ΠΟΣΠΕΡΤ: «Ευχαριστώ» με… άσχετες προσλήψεις
Η ΠΟΣΠΕΡΤ διάλεξε να ευχαριστήσει όλη την κοινωνία που συμπαραστάθηκε στον αγώνα της με… συμβολικές προσλήψεις στην ΕΡΤ.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Έχω ξαναπεί ότι κατά τη γνώμη μου οι περισσότεροι Έλληνες είναι συλλήβδην κατά των δημοσίων υπαλλήλων και λίγο στενοχωρήθηκαν που τα μνημόνια πετσόκοψαν τους μισθούς και τις απολαβές τους. Δεν θέλω να μείνω στο λάθος της συλλογιστικής «να πεθάνει και η κατσίκα του γείτονα» που δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία της αλληλεγγύης, την οποία χρειαστήκαμε και- κυρίως- επικαλεστήκαμε τα τελευταία χρόνια.
Τίποτα λοιπόν δεν εκνευρίζει περισσότερο τους θυμωμένους έλληνες του ιδιωτικού τομέα από έναν ξεσαλωμένο συνδικαλιστή που δεν σταματάει να υποβάλει κλαδικά αιτήματα.
Η ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την ευκαιρία της επιστροφής στο παλαιό καθεστώς της ΕΡΤ ήταν ακριβώς αυτή η περίπτωση κατά τη γνώμη μου. Πρώτον, οι συνδικαλιστές ζητούν την «έναρξη ΝΕΩΝ συλλογικών διαπραγματεύσεων για την αντιμετώπιση της ιδιαιτερότητας των εργασιακών συνθηκών, που θα έχουν ως βάση συζήτησης τη συλλογική σύμβαση της ομοσπονδίας μας». Αυτό μου μυρίζει αυξήσεις, αλλά το αντιπαρέρχομαι.
Τα ωραία αρχίζουν τώρα: Ζητούν την «πρόσληψη συγγενών Α’ βαθμού των νεκρών μας». Κατ’ αρχάς οφείλω να παραδεχθώ ότι αναρωτήθηκα ποιοι είναι «οι νεκροί μας», καθώς μου ήρθε κάτι σαν Πολυτεχνείο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται μάλλον για όσους πρώην εργαζομένους στην ΕΡΤ έτυχε να πεθάνουν στο χρονικό διάστημα από το «μαύρο» της ΕΡΤ έως σήμερα. Κατά τους συνδικαλιστές, πρέπει αντί για αυτών να προσληφθούν συγγενείς τους Α’ βαθμού! Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει στον στρατό για όσους σκοτώνονται εν ώρα καθήκοντος. Καμία έννοια για το αν αυτοί που «θα προσληφθούν» έχουν σχέση με το αντικείμενο ή αν μπορούν να απορροφηθούν. Μόνο να τρουπώσουν.
Το τελευταίο από τα ενδιαφέροντα αιτήματα των συνδικαλιστών της κρατικής τηλεόρασης είναι κατά τη γνώμη μου και το καλύτερο: ζητούν την πρόσληψη και μικρού αριθμού εργαζομένων αλληλέγγυων, «ώστε να αποδοθεί συμβολικά το μερίδιο του αγώνα που αντιστοιχεί στην κοινωνία»! Να προσληφθούν δηλαδή και εντελώς άσχετοι με την ΕΡΤ για να αποτυπωθεί η συμπαράσταση της κοινωνίας προς τους (πρώην) απολυμένους. Έτσι διαλέγουν, ρε παιδί μου, να πούνε το ευχαριστώ τους αυτοί- με προσλήψεις.
Όλες οι στροφές προς τον συντηρητισμό ξεκινούν από την επίκληση στον ρεαλισμό και με την προτροπή για παραμονή εντός των εσκαμμένων. Όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τα επικοινωνιακά λάθη των εργαζομένων, που τους αποκόπτουν ακόμη περισσότερο από τον πολύ κόσμο και που τελικά βλάπτουν και τις διεκδικήσεις των επομένων, που μπορεί να είναι και πολύ πιο επείγουσες ή βάσιμες.
Γιατί πόσο νομίζετε ότι ασχολείται ο τηλεθεατής με το τι ακριβώς ζητούν αυτοί που απεργούν και κλείνουν το δρόμο; «Λεφτά θέλουν μωρέ- σαν τους άλλους που ήθελαν να προσληφθούν και οι πεθαμένοι και οι άσχετοι».
Τίποτα λοιπόν δεν εκνευρίζει περισσότερο τους θυμωμένους έλληνες του ιδιωτικού τομέα από έναν ξεσαλωμένο συνδικαλιστή που δεν σταματάει να υποβάλει κλαδικά αιτήματα.
Η ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ με την ευκαιρία της επιστροφής στο παλαιό καθεστώς της ΕΡΤ ήταν ακριβώς αυτή η περίπτωση κατά τη γνώμη μου. Πρώτον, οι συνδικαλιστές ζητούν την «έναρξη ΝΕΩΝ συλλογικών διαπραγματεύσεων για την αντιμετώπιση της ιδιαιτερότητας των εργασιακών συνθηκών, που θα έχουν ως βάση συζήτησης τη συλλογική σύμβαση της ομοσπονδίας μας». Αυτό μου μυρίζει αυξήσεις, αλλά το αντιπαρέρχομαι.
Τα ωραία αρχίζουν τώρα: Ζητούν την «πρόσληψη συγγενών Α’ βαθμού των νεκρών μας». Κατ’ αρχάς οφείλω να παραδεχθώ ότι αναρωτήθηκα ποιοι είναι «οι νεκροί μας», καθώς μου ήρθε κάτι σαν Πολυτεχνείο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρόκειται μάλλον για όσους πρώην εργαζομένους στην ΕΡΤ έτυχε να πεθάνουν στο χρονικό διάστημα από το «μαύρο» της ΕΡΤ έως σήμερα. Κατά τους συνδικαλιστές, πρέπει αντί για αυτών να προσληφθούν συγγενείς τους Α’ βαθμού! Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει στον στρατό για όσους σκοτώνονται εν ώρα καθήκοντος. Καμία έννοια για το αν αυτοί που «θα προσληφθούν» έχουν σχέση με το αντικείμενο ή αν μπορούν να απορροφηθούν. Μόνο να τρουπώσουν.
Το τελευταίο από τα ενδιαφέροντα αιτήματα των συνδικαλιστών της κρατικής τηλεόρασης είναι κατά τη γνώμη μου και το καλύτερο: ζητούν την πρόσληψη και μικρού αριθμού εργαζομένων αλληλέγγυων, «ώστε να αποδοθεί συμβολικά το μερίδιο του αγώνα που αντιστοιχεί στην κοινωνία»! Να προσληφθούν δηλαδή και εντελώς άσχετοι με την ΕΡΤ για να αποτυπωθεί η συμπαράσταση της κοινωνίας προς τους (πρώην) απολυμένους. Έτσι διαλέγουν, ρε παιδί μου, να πούνε το ευχαριστώ τους αυτοί- με προσλήψεις.
Όλες οι στροφές προς τον συντηρητισμό ξεκινούν από την επίκληση στον ρεαλισμό και με την προτροπή για παραμονή εντός των εσκαμμένων. Όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τα επικοινωνιακά λάθη των εργαζομένων, που τους αποκόπτουν ακόμη περισσότερο από τον πολύ κόσμο και που τελικά βλάπτουν και τις διεκδικήσεις των επομένων, που μπορεί να είναι και πολύ πιο επείγουσες ή βάσιμες.
Γιατί πόσο νομίζετε ότι ασχολείται ο τηλεθεατής με το τι ακριβώς ζητούν αυτοί που απεργούν και κλείνουν το δρόμο; «Λεφτά θέλουν μωρέ- σαν τους άλλους που ήθελαν να προσληφθούν και οι πεθαμένοι και οι άσχετοι».
