Οι αριστεροί, ο ΜΑΤατζής και τα "δύο σταθμά"
Οι αριστερο-προοδευτικοί που αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του πατροκτόνου ΜΑΤατζή ένα τυπικό «γουρούνι» μάλλον πρέπει να ωριμάσουν.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Τις τελευταίες ημέρες τα social media φιλοξένησαν πολλά μηνύματα ανθρώπων από τον αριστερό/ προοδευτικό χώρο, τα οποία αφορούσαν την υπόθεση της θανάτωσης του 7χρονου κοριτσιού από τον αστυνομικό πατέρα της.
Το ίδιο το έγκλημα δεν με προβλημάτισε.
Θεωρώ ότι για να σκοτώσει κάποιος το παιδί του, καλά δεν είναι. Είναι ασθενής και πάσχει, Και ως πάσχων πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αυτό που με προβλημάτισε σε αρκετά από τα σχόλια είναι η προκατάληψη. Είναι η νοοτροπία των σχολίων που θεωρούσαν «φυσιολογικό» να εκδηλώσει τέτοια και τόσο βίαια αισθήματα ένας ΜΑΤατζής και που εν ολίγοις συνδέουν μια αποκλίνουσα ιδιωτική συμπεριφορά με την επαγγελματική ιδιότητά του.
Χωρίς καμία εξέταση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που κάνουν την κάθε περίπτωση ιδιαίτερη και χωρίς καμία «επιείκεια» (με την κυριολεκτική έννοια του όρου, δηλαδή όπως αρμόζει) για το περιστατικό και την περίσταση.
Η λογική είναι ίδια και απαράλλαχτη με αυτή του ρατσισμού: Το τσουβάλιασμα. «Αφού είναι μαύρος/Αλβανός/ξένος πώς να μην κλέψει;», «έλα μωρέ, κανά πρεζάκι θα το ΄κανε» ή και παλαιότερα, υπό το πρίσμα του αντικομμουνισμού, «κομμουνιστοσυμμορίτες», «εαμοβούλγαροι» και λοιπά τέτοια. Οι κοινωνικές αναλύσεις που γίνονται στο πόδι και απευθύνονται σε «τηλεθεατές» πρέπει να μείνουν μακριά. «Ας μην γίνουμε σαν αυτά που καταγγέλλουμε τόσα χρόνια», συνόψισε σωστά ένας φίλος στο Facebook, απευθυνόμενος σε ψηφοφόρους της ευρύτερης αριστεράς.
Ναι, όποιος ζει σε περιβάλλον έντονης βίας είναι πιθανότερο να είναι εξοικειωμένος με αυτήν και ίσως, στατιστικά, να είναι επίσης πιθανότερο να την απευθύνει και σε άσχετους παραλήπτες. Αλλά τα σχόλια που λέω δεν είχαν αυτό το άρωμα. Με μυαλό 16χρονου υπονοούσαν ότι «τα γουρούνια» στερούνται ακόμη και στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Λες και δεν υπάρχουν ματατζήδες που είναι μια χαρά οικογενειάρχες ότι όλοι οι σαλεμένοι δολοφόνοι αποκλείεται να κλίνουν ιδεολογικά προς τα αριστερά.
Ο εχθρός δεν πρέπει να είναι το χρώμα που έχει ο παραλογισμός, αλλά ο ίδιος ο παραλογισμός. Ό,τι δεν τάσσεται με την πλευρά της απροκατάληπτης και κοινής λογικής.
Υ.Γ. Αυτό που έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά δεν το άκουσα από πουθενά, έχει να κάνει με το πώς ελέγχεται η συναισθηματική ισορροπία των ανθρώπων αυτών που κουβαλούν όπλο καθημερινά. Αλλά όπως έδειξε το πρόσφατο παράδειγμα με τον αυτοκτονικό γερμανό πιλότο, αυτά μπορεί να έλθουν από εκεί που δεν το περιμένεις.
Το ίδιο το έγκλημα δεν με προβλημάτισε.
Θεωρώ ότι για να σκοτώσει κάποιος το παιδί του, καλά δεν είναι. Είναι ασθενής και πάσχει, Και ως πάσχων πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Αυτό που με προβλημάτισε σε αρκετά από τα σχόλια είναι η προκατάληψη. Είναι η νοοτροπία των σχολίων που θεωρούσαν «φυσιολογικό» να εκδηλώσει τέτοια και τόσο βίαια αισθήματα ένας ΜΑΤατζής και που εν ολίγοις συνδέουν μια αποκλίνουσα ιδιωτική συμπεριφορά με την επαγγελματική ιδιότητά του.
Χωρίς καμία εξέταση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που κάνουν την κάθε περίπτωση ιδιαίτερη και χωρίς καμία «επιείκεια» (με την κυριολεκτική έννοια του όρου, δηλαδή όπως αρμόζει) για το περιστατικό και την περίσταση.
Η λογική είναι ίδια και απαράλλαχτη με αυτή του ρατσισμού: Το τσουβάλιασμα. «Αφού είναι μαύρος/Αλβανός/ξένος πώς να μην κλέψει;», «έλα μωρέ, κανά πρεζάκι θα το ΄κανε» ή και παλαιότερα, υπό το πρίσμα του αντικομμουνισμού, «κομμουνιστοσυμμορίτες», «εαμοβούλγαροι» και λοιπά τέτοια. Οι κοινωνικές αναλύσεις που γίνονται στο πόδι και απευθύνονται σε «τηλεθεατές» πρέπει να μείνουν μακριά. «Ας μην γίνουμε σαν αυτά που καταγγέλλουμε τόσα χρόνια», συνόψισε σωστά ένας φίλος στο Facebook, απευθυνόμενος σε ψηφοφόρους της ευρύτερης αριστεράς.
Ναι, όποιος ζει σε περιβάλλον έντονης βίας είναι πιθανότερο να είναι εξοικειωμένος με αυτήν και ίσως, στατιστικά, να είναι επίσης πιθανότερο να την απευθύνει και σε άσχετους παραλήπτες. Αλλά τα σχόλια που λέω δεν είχαν αυτό το άρωμα. Με μυαλό 16χρονου υπονοούσαν ότι «τα γουρούνια» στερούνται ακόμη και στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Λες και δεν υπάρχουν ματατζήδες που είναι μια χαρά οικογενειάρχες ότι όλοι οι σαλεμένοι δολοφόνοι αποκλείεται να κλίνουν ιδεολογικά προς τα αριστερά.
Ο εχθρός δεν πρέπει να είναι το χρώμα που έχει ο παραλογισμός, αλλά ο ίδιος ο παραλογισμός. Ό,τι δεν τάσσεται με την πλευρά της απροκατάληπτης και κοινής λογικής.
Υ.Γ. Αυτό που έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά δεν το άκουσα από πουθενά, έχει να κάνει με το πώς ελέγχεται η συναισθηματική ισορροπία των ανθρώπων αυτών που κουβαλούν όπλο καθημερινά. Αλλά όπως έδειξε το πρόσφατο παράδειγμα με τον αυτοκτονικό γερμανό πιλότο, αυτά μπορεί να έλθουν από εκεί που δεν το περιμένεις.
