Βρήκαμε αγαπημένο "κακό"
Σπάνια πολιτικός αφήνεται να κατρακυλήσει τόσο ώστε να γίνει ο "αγαπημένος κακός" για μια μερίδα κόσμου. Η Ζωή φαίνεται να το καταφέρνει.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όχι, αγαπητοί μου. Δεν είναι η Ζωή από τις περσόνες που θα αφήσουν να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν. Που θα πάρουν το μήνυμα ότι «τώρα ελαφροπατάμε μέχρι να περάσει η μπόρα».
Πέραν ωστόσο από την γνωστή ανικανότητα αυτοδιαχείρισης του χαρακτήρα της, το επεισόδιο της κ. Κωνσταντοπούλου στην Αιδηψό δείχνει κάτι ακόμη: ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης την έχει βάλει στο μάτι και περιμένει πότε θα κάνει την επόμενη κουτσουκέλα για να κράξει.
Για την ίδια την ιστορία λίγα μπορώ να πω αφού δεν ήμουν μπροστά και υποψιάζομαι λίγο τους αντισυριζαίους για όχι και τόσο ακριβή μεταφορά του «ύφους» της κ. Προέδρου. Πέρα όμως από το πώς είπε το «ξέρεις ποια είμαι εγώ;» (μπλιαχ ούτως ή άλλως) η ταχύτητα με την οποία κυκλοφόρησε μέσω των social media η ιστορία στην Αιδηψό δείχνει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξελίσσεται στον «κακό» της ελληνικής επικαιρότητας που όλο και περισσότεροι αγαπάνε να μισούν.
Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα πολιτικός πέφτει στην θέση αυτή, συνήθως γιατί έχει ενδιαφέρον και συνείδηση του πότε κάνει επικοινωνιακές γκάφες, του πότε γίνεται αντιπαθής και του πότε πρέπει να μαζεύεται. Και όμως η Ζωή το κατάφερε και μάλιστα από τη θέση του Προέδρου της Βουλής.
Κάτι σαν τους μάπα αμυντικούς στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Όταν τους παίρνουν χαμπάρι οι αντίπαλοι επιθετικοί, πηγαίνουν συνέχεια από τη μεριά τους. Έτσι, όλο και περισσότερο θα βλέπουμε τη Ζωή στο προσκήνιο αφού θα την τσιγκλάνε για να κάνει νούμερα και να εκτίθεται.
Διάβαζα για την «ώρα του πολίτη» που θα καθιερωθεί από την ελληνική αστυνομία στο πλαίσιο της προσπάθειας της ηγεσίας του υπουργείου να υπάρξει νέα σχέση μεταξύ αστυνομίας και ελληνικής κοινωνίας. Δύο φορές κάθε μήνα, οι διοικητές των Αστυνομικών Τμημάτων, θα δέχονται στο γραφείο πολίτες, φορείς ώστε να συζητούνται διάφορα θέματα, να γίνονται προτάσεις, επισημάνσεις και να εκφράζονται απόψεις.
Φοβάμαι ότι το να μάθει ο έλληνας πολίτης να εμπιστεύεται την αστυνομία του είναι κάτι που θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από αυτά. Είναι πολλές δεκαετίες που για πολύ κόσμο η θέα του περιπολικού δημιουργεί μια ανησυχία, είτε γιατί όλοι κάποιον ξέρουν που τον «είχαν σταματήσει για εξακρίβωση και την πέρασε στο τμήμα», είτε γιατί έχει πιει λίγο παραπάνω, είτε γιατί ο κόσμος έχει την εντύπωση πως ως σώμα «ανήκουν στη δεξιά».
Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία του μέσου αστυνομικού ότι «είναι εξουσία»- κάτι που συχνά υπάρχει και στο βλέμμα του. Αν αυτό συμβεί- εύκολο δεν το λες- η αποδοχή του σώματος από την κοινωνία θα αυξηθεί κατακόρυφα, μια που ούτε οι περισσότεροι από τους αντιεξουσιαστές θέλουν τα σπίτια τους ή τα σπίτια των γονιών τους απροστάτευτα.
Πέραν ωστόσο από την γνωστή ανικανότητα αυτοδιαχείρισης του χαρακτήρα της, το επεισόδιο της κ. Κωνσταντοπούλου στην Αιδηψό δείχνει κάτι ακόμη: ότι ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης την έχει βάλει στο μάτι και περιμένει πότε θα κάνει την επόμενη κουτσουκέλα για να κράξει.
Για την ίδια την ιστορία λίγα μπορώ να πω αφού δεν ήμουν μπροστά και υποψιάζομαι λίγο τους αντισυριζαίους για όχι και τόσο ακριβή μεταφορά του «ύφους» της κ. Προέδρου. Πέρα όμως από το πώς είπε το «ξέρεις ποια είμαι εγώ;» (μπλιαχ ούτως ή άλλως) η ταχύτητα με την οποία κυκλοφόρησε μέσω των social media η ιστορία στην Αιδηψό δείχνει ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξελίσσεται στον «κακό» της ελληνικής επικαιρότητας που όλο και περισσότεροι αγαπάνε να μισούν.
Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα πολιτικός πέφτει στην θέση αυτή, συνήθως γιατί έχει ενδιαφέρον και συνείδηση του πότε κάνει επικοινωνιακές γκάφες, του πότε γίνεται αντιπαθής και του πότε πρέπει να μαζεύεται. Και όμως η Ζωή το κατάφερε και μάλιστα από τη θέση του Προέδρου της Βουλής.
Κάτι σαν τους μάπα αμυντικούς στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Όταν τους παίρνουν χαμπάρι οι αντίπαλοι επιθετικοί, πηγαίνουν συνέχεια από τη μεριά τους. Έτσι, όλο και περισσότερο θα βλέπουμε τη Ζωή στο προσκήνιο αφού θα την τσιγκλάνε για να κάνει νούμερα και να εκτίθεται.
Διάβαζα για την «ώρα του πολίτη» που θα καθιερωθεί από την ελληνική αστυνομία στο πλαίσιο της προσπάθειας της ηγεσίας του υπουργείου να υπάρξει νέα σχέση μεταξύ αστυνομίας και ελληνικής κοινωνίας. Δύο φορές κάθε μήνα, οι διοικητές των Αστυνομικών Τμημάτων, θα δέχονται στο γραφείο πολίτες, φορείς ώστε να συζητούνται διάφορα θέματα, να γίνονται προτάσεις, επισημάνσεις και να εκφράζονται απόψεις.
Φοβάμαι ότι το να μάθει ο έλληνας πολίτης να εμπιστεύεται την αστυνομία του είναι κάτι που θα χρειαστεί πολύ περισσότερα από αυτά. Είναι πολλές δεκαετίες που για πολύ κόσμο η θέα του περιπολικού δημιουργεί μια ανησυχία, είτε γιατί όλοι κάποιον ξέρουν που τον «είχαν σταματήσει για εξακρίβωση και την πέρασε στο τμήμα», είτε γιατί έχει πιει λίγο παραπάνω, είτε γιατί ο κόσμος έχει την εντύπωση πως ως σώμα «ανήκουν στη δεξιά».
Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία του μέσου αστυνομικού ότι «είναι εξουσία»- κάτι που συχνά υπάρχει και στο βλέμμα του. Αν αυτό συμβεί- εύκολο δεν το λες- η αποδοχή του σώματος από την κοινωνία θα αυξηθεί κατακόρυφα, μια που ούτε οι περισσότεροι από τους αντιεξουσιαστές θέλουν τα σπίτια τους ή τα σπίτια των γονιών τους απροστάτευτα.
