Η (αγγλική) γλώσσα που κόκκαλα δεν έχει

Το νέο ότι τα καινούρια κατορθώματα του Πρωθυπουργού μας με την αγγλική ήταν ήδη αντικείμενο χλευασμού κυκλοφορούσε από το πρωί. Ανέβαλα να παρακολουθήσω το σχετικό βίντεο από την συνέντευξή του στον Μπιλ Κλίντον γιατί δεν ήθελα να νιώσω την ντροπή ενός δημόσιου εξευτελισμού- χωρίς καν να είναι ο δικός μου.

Κάπου στη μέση της ημέρας είπα ότι πρέπει να δω λίγο για να έχω άποψη. Ξεκίνησα. Μετά την πρώτη γκριμάτσα άγνοιας Αλέξη όμως, ξεφύσηξα και το έκλεισα- δεν τα κατάφερα. Και μετά άρχισα να απορώ: Μα δεν βρέθηκε ένας να σκεφτεί ότι όσο ιδιαίτερο αγγλικών και να έχει αυτός ο άνθρωπος δεν έχει προλάβει να μάθει τόσα ώστε να συνομιλήσει με έναν αμερικάνο- και μάλιστα με πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ- live.

Πόσο πρόβλημα θα ήταν να ζητούσαν τη συμμετοχή ενός μεταφραστή; Όχι, ούτε το πόσα αγγλικά ξέρει ο Πρωθυπουργός είναι σημαντικό θέμα από μόνο του, ούτε το πόσο μπορεί να καταλάβει τα βλαχοαμερικάνικα. Συμφωνώ ότι τα σημαντικά είναι αλλού και ότι δεν θα κριθεί από εκεί η κυβέρνηση. Η χλεύη όμως δεν βοήθησε ποτέ κανέναν να πετύχει τίποτα, εκτός ίσως από τα οίκτο.

Όμως, όταν η δημόσια εικόνα του καταρρακώνεται και αυτό μπορεί να κάνει τον (παγκόσμιο) γύρο του διαδικτύου, υπάρχει επικοινωνιακό θέμα και αυτό είναι πρόβλημα- τουλάχιστον με τους μιντιακούς όρους με τους οποίους διεξάγεται η διεθνής διπλωματία σήμερα.

Και, επιτέλους, είναι δείγμα του πόσο καλά μπορείς να χειριστείς ένα μειονέκτημά σου, ως χώρα, ως παράταξη, ως ομάδα ανθρώπων. Έχουμε έναν Πρωθυπουργό που δεν το έχει με τις ξένες γλώσσες, ας κάνουμε μια λίστα με τι κάνουμε όταν πρέπει να συζητήσει δημόσια: 1. Αποφεύγουμε αυτούς του δημόσιους διαλόγους, 2. Αν δεν γίνεται αλλιώς, ζητάμε πάντα διερμηνέα 3….

Δεν είναι στοιχειώδης διαχείριση;

Ωστόσο, το πιο ενδιαφέρον θέμα των ημερών ασφαλώς και είναι αυτό με τα θρησκευτικά, αφού προς τα εκεί υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να κάνει ορισμένες πραγματικά αριστερές κινήσεις η κυβέρνηση της «δεύτερης φοράς». Με μια πρώτη ματιά αυτό που βλέπω από την ανησυχία της ηγεσίας του υπουργείου για το πώς θα το πάρει η αρχιεπισκοπή είναι ότι υπάρχει τεράστια απόσταση να διανυθεί ανάμεσα στο τι συμβαίνει σήμερα και στον διαχωρισμό Κράτους- Εκκλησίας που είναι αυτονόητος για κάθε σύγχρονο κράτος.

Θυμίζω ότι ακόμη και σήμερα περισσότερα από 200 σχολεία σε όλη την Ελλάδα παραμένουν εντελώς κλειστά, καθώς δεν υπάρχουν κονδύλια για την πλήρωση των θέσεων με διδακτικό προσωπικό, ενώ από τα ίδια κονδύλια οι ορθόδοξοι ιερείς πληρώνονται κανονικά.

Θα επανέλθω όμως σχετικά γιατί η υπόθεση έχει ψωμί.