείριση, δηλαδή. Όταν κάποιος φωνάζει πάρα πολύ, εμένα, πιο πολύ από «υπεράνω» μου φαίνεται ύποπτος.

Ο Άνθιμος ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων, των οποίων η θεωρητική ακεραιότητα- ότι και αν πρεσβεύει αυτή, υπερτιμάται. Είναι άνθρωποι που κηρύσσουν διάφορα ακραία, απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό το οποίο φανατίζουν, το κάνουν να πιστεύει ότι έχει διάφορους εχθρούς (τους Εβραίους, τους Τούρκους, τους Κουμουνιστές, τους ανθέλληνες γενικώς, τους gay, τους αντιχριστιανούς κλπ κλπ) στον αγώνα κατά των οποίων εχθρών οι ίδιοι είναι μπροστάρηδες. Τέτοιες δημόσιες περσόνες στο πρόσφατο ελληνικό παρελθόν ήταν άνθρωποι όπως ο Καρατζαφέρης, ο Χριστόδουλος και, σήμερα, οι συμμορίτες της Χρυσής Αυγής.

Όταν όμως ο Εισαγγελέας Εφετών έχει ζητήσει διώξεις για το περιστατικό, που σημαίνει ότι η πολιτεία θεωρεί ότι προσβάλλεται η ευρύτερη έννομη τάξη και όχι μια χούφτα ανθρώπων.  

Aν ο Μητροπολίτης ενδιαφέρεται για την "ευαισθησία", να φροντίζει να μην αποτελεί το Παπάφειο και τα άλλα ιδρύματα της εκκλησίας χώρο εν δυνάμει τέλεσης εγκλημάτων. Και αυτό δεν γίνεται με την αστυνόμευση ούτε με το να «τιμωρηθούν οι υπαίτιοι από το προσωπικό του ιδρύματος». Γίνεται με το να ξέρουν οι άνθρωποι, μαθητές και προσωπικό, ότι στο περιβάλλον που βρίσκονται μπορούν να μιλήσουν για ό,τι τους απασχολεί, δεν καταπιέζονται και δεν στοχοποιούνται.              

Αυτό όμως απαιτεί προοδευτική αντίληψη για τη διαπαιδαγώγηση και την εκπαίδευση, που οι περισσότεροι ιερωμένοι δεν την έχουν- ειδικά όταν είναι απασχολημένοι με το να παίζουν τους πολιτικούς ηγέτες.

Και επειδή δεν μπορεί η πολιτεία να παρακολουθεί τι γίνεται και τι δεν γίνεται μέσα σε κάθε ίδρυμα και σε κάθε κλειστή κοινότητα, ας ανακαλέσει τις άδειες από όλα τα ιδρύματα που φτιάχνουν το εκπαιδευτικό περιβάλλον περισσότερο με τη βοήθεια της «θείας φώτισης» παρά με αρχές μοντέρνας παιδαγωγικής. Για να τελειώνει το παραμύθι.