Ποιοι ψηφίζουν σήμερα Σύριζα;
Οι παλιοί συριζαίοι αποχωρούν σιγά σιγά και τη θέση τους παίρνουν οι νοικοκυραίοι που πλέον δεν φοβούνται ότι "ο Τσίπρας θα μας βγάλει από την Ευρώπη".
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι ομολογουμένως δύσκολη η δουλειά των ιθυνόντων του Σύριζα σε αυτές τις εκλογές.
Πρέπει να πείσουν ότι αν και προσχώρησαν στη λογική των μνημονίων υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και τη νέα Δημοκρατία ή εν πάση περιπτώσει τους «άλλους».
Και βεβαίως επιστρατεύτηκε το κλασικότερο κόλπο του μάρκετινγκ: το «νέο». Στον Σύριζα αποφάσισαν να το πλασάρουν σε αντιπαραβολή με το «παλιό» που είναι «οι άλλοι». Δεν είναι κακό. Άλλωστε το μίγμα των ψηφοφόρων στο οποίο απευθύνεται πλέον η Κουμουνδούρου είναι λιγότερο διανοουμενίστικο από ό,τι σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι νέοι πελάτες τους είναι οι «νοικοκυραίοι» και είναι αυτοί που θα τους οδηγήσουν στην πρωτιά.
Κοντά σε αυτούς, και οι παλιοί εραστές του Σύριζα του 4%, που πρόθυμα πέρασαν στην νέα εποχή του κόμματος και πίστεψαν στο «πρώτη φορά αριστερά». Ορισμένοι από αυτούς οδεύουν προς τον Λαφαζάνη ή την αποχή και έτσι γλιτώνουν το άγος της πολιτικής ασυνέπειας.
Μια άλλη μερίδα των παλαιών συριζαίων επιχειρεί να κατασκευάσει την θεωρητική πλατφόρμα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει τον ευγενή και ρομαντικό του περίπατο στον κόσμο όπου μια αριστερή νησίδα μπορεί να επιβιώσει έστω και μέσα στο πέλαγος των ελεύθερων αγορών.
Αυτοί οι τελευταίοι επιδίδονται σε πνευματικές ασκήσεις ισορροπίας επιστρατεύοντας την καλή τους πένα και την αναλυτική τους σκέψη. Ξεχώρισα τις προηγούμενες ημέρες την τοποθέτηση του Ιστορικού και καθηγητή στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Βαγγέλη Καραμανωλάκη στην Αυγή.
Λέει μεταξύ άλλων:
«(…) Έχει νόημα να αναλάβεις αυτή την ευθύνη ή είναι πιο λογικό, διατηρώντας μια συνέπεια, να διαχωρίσεις τη θέση σου; Ερώτημα με ένταση που πολλαπλασιάζεται και οξύνεται όταν είσαι πλέον μια σημαντική, η σημαντικότερη συνιστώσα στο πολιτικό πεδίο. Ας το θέσω ανάποδα: Έχει λόγο ύπαρξης μια πολιτική οντότητα που δεν επιχειρεί, έστω και στις πιο αντίξοες συνθήκες, να συνομιλήσει με τις αγωνίες των ανθρώπων για να βελτιώσει τις ζωές τους, να φτιάξει (εφόσον το παλιό δεν μπορεί σε μεγάλο βαθμό να εφαρμοστεί, τουλάχιστον στο οικονομικό κομμάτι) ένα καινούργιο πρόγραμμα και να το εφαρμόσει, να εργαστεί διεκδικώντας την κοινωνική δικαιοσύνη; Πιστεύω πως όχι. Και επίσης δεν πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει παραδίδοντας την κυβέρνηση και επιλέγοντας τη θέση της αντιπολίτευσης — κάτι, άλλωστε, που αμφιβάλλω αν έχει συμβεί ποτέ. Στόχος είναι να διευρύνεις αυτά τα περιορισμένα όρια άσκησης πολιτικής που θέτουν οι σημερινές οικονομικές πραγματικότητες, με την ανάληψη πρωτοβουλιών ενταγμένων σε ευρύτερες στρατηγικές, πρωτοβουλίες που θα σηματοδοτήσουν μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες μεταβολές. Με άλλα λόγια, να κυβερνήσεις, στοιχείο που ήταν καχεκτικό σε αυτό το πρώτο εξάμηνο κυβερνητικών ευθυνών. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το καθοριστικό βήμα της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η διατύπωση, τις παραμονές των εκλογών του 2012, της πρότασης για «κυβέρνηση της Αριστεράς» και η ανάδειξή του, τα επόμενα χρόνια, σε δύναμη διακυβέρνησης».
Άρα, η νομιμοποιητική βάση για κάποιον που θέλει να ψηφίσει Σύριζα παρά τη στροφή- για να μην πω κωλοτούμπα- που πραγματοποίησε η ομάδα Τσίπρα, είναι ότι το μη χείρον δείχνει αριστερά. Εδώ όμως υπάρχει μια ουσιαστική απόκλιση από τις βάσεις του αριστερού προσανατολισμού: Η ασυμβατότητα με την ίδια τη λογική του μη χείρονος• με τη λογική της αποδοχής και της διαχείρισης της υφιστάμενης πραγματικότητας και όχι η αλλαγή της.
Έτσι όσοι θέλουν να ψηφίσουν αριστερά κατά πάσα δεν θα ψηφίσουν Σύριζα αφού είναι μαθηματικά βέβαιο ότι έτσι οδηγούνται στις αγκάλες της σοσιαλδημοκρατίας. Εκεί μέσα βρίσκεται ο μύλος που λέγεται εξουσία και που αλέθει όλες τις ευγενείς προσδοκίες στο όνομα του «ρεαλισμού».
Μακριά από μας;
Πρέπει να πείσουν ότι αν και προσχώρησαν στη λογική των μνημονίων υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και τη νέα Δημοκρατία ή εν πάση περιπτώσει τους «άλλους».
Και βεβαίως επιστρατεύτηκε το κλασικότερο κόλπο του μάρκετινγκ: το «νέο». Στον Σύριζα αποφάσισαν να το πλασάρουν σε αντιπαραβολή με το «παλιό» που είναι «οι άλλοι». Δεν είναι κακό. Άλλωστε το μίγμα των ψηφοφόρων στο οποίο απευθύνεται πλέον η Κουμουνδούρου είναι λιγότερο διανοουμενίστικο από ό,τι σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι νέοι πελάτες τους είναι οι «νοικοκυραίοι» και είναι αυτοί που θα τους οδηγήσουν στην πρωτιά.
Κοντά σε αυτούς, και οι παλιοί εραστές του Σύριζα του 4%, που πρόθυμα πέρασαν στην νέα εποχή του κόμματος και πίστεψαν στο «πρώτη φορά αριστερά». Ορισμένοι από αυτούς οδεύουν προς τον Λαφαζάνη ή την αποχή και έτσι γλιτώνουν το άγος της πολιτικής ασυνέπειας.
Μια άλλη μερίδα των παλαιών συριζαίων επιχειρεί να κατασκευάσει την θεωρητική πλατφόρμα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει τον ευγενή και ρομαντικό του περίπατο στον κόσμο όπου μια αριστερή νησίδα μπορεί να επιβιώσει έστω και μέσα στο πέλαγος των ελεύθερων αγορών.
Αυτοί οι τελευταίοι επιδίδονται σε πνευματικές ασκήσεις ισορροπίας επιστρατεύοντας την καλή τους πένα και την αναλυτική τους σκέψη. Ξεχώρισα τις προηγούμενες ημέρες την τοποθέτηση του Ιστορικού και καθηγητή στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Βαγγέλη Καραμανωλάκη στην Αυγή.
Λέει μεταξύ άλλων:
«(…) Έχει νόημα να αναλάβεις αυτή την ευθύνη ή είναι πιο λογικό, διατηρώντας μια συνέπεια, να διαχωρίσεις τη θέση σου; Ερώτημα με ένταση που πολλαπλασιάζεται και οξύνεται όταν είσαι πλέον μια σημαντική, η σημαντικότερη συνιστώσα στο πολιτικό πεδίο. Ας το θέσω ανάποδα: Έχει λόγο ύπαρξης μια πολιτική οντότητα που δεν επιχειρεί, έστω και στις πιο αντίξοες συνθήκες, να συνομιλήσει με τις αγωνίες των ανθρώπων για να βελτιώσει τις ζωές τους, να φτιάξει (εφόσον το παλιό δεν μπορεί σε μεγάλο βαθμό να εφαρμοστεί, τουλάχιστον στο οικονομικό κομμάτι) ένα καινούργιο πρόγραμμα και να το εφαρμόσει, να εργαστεί διεκδικώντας την κοινωνική δικαιοσύνη; Πιστεύω πως όχι. Και επίσης δεν πιστεύω ότι μπορεί να το κάνει παραδίδοντας την κυβέρνηση και επιλέγοντας τη θέση της αντιπολίτευσης — κάτι, άλλωστε, που αμφιβάλλω αν έχει συμβεί ποτέ. Στόχος είναι να διευρύνεις αυτά τα περιορισμένα όρια άσκησης πολιτικής που θέτουν οι σημερινές οικονομικές πραγματικότητες, με την ανάληψη πρωτοβουλιών ενταγμένων σε ευρύτερες στρατηγικές, πρωτοβουλίες που θα σηματοδοτήσουν μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες μεταβολές. Με άλλα λόγια, να κυβερνήσεις, στοιχείο που ήταν καχεκτικό σε αυτό το πρώτο εξάμηνο κυβερνητικών ευθυνών. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το καθοριστικό βήμα της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η διατύπωση, τις παραμονές των εκλογών του 2012, της πρότασης για «κυβέρνηση της Αριστεράς» και η ανάδειξή του, τα επόμενα χρόνια, σε δύναμη διακυβέρνησης».
Άρα, η νομιμοποιητική βάση για κάποιον που θέλει να ψηφίσει Σύριζα παρά τη στροφή- για να μην πω κωλοτούμπα- που πραγματοποίησε η ομάδα Τσίπρα, είναι ότι το μη χείρον δείχνει αριστερά. Εδώ όμως υπάρχει μια ουσιαστική απόκλιση από τις βάσεις του αριστερού προσανατολισμού: Η ασυμβατότητα με την ίδια τη λογική του μη χείρονος• με τη λογική της αποδοχής και της διαχείρισης της υφιστάμενης πραγματικότητας και όχι η αλλαγή της.
Έτσι όσοι θέλουν να ψηφίσουν αριστερά κατά πάσα δεν θα ψηφίσουν Σύριζα αφού είναι μαθηματικά βέβαιο ότι έτσι οδηγούνται στις αγκάλες της σοσιαλδημοκρατίας. Εκεί μέσα βρίσκεται ο μύλος που λέγεται εξουσία και που αλέθει όλες τις ευγενείς προσδοκίες στο όνομα του «ρεαλισμού».
Μακριά από μας;
