Η μάνα του φίλου και οι "λαθρομετανάστες"
Πού είναι η λύση στο μεταναστευτικό, οέο; Στο να κλαιγόμαστε και να λέμε ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όταν οι κοινωνίες μεταλλάσσονται, μεταλλάσσουν και εσένα μαζί τους και συνήθως δεν το καταλαβαίνεις. Παρατηρείς τις αλλαγές στους άλλους, αλλά όχι στον εαυτό σου, όχι στο περιβάλλον σου.
«Θα έπρεπε να έχω παραδεχθεί στον εαυτό μου από καιρό τι συμβαίνει, αλλά δεν το έκανα» μου γράφει ένας φίλος αναφερόμενος στη μετάλλαξη που βλέπει να υφίσταται η μάνα του τα τελευταία χρόνια.
Η μάνα του, γύρω στα 62-63, μένει κάτω από την Πλατεία Αμερικής και πάνω από τον Άγιο Νεκτάριο, ενώ- σημειωτέον- ψήφιζε και εξακολουθεί να ψηφίζει ΚΚΕ δηλώνοντας αριστερή έως το κόκκαλο. Σχολιάζει μάλιστα αρνητικά το «ντεμέκ» της κυβέρνησης Σύριζα μη αναγνωρίζοντάς την ως «αριστερά».
Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα η μάνα του δηλώνει αγανακτισμένη από την κατάσταση με τους ξένους στη γειτονιά της, πάντα με την διευκρίνιση «εγώ δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους». Σταδιακά, η μάνα του φίλου- πιο αργά από τους γείτονές της λόγω αριστερών καταβολών- συντάσσεται όλο και συχνότερα με τις φιλορατσιστικές απόψεις που αντιμετωπίζουν συλλήβδην τους ξένους ως κάτι ενιαίο, μη διαχωρίζοντας προσωπικότητες, άτομα, εμπειρίες και συναισθήματα.
Σήμερα ο φίλος κατάλαβε ότι η μάνα του έκανε share ένα ποστ στο FB της σελίδας με τον υπερήφανο τίτλο «έξω όλοι οι λαθρομετανάστες από την Ελλάδα» και πήρε πλέον απόφαση ότι η μάνα του έχει περάσει στην άλλη όχθη και δηλώνει απαρηγόρητος.
Σε κανέναν δεν θα ήταν ευχάριστο να συμβεί κάτι τέτοιο- εννοώ να είναι ο γονιός του σε τόσο πλήρη και βαθιά αντίθεση με ό,τι ο ίδιος αισθάνεται, αλλά ας σκεφτούμε λίγο και τον άλλον: Βρίσκεται χρόνια τώρα μέσα στο πρόβλημα, και όχι σε κάποιο προάστιο, και ακούει πάντα αόριστες εξαγγελίες για επίλυση του θέματος. Τι δεν δείχνει να καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος; Ότι για τα προβλήματά του δεν φταίνε οι μετανάστες που ήρθαν για να φύγουν άρον- άρον, αλλά οι διοικήσεις εγχώριες και διακρατικές, οι οποίες είναι επιφορτισμένες να δώσουν λύση, αλλά φαίνονται ανίκανες να το κάνουν.
Η μητέρα του φίλου δεν έχει άδικο σε ένα βασικό σημείο που δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Πρόβλημα υπάρχει, όπως δείχνουν αδρά και τα συμβαίνοντα στην Κω. Και ο στεναχωρημένος φίλος δεν έχει άδικο όμως: όταν οι δίκαιες διεκδικήσεις μας δεν λαμβάνουν υπόψη και τις δίκαιες διεκδικήσεις του διπλανού, από δίκαιες γίνονται χαμερπείς. Και όποιος έχει χαμερπή αιτήματα, χαμηλώνει και ο ίδιος.
Η «πρώτη φορά αριστερά» καλείται να κάνει κάτι καλύτερο από το να διατυμπανίζει ότι αυτό είναι πρόβλημα πανευρωπαϊκό και όχι μόνο της Ελλάδας. Γιατί, όπως δείχνει το περιστατικό με τη μάνα του φίλου, εδώ κρίνεται κάτι σημαντικότερο από τα ψηφαλάκια που θα την κρατήσουν στην εξουσία: το κατά πόσον θα μπορέσει να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τις αρτηριοσκληρώσεις της και να την κάνει πραγματικά προοδευτικότερη ή «αριστερότερη», που θα έλεγαν παλιότερα κάποιοι.
«Θα έπρεπε να έχω παραδεχθεί στον εαυτό μου από καιρό τι συμβαίνει, αλλά δεν το έκανα» μου γράφει ένας φίλος αναφερόμενος στη μετάλλαξη που βλέπει να υφίσταται η μάνα του τα τελευταία χρόνια.
Η μάνα του, γύρω στα 62-63, μένει κάτω από την Πλατεία Αμερικής και πάνω από τον Άγιο Νεκτάριο, ενώ- σημειωτέον- ψήφιζε και εξακολουθεί να ψηφίζει ΚΚΕ δηλώνοντας αριστερή έως το κόκκαλο. Σχολιάζει μάλιστα αρνητικά το «ντεμέκ» της κυβέρνησης Σύριζα μη αναγνωρίζοντάς την ως «αριστερά».
Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα η μάνα του δηλώνει αγανακτισμένη από την κατάσταση με τους ξένους στη γειτονιά της, πάντα με την διευκρίνιση «εγώ δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους». Σταδιακά, η μάνα του φίλου- πιο αργά από τους γείτονές της λόγω αριστερών καταβολών- συντάσσεται όλο και συχνότερα με τις φιλορατσιστικές απόψεις που αντιμετωπίζουν συλλήβδην τους ξένους ως κάτι ενιαίο, μη διαχωρίζοντας προσωπικότητες, άτομα, εμπειρίες και συναισθήματα.
Σήμερα ο φίλος κατάλαβε ότι η μάνα του έκανε share ένα ποστ στο FB της σελίδας με τον υπερήφανο τίτλο «έξω όλοι οι λαθρομετανάστες από την Ελλάδα» και πήρε πλέον απόφαση ότι η μάνα του έχει περάσει στην άλλη όχθη και δηλώνει απαρηγόρητος.
Σε κανέναν δεν θα ήταν ευχάριστο να συμβεί κάτι τέτοιο- εννοώ να είναι ο γονιός του σε τόσο πλήρη και βαθιά αντίθεση με ό,τι ο ίδιος αισθάνεται, αλλά ας σκεφτούμε λίγο και τον άλλον: Βρίσκεται χρόνια τώρα μέσα στο πρόβλημα, και όχι σε κάποιο προάστιο, και ακούει πάντα αόριστες εξαγγελίες για επίλυση του θέματος. Τι δεν δείχνει να καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος; Ότι για τα προβλήματά του δεν φταίνε οι μετανάστες που ήρθαν για να φύγουν άρον- άρον, αλλά οι διοικήσεις εγχώριες και διακρατικές, οι οποίες είναι επιφορτισμένες να δώσουν λύση, αλλά φαίνονται ανίκανες να το κάνουν.
Η μητέρα του φίλου δεν έχει άδικο σε ένα βασικό σημείο που δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Πρόβλημα υπάρχει, όπως δείχνουν αδρά και τα συμβαίνοντα στην Κω. Και ο στεναχωρημένος φίλος δεν έχει άδικο όμως: όταν οι δίκαιες διεκδικήσεις μας δεν λαμβάνουν υπόψη και τις δίκαιες διεκδικήσεις του διπλανού, από δίκαιες γίνονται χαμερπείς. Και όποιος έχει χαμερπή αιτήματα, χαμηλώνει και ο ίδιος.
Η «πρώτη φορά αριστερά» καλείται να κάνει κάτι καλύτερο από το να διατυμπανίζει ότι αυτό είναι πρόβλημα πανευρωπαϊκό και όχι μόνο της Ελλάδας. Γιατί, όπως δείχνει το περιστατικό με τη μάνα του φίλου, εδώ κρίνεται κάτι σημαντικότερο από τα ψηφαλάκια που θα την κρατήσουν στην εξουσία: το κατά πόσον θα μπορέσει να απαλλάξει την ελληνική κοινωνία από τις αρτηριοσκληρώσεις της και να την κάνει πραγματικά προοδευτικότερη ή «αριστερότερη», που θα έλεγαν παλιότερα κάποιοι.
