Πασόοοκ της γης οι κολασμένοιοιοι
Όχι ο πανηγυρισμός δεν μπορεί να είναι όσο κάφρικος θέλεις αν επιμένεις να συγκαταλέγεσαι στην αριστερά. Τουλάχιστον στο δικό μου σύστημα αξιών…
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Δύσκολα μπορεί κανείς να εξηγήσει πως έχοντας αλλάξει άρδην γραμμή πλεύσης, έχοντας φέρει ένα μνημόνιο και έχοντας υποστεί μια διάσπαση ο Σύριζα κατάφερε να θριαμβεύσει και πάλι. Μία πιθανή εξήγηση είναι πως πραγματικά έγινε ΠΑΣΟΚ κληρονομώντας από το κόμμα του Ανδρέα μέχρι και το κοκκαλάκι της νυχτερίδας.
Μια άλλη είχα ακούσει λίγο πριν τις εκλογές από τον Νικήτα Κακλαμάνη. Ανάμεσα στις άλλες προβλέψεις του για τον τρόπο που θα ψηφίσει το σώμα, ανέφερε και κάτι που μου φάνηκε «ψαγμένο» και που σκέφτηκα πως του το ψιθύρισαν τίποτα δημοσκόποι. Είπε λοιπόν πως οι έλληνες ψηφοφόροι είναι εγωιστές και δύσκολα σε μόλις 7 μήνες μετά την επιλογή τους θα ψηφίσουν κάτι διαφορετικό από ό,τι προηγουμένως.
Μια τρίτη έχει να κάνει με την ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας να μην προκαλεί αηδία ακόμη και σε όσους φοβούνται την επιβεβαιωμένη απειρία των στελεχών του Σύριζα.
Τέλος πάντων, περισσότερο από το επίπεδο των πολιτικών οι εκλογές αυτές επικυρώνουν πως τους τελευταίους μήνες- αρχής γενομένης από το δημοψήφισμα- παρακολουθούμε τη γέννηση ενός ηγέτη, που έφτασε εκεί έστω και κατά λάθος.
Σταδιακά ο Τσίπρας έφυγε από το αριστερό της ημι-συλλογικής ηγεσίας, στο οποίο «τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία» κλπ κλπ και πέρασε στην όχθη αυτών που αγχώνονται για τα ποσοστά τους «καταλληλότητας». Όπως όμως το γήρας, έτσι και η εξουσία «ου γαρ έρχεται μόνη»- φέρνει μαζί της και τον λαϊκισμό για τον οποίο έχουμε προειδοποιήσει τον Σύριζα- ήδη από όταν πρωτοξεκίνησε η στήριξη από την σύγχρονη Αυριανή, Contra.
Στην ιστοσελίδα του σταθμού Στο Κόκκινο είδα ένα ρεβανσιστικό και δηλητηριασμένο κείμενο που, με αφορμή τα επινίκια, φέρνει στο μυαλό των παλαιοτέρων λυσσασμένους τύπους με μουστάκια να κρέμονται από τα παράθυρα αυτοκινήτων κουνώντας σημαίες του ΠΑΣΟΚ και κραυγάζοντας Α-ντρέ-ας! Α-ντρέ-ας! Το κείμενο, που είναι πιο καλογραμμένο από ό,τι θα ήταν κάποιος πρόγονός του της δεκαετίας του 1980, εξετάζει όλα τα άλλα κόμματα πλην του Σύριζα (και του Λεβέντη!) και διαπιστώνει ότι «Πήραν ό,τι τους άξιζε»- άραγε αυτό ισχύει και για την χρυσή Αυγή;
Αντιγράφω από το λήμμα για τη Λαϊκή Ενότητα: «Αυτοί που ανέτρεψαν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, οι σφετεριστές του ΟΧΙ που φώναξε ο λαός, οι προσκυνητές του τοτέμ της δραχμής, οι υβριστές των συντρόφων τους, εκείνοι που τόλμησαν να μιλήσουν για χούντες, γύψους και Παπαδόπουλους, έλαβαν τελικά ό, τι τους άξιζε. Είναι κρίμα που θα λείπει από τη Βουλή ο Γλέζος- αχ , βρε Μανώλη, σε πήραν στο λαιμό τους οι διασπαστές-, είναι ευλογία που θα απουσιάσουν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ραχήλ Μακρή και τα παρελκόμενά τους».
Ασφαλώς και έχει κανείς το δικαίωμα να χοροπηδάει από τη χαρά του που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές και- πολύ περισσότερο- την εξουσία. Μπορεί σε αυτό το χοροπηδητό να του ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω. Είναι δικαίωμά του, όπως είναι δικό μου να θεωρώ ότι αυτή η γηπεδική αισθητική ταιριάζει περισσότερο σε άλλες παρατάξεις και λιγότερο στην αριστερά. Και μάλλον η κανονική αριστερά θα συμφωνήσει μαζί μου.
Υ.Γ. Παιδιά από την Κουμουνδούρου, μην αρχίσετε να με βρίζετε, ε; Σύριζα είμαι και εγώ! Τους ξεσκίσαμε όλους τους ξεφτίλες, ρε!
Μια άλλη είχα ακούσει λίγο πριν τις εκλογές από τον Νικήτα Κακλαμάνη. Ανάμεσα στις άλλες προβλέψεις του για τον τρόπο που θα ψηφίσει το σώμα, ανέφερε και κάτι που μου φάνηκε «ψαγμένο» και που σκέφτηκα πως του το ψιθύρισαν τίποτα δημοσκόποι. Είπε λοιπόν πως οι έλληνες ψηφοφόροι είναι εγωιστές και δύσκολα σε μόλις 7 μήνες μετά την επιλογή τους θα ψηφίσουν κάτι διαφορετικό από ό,τι προηγουμένως.
Μια τρίτη έχει να κάνει με την ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας να μην προκαλεί αηδία ακόμη και σε όσους φοβούνται την επιβεβαιωμένη απειρία των στελεχών του Σύριζα.
Τέλος πάντων, περισσότερο από το επίπεδο των πολιτικών οι εκλογές αυτές επικυρώνουν πως τους τελευταίους μήνες- αρχής γενομένης από το δημοψήφισμα- παρακολουθούμε τη γέννηση ενός ηγέτη, που έφτασε εκεί έστω και κατά λάθος.
Σταδιακά ο Τσίπρας έφυγε από το αριστερό της ημι-συλλογικής ηγεσίας, στο οποίο «τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία» κλπ κλπ και πέρασε στην όχθη αυτών που αγχώνονται για τα ποσοστά τους «καταλληλότητας». Όπως όμως το γήρας, έτσι και η εξουσία «ου γαρ έρχεται μόνη»- φέρνει μαζί της και τον λαϊκισμό για τον οποίο έχουμε προειδοποιήσει τον Σύριζα- ήδη από όταν πρωτοξεκίνησε η στήριξη από την σύγχρονη Αυριανή, Contra.
Στην ιστοσελίδα του σταθμού Στο Κόκκινο είδα ένα ρεβανσιστικό και δηλητηριασμένο κείμενο που, με αφορμή τα επινίκια, φέρνει στο μυαλό των παλαιοτέρων λυσσασμένους τύπους με μουστάκια να κρέμονται από τα παράθυρα αυτοκινήτων κουνώντας σημαίες του ΠΑΣΟΚ και κραυγάζοντας Α-ντρέ-ας! Α-ντρέ-ας! Το κείμενο, που είναι πιο καλογραμμένο από ό,τι θα ήταν κάποιος πρόγονός του της δεκαετίας του 1980, εξετάζει όλα τα άλλα κόμματα πλην του Σύριζα (και του Λεβέντη!) και διαπιστώνει ότι «Πήραν ό,τι τους άξιζε»- άραγε αυτό ισχύει και για την χρυσή Αυγή;
Αντιγράφω από το λήμμα για τη Λαϊκή Ενότητα: «Αυτοί που ανέτρεψαν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, οι σφετεριστές του ΟΧΙ που φώναξε ο λαός, οι προσκυνητές του τοτέμ της δραχμής, οι υβριστές των συντρόφων τους, εκείνοι που τόλμησαν να μιλήσουν για χούντες, γύψους και Παπαδόπουλους, έλαβαν τελικά ό, τι τους άξιζε. Είναι κρίμα που θα λείπει από τη Βουλή ο Γλέζος- αχ , βρε Μανώλη, σε πήραν στο λαιμό τους οι διασπαστές-, είναι ευλογία που θα απουσιάσουν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Ραχήλ Μακρή και τα παρελκόμενά τους».
Ασφαλώς και έχει κανείς το δικαίωμα να χοροπηδάει από τη χαρά του που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές και- πολύ περισσότερο- την εξουσία. Μπορεί σε αυτό το χοροπηδητό να του ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω. Είναι δικαίωμά του, όπως είναι δικό μου να θεωρώ ότι αυτή η γηπεδική αισθητική ταιριάζει περισσότερο σε άλλες παρατάξεις και λιγότερο στην αριστερά. Και μάλλον η κανονική αριστερά θα συμφωνήσει μαζί μου.
Υ.Γ. Παιδιά από την Κουμουνδούρου, μην αρχίσετε να με βρίζετε, ε; Σύριζα είμαι και εγώ! Τους ξεσκίσαμε όλους τους ξεφτίλες, ρε!
