Παραγωγικός Θηβαίος

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Και κάπως έτσι, όταν κι η τελευταία γενιά που άκουγε Θηβαίο τα μίζερα βράδια, με καπνό τσιγάρου να πνίγει το δωμάτιο, αποφάσισε να αναθεωρήσει πολλές από τις επιλογές που είχε κάνει στην ζωή της, ο καλλιτέχνης εφάρμοσε την πανάρχαια τακτική των δημοσίων προσώπων που βλέπουν την καριέρα τους να ψοφάει: μίλησε για φλέγοντα ζητήματα.
 
Ή, ξέρεις, με πιο απλά λόγια, έχωσε την προνομιούχα μυτούλα του στα ζητήματα λιγότερο προνομιούχων ανθρώπων. Επειδή σ’ αυτή την χώρα οι διάσημοι ξέρουν τα πάντα. Γεια σου, Σάκη.

Κατά τον Χρήστο Θηβαίο, λοιπόν, οι νέοι της Ελλάδας είναι ένα μάτσο χαραμοφάηδες, που δεν ενδιαφέρονται να παράγουν σοβαρό έργο, ενώ υπάρχουν άπειρες δουλειές που τους περιμένουν. Για παράδειγμα, κάποιος που εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός είναι άχρηστος για την κοινωνία, και θα ‘πρεπε να δουλεύει στην φάμπρικα, να βγάζει τίμιο ψωμί. Αλλά όχι, δεν γίνεται έτσι η δουλειά στην σύγχρονη Ελλάδα, γιατί οι νέοι ΘΕΛΟΥΝ την ανεργία, προτιμούν να ζουν με την σύνταξη των γονιών τους και να ξύνονται.

Συνεχίζοντας το τολμηρό του ξεμπρόστιασμα, δήλωσε πως ο ίδιος μπορεί να ζήσει την πενταμελή οικογένειά του με δεκαπέντε ευρώ, και πως θα δούλευε μέχρι και ως σερβιτόρος. Παρέλειψε να συμπληρώσει, όμως, πως είναι πολύ ικανοποιημένος που μπορεί κάθε καλοκαίρι να κανονίζει αρπαχτές με δεκαπέντε ευρώ είσοδο, οπότε ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να ξεπέσει τόσο χαμηλά. Δηλαδή, εντάξει. Σερβιτόρος; Ίου.

Και πες πως έχει δίκιο. Πες πως όντως η γενιά μου προτιμά να κάθεται. Διάολε, θα παραδεχτώ ότι για ένα κομμάτι της γενιάς μου ισχύει αυτό. Μη μας τσουβαλιάζεις, όμως. Γιατί δεν ξέρω πόσο καιρό έχεις να βγεις από το σπίτι σου, αλλά άπειρες δουλειές δεν υπάρχουν. Και εδώ σταματάω να προσπαθώ να ακολουθήσω την λογική του, γιατί αρνούμαι να δικαιολογήσω ένα μάτσο αράδες που εκφράστηκαν με εντελώς λάθος τρόπο, από τον λιγότερο κατάλληλο άνθρωπο. Αρνούμαι να ακούσω από έναν τύπο του οποίου η καριέρα συνοψίζεται στις λέξεις “emo ποιητής” πως αυτό που κάνω (εγώ και ο καθένας) δεν είναι παραγωγικό. Με ποιο κριτήριο;

Κι αυτή είναι η δική μου λογική. Σωστή, λάθος, δέξου την ή πες μου ότι είμαι ακόμα ένα βολεμένο σκατό των 90s που δεν στερήθηκε ποτέ του τίποτα και τώρα αρνείται να συμβιβαστεί με τους κανόνες του κόσμου. Αλλά η γενιά μου θέλει να δουλέψει, και θέλει να ζήσει αξιοπρεπώς. Η γενιά μου αρνείται να δεχτεί πως ζωή είναι να βρεις μία δουλίτσα, να τρως το ψωμάκι σου και να ανοίξεις σπιτικό και μετά τέλος. Κάποιοι από εμάς έχουν διαφορετικό πλάνο. Κακό timing; Χείριστο. Με τις συνθήκες που επικρατούν σε φτύνουν και λες κι ευχαριστώ, αλλά δεν μπορεί αυτή η έρμη η γενιά να τα πληρώσει όλα. Και βλέπω περισσότερο από ποτέ τώρα παιδιά να γυρνάνε και να σου λένε ‘Εγώ αυτό θέλω να κάνω, αυτό θα κυνηγήσω’.

Έχουμε, λοιπόν, μια φιλοδοξία δυο μέτρα πάνω απ’ το κεφάλι μας; Ναι. Αλλά μην γυρνάς να μου πεις ότι δεν έχουμε όρεξη για δουλειά. Και σταμάτα να το παίζεις κακός πατριός σε μια γενιά ανθρώπων που κυριολεκτικά σε έφτιαξαν.