Κανείς ποτέ δεν μαθαίνει τίποτα (live στο ΟΑΚΑ)

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

«Πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή την στιγμή;» με ρώτησε χθες ένας Ολλανδός φίλος μου, και του απάντησα πως, προσωπικά, νιώθω αηδιασμένος. Ευτυχώς είχε την κοινή λογική να απαντήσει λέγοντας απλά πως πιστεύει ότι οι πολιτικοί μας φέρθηκαν σκάρτα στον λαό.

Και το αφήσαμε εκεί.

Αν οι περισσότεροι το άφηναν εκεί, τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Αν δεν αφήναμε – ξανά – τον πανικό μας να πάρει το τιμόνι, να μας οδηγήσει μαζικά στα ΑΤΜ, να μας οδηγήσει στο πληκτρολόγιο, να μας οδηγήσει οπουδήποτε, ειλικρινά. Ο πανικός δεν είναι καλός οδηγός, και θα ‘λεγες ότι μετά από τόσα χρόνια θα το είχαμε πάρει χαμπάρι. Αλλά όχι, το πρωί που πας να πάρεις τσιγάρα, ακούς την γριά να περηφανεύεται για τον έξυπνο γιο της που πήγε πιο νωρίς απ’ όλους και έβγαλε 600 ευρώ από την τράπεζα.
 
Ας δούμε τι ουσία μπορούν να αποκτήσουν τα 600 ευρώ αυτή την στιγμή:

- Μπορείς να καλύψεις τα έξοδά σου για μισό με έναν μήνα.
- Μπορείς να αγοράσεις 600 πακέτα noodles γιατί “έρχονται δύσκολες εποχές”.
- Μπορείς να σκουπίσεις τον κώλο σου.

Αλλά, θα μου πεις, πάνε στο διάολο όλα αυτά, τώρα έγιναν και θα υποστούμε τις συνέπειες. Χωρίς να ξέρουμε ποιες είναι αυτές, χωρίς να ενδιαφερόμαστε να μάθουμε. Χωρίς καμία λογική. Ακούς κόσμο να λέει πως πρέπει στο δημοψήφισμα να πάμε ενωμένοι, σαν γροθιά, να μην δημιουργηθεί πόλωση. Συγγνώμη, τι ακριβώς πιστεύεις ότι σημαίνει δημοψήφισμα; Είτε αυτό, είτε το άλλο. Ναι ή όχι. Είναι κυριολεκτικά ο ορισμός της λέξης πόλωση. Και η πόλωση δεν είναι κάτι αφύσικο, ούτε κάτι καταστροφικό. Εμείς είμαστε που δεν μπορούμε να δούμε τα πράγματα σαν φυσιολογικοί άνθρωποι.

Εφάρμοσέ το και στην ζωή. Μπες στο Facebook, και τι θα δεις; Η μια πλευρά να γράφει ό,τι κατεβάσει το μυαλό της για την επικαιρότητα, η άλλη να το ζει ολομόναχη με ψεύτικες προσκλήσεις για συναυλίες στο ΟΑΚΑ. Που, σε νορμάλ συνθήκες, θα ήμουν με τους δεύτερους, γιατί εκτιμώ ένα καλό ειρωνικό meme (και το ζω συνήθως μόνος μου, γενικά), αλλά είναι κάποιες εποχές που δεν μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια. Δεν μπορείς να βγαίνεις απ’ το σπίτι για να βγάλεις ένα εικοσάρικο να πάρεις ψωμί, γάλα, τσίχλες και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και να έχει ουρά το ATM σαράντα άτομα, λες και είναι—και ‘γω δεν ξέρω σαν τι είναι, ακόμα και στις χειρότερές μας ξεφτίλες, τα ΑΤΜ δεν τα αδειάζαμε.

Έχουμε γίνει το id της Ευρώπης, ο τρελός του χωριού, το μυξιάρικο στο νηπιαγωγείο που οι άλλοι δείχνουν με το δάχτυλο. Και αντί να βάλουμε τα γυαλιά μας να διαβάσουμε τι πρόκειται να υπερ- ή καταψηφίσουμε την Κυριακή, ο ένας κατηγορεί την Κυβέρνηση, ο άλλος αναδημοσιεύει γραφήματα από το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη, φτου κακά, και άλλος λέει πως τα προφήτευσε όλα ο Παΐσιος. Με λίγα λόγια, κάνουμε ακριβώς αυτό που περίμεναν όλοι να κάνουμε: να σκορπιστούμε ακόμα περισσότερο. Και επικαλούνται όλοι τον Ελύτη, για κάποιο λόγο. “Αν καταστραφεί η Ελλάδα, θα μείνει μια ελιά, ένα κλήμα και μια βάρκα. Μας φτάνουν αυτά” είπε ο Ελύτης. Η γενιά του 4G και του παποτού μιλάει για τον Ελύτη.

Πέρα από τις διαφορές, οι ΝΑΙ και οι ΟΧΙ έχουν ένα μεγάλο κοινό, που ποτέ δεν πρόκειται να παραδεχτούν: ζουν για την στιγμή που θα αποδειχθεί ότι είχαν δίκιο, για να το τρίψουν στα μούτρα των υπολοίπων, για να έχουν μετά παραπάνω λόγους να γκρινιάζουν. Η γκρίνια και ο πανικός μας έφεραν μέχρι εδώ, και τι καταλάβαμε;

Αυτά που βλέπουμε σαν ραγδαίες εξελίξεις, κάποτε θα συμπυκνωθούν σε μισή σελίδα στα βιβλία ιστορίας, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ζούμε μια μεγάλη, πιο αργή κι από τον θάνατο, οικονομική σαπουνόπερα. Εγώ αυτό που περιμένω είναι πότε θα κάνουμε επιτέλους την ανατροπή. Δεν θα γίνει ούτε στο ΟΑΚΑ, ούτε στο ίντερνετ.