Η αποχή είναι σοβαρότατη πολιτική επιλογή

Το πρώτο και βασικό επιχείρημα υπέρ της αποχής είναι ότι συνιστούν να την αποφύγουμε όλα τα κόμματα, και κυρίως αυτά που βλέπουν πιθανό να κυβερνήσουν ή να μπουν στη Βουλή.

Οι φωνές όμως κατά της αποχής έρχονται και από σοβαρούς ανθρώπους με καλές προθέσεις που απλώς δεν μπορούν να σκεφτούν εκτός της λογικής στην οποία μεγάλωσαν. Δαιμονοποιούν την αποχή αντί να επιτεθούν στην de facto νομιμοποίηση του οποιουδήποτε αποτελέσματος που σημαίνει η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία.

Με ποια επιχειρήματα στρέφονται κατά της αποχής;

Επιχείρημα πρώτο: Με την αποχή δεν αλλάζει τίποτα.

Ενώ αλλιώς αλλάζει; Αυτό άκουγα και τον Ιανουάριο από όσους θα ψήφιζαν Σύριζα πιστεύοντας ότι μπορεί να επηρεάσουν στα σοβαρά τα πράγματα και κάνοντας την ελπίδα τους ψήφο. Τώρα σέρνονται μεταξύ Λαφαζάνη και σιωπής-αποχής. Λόγω της πλύσης εγκεφάλου από τα μίντια για την «υποχρέωση να ψηφίσουμε» οι εκλογές είναι μια εντελώς ελεγχόμενη διαδικασία, στην οποία ακόμη και οι αντισυστημικές επιλογές (βλέπε Χρυσή Αυγή) συστηματοποιούνται παίζοντας τον ρόλο του εχθρού και του συσπειρωτή για τους υπόλοιπους.

Επιχείρημα δεύτερο: Με την αποχή δεν δείχνεις την αντίθεσή σου, γιατί δεν δείχνεις τίποτα.

Αντιθέτως! Δείχνεις το σημαντικότερο: ότι δεν έχεις σκοπό να δείξεις τίποτα με ό,τι έχουν διαλέξει άλλοι για εσένα. Αρνείσαι κάθε εμπλοκή με το συγκεκριμένο σύστημα.

Επιχείρημα τρίτο: Και δηλαδή πώς θα αλλάξουν τα πράγματα;

Τα πράγματα θα αλλάξουν-όταν αλλάξουν- όχι επειδή θα το έχει αποφασίσει μια ομάδα ημιδιανοούμενων αριστεριστών που κολακεύεται να πιστεύει ότι είναι κληρονόμος της λενινιστικής μαχητικότητας και της μαρξιστικής θεωρίας. Μέχρι να έρθει η ώρα να αλλάξουν τα πράγματα και να φανεί ποιος θέλει να είναι στους δρόμους και ποιος στα γραφεία, μπορούμε τουλάχιστον να μην νομιμοποιούμε τα αποτελέσματα των επιλογών άλλων με το να λαμβάνουμε μέρος στην εκλογική διαδικασία

Επιχείρημα τέταρτο: Μα, είναι δικαίωμά μου. Να μην το ασκήσω;

Το δικαίωμα σταδιακά έγινε υποχρέωση- στην αρχή νομική και μετά έμεινε ως ηθική. Την ηθική αυτή μας «επέβαλε» η Μεταπολίτευση με την υπεροπολιτικοποίησή της και το άγχος της γενιάς που στερήθηκε από τη δικτατορία τις εκλογές. Οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν ορισμένα κρίσιμα χρόνια να ανησυχούν μήπως η χούντα επιστρέψει. Είναι απολύτως φυσιολογικό για τους νεότερους να μην έχουν αυτό το άγχος και να δώσουν στην ψηφοφορία τις πραγματικές της διαστάσεις: Είναι εργαλείο επιβολής ταξικών συναινέσεων.

Επιχείρημα πέμπτο: Εσείς δηλαδή τι θέλετε;

Ο κάθε ένας που σκέφτεται να μην ψηφίσει μπορεί και πρέπει εδώ να δώσει τη δική του απάντηση, είτε αυτή είναι εντελώς προσωπική, είτε είναι ενταγμένη σε κάποια συλλογικότητα στην οποία ανήκει. Η δική μου ουτοπία περιλαμβάνει την οργάνωση της ζωής σε μικρές αυτοδιοικούμενες κοινότητες που θα συνεισφέρουν πόρους για τις δραστηριότητες κοινής ωφέλειας (νοσοκομεία κλπ). Αλλά περί ορέξεως…

Εκείνοι που σκέφτονται ότι όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα τα πράγματα δεν θα αλλάξουν και θα είναι το ίδιο άσχημα για αυτούς, έχουν την επιλογή να μην ψηφίσουν. Δεν θα κάνουν κανένα κακό και θα μπορέσουν έτσι να δείξουν ότι απορρίπτουν όλο αυτό το παιχνίδι. Ταυτόχρονα- που για εμένα είναι το ίδιο σημαντικό με το «να στείλεις μήνυμα»- θα έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια και να μην θυσιάσουν την ορθή τους κρίση στο «μη χείρον βέλτιστον».
Γιατί η πολιτική είναι πρώτα από όλα θέμα προσωπικό.