Μια συμφωνία με πολλές διαφωνίες
Τώρα σιγά σιγά από το "ναι ή όχι στη λιτότητα' το θέμα θα γίνει τόσο τεχνικό ώστε να μην είναι σαφές ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Μόνο οι ειδήσεις των 8 θα ξέρουν.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Κάθε φορά που το «είμαστε κοντά σε συμφωνία» ακούγεται λίγο πιο αληθινό, τα μαχαίρια βγαίνουν από τα θηκάρια εντός του Σύριζα και εντός του χώρου της ευρύτερης αριστεράς.
Και καλά κάνουν, θα πει κάποιος, αφού η σημερινή κυβέρνηση είχε βάλει ψηλά τον πήχη με αυτά που στη συνέχεια αποδείχθηκαν «σχήματα λόγου» που έχουν περάσει ήδη στα κιτάπια της πολιτικής ιστορίας και τα θυμούνται μόνο όσοι θέλουν το κακό του Αλέξη.
Οι του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ το θεωρώ λογικό να διαμαρτύρονται. Προεκλογικά φώναζαν ότι ο Σύριζα δεν είναι πραγματικά αριστερό κόμμα αφού μιλά για παραμονή στην ΕΕ, και όποιος ήθελε να επιλέξει κάτι πραγματικά αριστερό έπρεπε να ψάξει αλλού. Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που ήλπιζαν ότι και τα δύο καρπούζια θα χωρέσουν στην ίδια μασχάλη.
Φαντάζομαι ότι είναι αυτοί που ήθελαν να πιστέψουν ότι γίνεται. Ήταν η ελπίδα που «ερχόταν» και που τη βλέπω να έρχεται για πολύ.
Τέλος πάντων, μακριά από τις πολιτικές φαντασιώσεις καθενός για «πρώτες φορές» και πράσινα άλογα, η συμφωνία φαίνεται ότι θα είναι καλύτερη από ό,τι τις προηγούμενες και ότι θα αποφευχθούν τα άμεσα αιματοκυλίσματα όπως οι περικοπές μισθών ή/και συντάξεων που βαραίνουν στην κοινή γνώμη.
Δεν ξέρω πόσο πρέπει να χρεωθεί στην Κυβέρνηση αυτή η βελτίωση, αφού αποτελεί εξαιρετικά ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί το να έχεις μόλις εκλεγεί για πρώτη φορά και στη βάση του «σκίζω τα μνημόνια». Δεν πείθομαι ότι Γερμανοί και λοιποί δεν δίνουν μία για το τι εικόνα βγάζουν προς τα έξω. Τουλάχιστον τα προσχήματα ενδιαφέρονται να τα κρατήσουν (όπως και οι περισσότερες αυταρχικές διακυβερνήσεις, θα μου πείτε).
Οι του «μένουμε Ευρώπη» άραγε θα νιώθουν ευχαριστημένοι/ δικαιωμένοι τώρα ή θα ήθελαν μια πιο φιλελεύθερη συμφωνία στη λογική του «Γερούν, γερά»;
Άκουγα τον Βορίδη με τον Σταθάκη στο ραδιόφωνο να σχολιάζουν την επικείμενη συμφωνία και κατάλαβα πως θα πάει από εδώ και πέρα: Οι της προηγούμενης κυβέρνησης θα ξεχάσουν το «πάνε τη χώρα στα βράχια» και «δεν θα έχουμε χαρτί υγείας» και θα λένε ότι αυτή η συμφωνία είναι υφεσιακή, χτυπά την τσέπη του απλού κόσμου κλπ κλπ.
Από την άλλη, οι κυβερνητικοί θα επιμένουν ότι εντός του διαθέσιμου πλαισίου είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει και ότι θα ωφελήσει και την ανάπτυξη και το επενδυτικό κλίμα και ό,τι θέλεις.
Η κουβέντα από «ναι» ή «όχι» στις πολιτικές λιτότητας, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει και ο κόσμος, θα πάει στο «να εξηγήσουμε στον κόσμο πώς θα έρθει η ανάπτυξη», «μειώθηκε το χρέος της γενικής κυβέρνησης» και σε διάφορα άλλα που «τα καταλάμβαναν ολίγοι», όπως έλεγε ο ποιητής.
Και έτσι το βάρος θα πέσει στην επικοινωνία. Όπως κάθε φορά στην αγαθή κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
Και καλά κάνουν, θα πει κάποιος, αφού η σημερινή κυβέρνηση είχε βάλει ψηλά τον πήχη με αυτά που στη συνέχεια αποδείχθηκαν «σχήματα λόγου» που έχουν περάσει ήδη στα κιτάπια της πολιτικής ιστορίας και τα θυμούνται μόνο όσοι θέλουν το κακό του Αλέξη.
Οι του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ το θεωρώ λογικό να διαμαρτύρονται. Προεκλογικά φώναζαν ότι ο Σύριζα δεν είναι πραγματικά αριστερό κόμμα αφού μιλά για παραμονή στην ΕΕ, και όποιος ήθελε να επιλέξει κάτι πραγματικά αριστερό έπρεπε να ψάξει αλλού. Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα ανθρώπων που ήλπιζαν ότι και τα δύο καρπούζια θα χωρέσουν στην ίδια μασχάλη.
Φαντάζομαι ότι είναι αυτοί που ήθελαν να πιστέψουν ότι γίνεται. Ήταν η ελπίδα που «ερχόταν» και που τη βλέπω να έρχεται για πολύ.
Τέλος πάντων, μακριά από τις πολιτικές φαντασιώσεις καθενός για «πρώτες φορές» και πράσινα άλογα, η συμφωνία φαίνεται ότι θα είναι καλύτερη από ό,τι τις προηγούμενες και ότι θα αποφευχθούν τα άμεσα αιματοκυλίσματα όπως οι περικοπές μισθών ή/και συντάξεων που βαραίνουν στην κοινή γνώμη.
Δεν ξέρω πόσο πρέπει να χρεωθεί στην Κυβέρνηση αυτή η βελτίωση, αφού αποτελεί εξαιρετικά ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί το να έχεις μόλις εκλεγεί για πρώτη φορά και στη βάση του «σκίζω τα μνημόνια». Δεν πείθομαι ότι Γερμανοί και λοιποί δεν δίνουν μία για το τι εικόνα βγάζουν προς τα έξω. Τουλάχιστον τα προσχήματα ενδιαφέρονται να τα κρατήσουν (όπως και οι περισσότερες αυταρχικές διακυβερνήσεις, θα μου πείτε).
Οι του «μένουμε Ευρώπη» άραγε θα νιώθουν ευχαριστημένοι/ δικαιωμένοι τώρα ή θα ήθελαν μια πιο φιλελεύθερη συμφωνία στη λογική του «Γερούν, γερά»;
Άκουγα τον Βορίδη με τον Σταθάκη στο ραδιόφωνο να σχολιάζουν την επικείμενη συμφωνία και κατάλαβα πως θα πάει από εδώ και πέρα: Οι της προηγούμενης κυβέρνησης θα ξεχάσουν το «πάνε τη χώρα στα βράχια» και «δεν θα έχουμε χαρτί υγείας» και θα λένε ότι αυτή η συμφωνία είναι υφεσιακή, χτυπά την τσέπη του απλού κόσμου κλπ κλπ.
Από την άλλη, οι κυβερνητικοί θα επιμένουν ότι εντός του διαθέσιμου πλαισίου είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει και ότι θα ωφελήσει και την ανάπτυξη και το επενδυτικό κλίμα και ό,τι θέλεις.
Η κουβέντα από «ναι» ή «όχι» στις πολιτικές λιτότητας, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει και ο κόσμος, θα πάει στο «να εξηγήσουμε στον κόσμο πώς θα έρθει η ανάπτυξη», «μειώθηκε το χρέος της γενικής κυβέρνησης» και σε διάφορα άλλα που «τα καταλάμβαναν ολίγοι», όπως έλεγε ο ποιητής.
Και έτσι το βάρος θα πέσει στην επικοινωνία. Όπως κάθε φορά στην αγαθή κοινοβουλευτική μας δημοκρατία.
