Μια καρπαζιά πάνω από το σβέρκο τους
Η παραίτηση Καμμένου ήταν ένας θρίαμβος της νέας εποχής των Social Media και πρέπει να τον χαιρετήσουμε ως τέτοιο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το παρελθόν του Δημήτρη Καμμένου ήταν μαχητικό, στην προσπάθεια του βουλευτή να κερδίσει ψηφαλάκια από την ακροδεξιά. Δεν φταίει και τόσο πολύ αυτός: Μέχρι να αγαπηθεί με τον Τσίπρα ο Πάνος ο Καμμένος το ακροδεξιό προφίλ το είχε κάτω από το μαξιλάρι.
Ε, εκείνη την εποχή εκτέθηκε το παλληκάρι και είπε μια κουβέντα παραπάνω για τους κύναιδους που πρόσβαλαν την αισθητική του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά ξεκίνησε το απίστευτο (και δικαιολογημένο) κράξιμο, το οποίο κατέληξε σε μια από τις πιο γρήγορες παραιτήσεις υπουργού.
Εκείνο που βρήκα κομματάκι αναξιοπρεπές είναι ότι στον δρόμο του προς την έξοδο, δήλωνε ό,τι να’ ναι. Αρχικά διέψευσε τον εαυτό του, λέγοντας ότι δεν έκανε αυτές τις δηλώσεις, μετά είπε αυτά τα ποσταρίσματα τα έκανε κάποιος από τους 15 (!) διαχειριστές του Τουίτερ του και στο τέλος διαβεβαίωσε για τον μη αντισημητισμό του και τη μη ομοφοβία του.
Βρήκα παρήγορο ότι στην εποχή των Social Media γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχαστούν τα πράγματα που ειπώθηκαν κάποτε ελαφριά τη καρδία. Αυτό είναι αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού της ενημέρωσης, η οποία έγινε πράξη μέσω του διαδικτύου. Γιατί, όπως γκρινιάζουμε για τα ανώνυμα και τα συκοφαντικά blogs κλπ κλπ που ενημερώνουν ανεύθυνα, πρέπει να λέμε και τα καλά.
Η ενημέρωση διαμεσολαβείται πια όλο και λιγότερο από τους επαγγελματίες της ενημέρωσης και αυτό μόνο θετικό είναι. Ο πλουραλισμός των πηγών αναγκάζει τους άλλοτε επιλεκτικούς κατά τα συμφέροντά τους δημοσιογράφους απλώς να προωθούν τις ειδήσεις αν δεν θέλουν να μείνουν πίσω και να έχουν βγάλει την είδηση «δεύτεροι».
Δηλαδή, το διαδίκτυο είναι άγιο σε ό,τι αφορά την ενημέρωση; Προφανώς και όχι. Όσο μάλιστα κομμάτια του διεφθαρμένου συστήματος της παλιάς δημοσιογραφίας θα ανακατεύονται όλο και περισσότερο με αυτό, τόσο θα κουβαλούν μαζί τους τις σάπιες πρακτικές που οδήγησαν στην χρεοκοπία και την ανυποληψία του ελληνικού τύπου.
Ωστόσο, το σύστημα των άπειρων και παγκόσμιων πηγών που έχει σήμερα στη διάθεσή του ο αναγνώστης, του επιτρέπει- αν ασχοληθεί- να βγάλει ένα ασφαλές συμπέρασμα για το τι γίνεται. Και μετά, μπορεί να εκπέμψει το συμπέρασμά του αυτό ή την κριτική του μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Τέλος, για να το πω πιο απλά, η ιστορία με την παραίτηση Καμμένου με έκανε να χαρώ. Να χαρώ γιατί τα Social Media γίνονται σιγά- σιγά η καρπαζιά που νιώθουν έτοιμη να πέσει στο σβέρκο τους μόλις φανούν ανακόλουθοί, ασεβείς ή ανάλγητοι- άσχετα από το πόσο καλά τα έχουν με τον Τύπο.
Ε, πώς να το κάνουμε; Αυτό δεν το είχαμε παλιά.
Ε, εκείνη την εποχή εκτέθηκε το παλληκάρι και είπε μια κουβέντα παραπάνω για τους κύναιδους που πρόσβαλαν την αισθητική του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά ξεκίνησε το απίστευτο (και δικαιολογημένο) κράξιμο, το οποίο κατέληξε σε μια από τις πιο γρήγορες παραιτήσεις υπουργού.
Εκείνο που βρήκα κομματάκι αναξιοπρεπές είναι ότι στον δρόμο του προς την έξοδο, δήλωνε ό,τι να’ ναι. Αρχικά διέψευσε τον εαυτό του, λέγοντας ότι δεν έκανε αυτές τις δηλώσεις, μετά είπε αυτά τα ποσταρίσματα τα έκανε κάποιος από τους 15 (!) διαχειριστές του Τουίτερ του και στο τέλος διαβεβαίωσε για τον μη αντισημητισμό του και τη μη ομοφοβία του.
Βρήκα παρήγορο ότι στην εποχή των Social Media γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχαστούν τα πράγματα που ειπώθηκαν κάποτε ελαφριά τη καρδία. Αυτό είναι αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού της ενημέρωσης, η οποία έγινε πράξη μέσω του διαδικτύου. Γιατί, όπως γκρινιάζουμε για τα ανώνυμα και τα συκοφαντικά blogs κλπ κλπ που ενημερώνουν ανεύθυνα, πρέπει να λέμε και τα καλά.
Η ενημέρωση διαμεσολαβείται πια όλο και λιγότερο από τους επαγγελματίες της ενημέρωσης και αυτό μόνο θετικό είναι. Ο πλουραλισμός των πηγών αναγκάζει τους άλλοτε επιλεκτικούς κατά τα συμφέροντά τους δημοσιογράφους απλώς να προωθούν τις ειδήσεις αν δεν θέλουν να μείνουν πίσω και να έχουν βγάλει την είδηση «δεύτεροι».
Δηλαδή, το διαδίκτυο είναι άγιο σε ό,τι αφορά την ενημέρωση; Προφανώς και όχι. Όσο μάλιστα κομμάτια του διεφθαρμένου συστήματος της παλιάς δημοσιογραφίας θα ανακατεύονται όλο και περισσότερο με αυτό, τόσο θα κουβαλούν μαζί τους τις σάπιες πρακτικές που οδήγησαν στην χρεοκοπία και την ανυποληψία του ελληνικού τύπου.
Ωστόσο, το σύστημα των άπειρων και παγκόσμιων πηγών που έχει σήμερα στη διάθεσή του ο αναγνώστης, του επιτρέπει- αν ασχοληθεί- να βγάλει ένα ασφαλές συμπέρασμα για το τι γίνεται. Και μετά, μπορεί να εκπέμψει το συμπέρασμά του αυτό ή την κριτική του μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Τέλος, για να το πω πιο απλά, η ιστορία με την παραίτηση Καμμένου με έκανε να χαρώ. Να χαρώ γιατί τα Social Media γίνονται σιγά- σιγά η καρπαζιά που νιώθουν έτοιμη να πέσει στο σβέρκο τους μόλις φανούν ανακόλουθοί, ασεβείς ή ανάλγητοι- άσχετα από το πόσο καλά τα έχουν με τον Τύπο.
Ε, πώς να το κάνουμε; Αυτό δεν το είχαμε παλιά.
