Κάποιος πρέπει να σταματήσει τον Άνθιμο

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Κάποιος πρέπει σοβαρά να σταματήσει τον Άνθιμο. Ο Άνθιμος είναι επικίνδυνος. Τόσο καιρό νομίζαμε ότι ήταν αστείος, γραφικός, ενοχλητικός, αλλά ο Άνθιμος είναι επικίνδυνος. Δεν υπάρχει άλλη λέξη να περιγράψει αυτόν τον άνθρωπο. Ή έστω λέξη που να μπορώ να χρησιμοποιήσω δημόσια.

Και θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Επειδή αυτή τη στιγμή, ένας από τους ανώτερους της Εκκλησίας μας, αυτού του θεσμού που εξακολουθεί να παίζει τόσο παρεμβατικό και σημαντικό ρόλο στην ζωή αυτής της χώρας, συγκάλυπτε για χρόνια τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό ενός μικρού παιδιού. Και τα συναισθήματά μου έχουν να πουν πολλά πράγματα, ίσως βίαια, αλλά δεν μπορώ να πολεμήσω την βία με την βία, και κανείς μας δεν θα έπρεπε να το κάνει. Και βλέπω ότι ασκείται κριτική, και πως ο κόσμος είναι οργισμένος, και αυτό με κάνει χαρούμενο – αλλά δεν μου είναι αρκετό.

Δεν μου είναι αρκετό γιατί εξακολουθεί να διατηρεί την θέση του. Και δίνει στην δημοσιότητα δηλώσεις στις οποίες όχι απλά δεν απολογείται για χρόνια ολόκληρα – ας το ξαναπούμε – συγκάλυψης του κατ’ εξακολούθηση βιασμού ενός παιδιού, αλλά προσπαθεί να δικαιολογήσει ολόκληρη την κατάσταση. Να την μηδενίσει. Να προβάλει το υπόλοιπο ιερό και φιλανθρωπικό του έργο. Αυτό είναι που με εξοργίζει. Ότι αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού για τους αναμάρτητους και τους λίθους, και αυτός γυρνάει και μας λέει “Εντάξει, τι να κάνουμε. Συμβαίνουν αυτά. Κοιτάξτε, όμως, τι καλός που είμαι γενικότερα, χαχα!”

Λέει πως δεν είναι σωστό να μαυρίζουμε ολόκληρο το έργο του από ένα μεμονωμένο γεγονός. Και θα πω ότι αυτή η δήλωση μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλές περιπτώσεις. Αν ήσουν υπόδειγμα πολίτη και μία μέρα ξεχνούσες να βγάλεις εισιτήριο στο μετρό, τότε δεν πρέπει να σε κρίνουν. Αν ήσουν ο καλύτερος φούρναρης, και μία μέρα έβγαλες κακό ψωμί, τότε δεν πρέπει να σε κρίνουν. Αλλά, ξανά—βιασμός παιδιού. Τον οποίο κουκούλωνες τόσα χρόνια.

Λέει, επίσης, πως το ζήτημα είναι πολύ ευαίσθητο, και δεν δικαιολογείται η εκτενής του κάλυψη από τον Τύπο. Που αυτό έχει πολλές στρώσεις βρωμιάς και αλήθειας για το πώς λειτουργεί η Ελλάδα. Πώς λειτουργούν οι ειδήσεις στην Ελλάδα, πώς λειτουργεί το προνόμιο στην Ελλάδα, πώς πρακτικά η Ελλάδα έχει πάρει την κουλτούρα του βιασμού, την έχει δέσει σαν ρόδες στα πόδια της και τρέχει. Πώς γίνεται υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην ακουστούν οι φωνές των θυμάτων, και μένουμε μονάχα με μερικές ουδέτερες δηλώσεις Σημαντικών Ατόμων™, επειδή πάνω απ’ όλα είμαστε διπλωμάτες και πρέπει όλοι να είναι χαρούμενοι, και στο κάτω-κάτω αυτά τα Σημαντικά Άτομα™ εκπροσωπούν τον υπόλοιπο κόσμο.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που πρέπει να ακουστεί το ζήτημα. Πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο, πρέπει να το βάλουμε κάτω από ένα μικροσκόπιο τόσο δυνατό, που θα μπορούμε επιτέλους να το κατανοήσουμε σε κυτταρική γ#$ημένη δομή, επειδή μιλάμε για ένα παιδί, και είναι βαρύ θέμα, και ίσως για μια φορά καταφέρουμε να κάνουμε κάτι καλό και κάτι σωστό. Επειδή δεν είναι η πρώτη και δεν είναι η τελευταία φορά που ο Άνθιμος και ο κάθε Άνθιμος που εκπροσωπεί τον θεσμό της Εκκλησίας έχει χρησιμοποιήσει το προνόμιο που του δίνει το κράτος για να θάψει τα αίσχη του.

Εν κατακλείδι, αυτό που γίνεται σ’ αυτή τη χώρα είναι αηδιαστικό σε κάθε πιθανό επίπεδο, και θέλω να φύγω. Δεν μπορώ να φύγω, γιατί δεν έχω λεφτά και υποθέτω έχω συναισθηματικό δέσιμο με την οικογένεια και τους φίλους μου, αλλά δεν θέλω να ζω σε μία χώρα που ο βιασμός ενός παιδιού, και ο βιασμός γενικότερα, είναι ακόμα ένα θέμα που προσπαθούμε να κρύψουμε με την σκούπα κάτω απ’ το χαλί.