"Όσες κι αν χτίσουν φυλακές" χρειάζεται συζήτηση
"Ασφάλεια" οι δεξιοί, "ελευθερία" οι αριστεροί. Το τι σωφρωνιστικό σύστημα θέλουμε όμως χρειάζεται έναν σοβαρό διάλογο και λιγότερα συνθήματα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η συζήτηση για το σωφρονιστικό σύστημα, την κατάσταση και την αυστηρότητά του γίνεται στο πόδι και με όρους επικοινωνιακούς. Η κατάργηση ή η όχι των φυλακών τύπου Γ θα έπρεπε να αποτελεί θέμα πραγματικού διαλόγου του κράτους με τους πολίτες.
Στο θέμα του σωφρονισμού θεωρώ ότι υπάρχουν δύο παρατάξεις, που και οι δύο λαμβάνουν συνήθως θέση έχοντας στο μυαλό τους υποστηρικτές τους και το «που ανήκουν».
Η μία είναι αυτή των δεξιών, που θεωρεί ότι είναι καθήκον της να ταχθεί κατά οποιασδήποτε φιλελευθεροποίησης των συνθηκών κράτησης και υπέρ της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αστυνόμευσης. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «ασφάλεια».
Στον αντίποδα είναι οι αριστεροί ή εν πάση περιπτώσει «αριστερίζοντες», που νιώθουν χρέος τους να ταχθούν με οτιδήποτε έχει λιγότερη αστυνομία, λιγότερο περιορισμό, λιγότερη απαγόρευση και λιγότερη διάκριση. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «δημοκρατία» ή και «ελευθερία».
Αμφότερες οι θέσεις έχουν την αξία τους- προσωπικά η δεύτερη μου αρέσει περισσότερο,
αλλά δεν είναι θέμα συμπαθειών ή αντιπαθειών. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει συζήτηση σε επιστημονικό, κυβερνητικό ή καθημερινό επίπεδο για ένα από τα πιο θεμελιώδη ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης: Το πώς φερόμαστε σε αυτούς που παραβαίνουν τους κανόνες.
Ποιο είναι το μέτρο της ανοχής ή της εκδίκησης που θεωρείται εντός των χρηστών ηθών, αλλά και ποιο είναι το μέτρο που θέλουν οι περισσότεροι; Όσο λάθος είναι να διολισθαίνουμε στην εκδικητική μανία, άλλο τόσο λάθος είναι να μην αντιλαμβανόμαστε τα όρια της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, πριν διακηρύξουμε ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε. Η διακήρυξη εναντίωσης σε κάθε εκδήλωση ανελευθερίας, ενώ ταυτόχρονα αποδεχόμαστε κανονικά τη λειτουργία του κράτους είναι οξύμωρη. Γιατί σε ό,τι αφορά το σωφρονιστικό σύστημα, κράτος θα πει φυλακή.
Το θέμα που θα μπορούσε να θιγεί στα σοβαρά είναι αυτό του τι σόι φυλακή θα είναι αυτή. Θα είναι από εκείνες με τα λευκά κελιά και τις απαγορεύσεις αδειών ή από εκείνες με τους γυάλινους τοίχους που οι φυλακισμένοι φυτεύουν λουλούδια για να επανενταχθούν;
Το σημαντικό δεν είναι να πει ο καθένας τι προτιμά, ούτε να βρεθεί το τι μπορεί να υποστηρίξει η κοινωνία στην οποία ζούμε. Για να είμαι ειλικρινής, η ελληνική κοινωνία δεν κρύβει την ανάγκη της να τιμωρεί και τη χαρά της να βλέπει κάποιους να τιμωρούνται- άρα τα όριά της είναι προφανή.
Η συζήτηση πρέπει να είναι στο πως θα είναι αποτελεσματικότερη η «διδασκαλία» του λάθους στον παραβάτη και, τελικά, η ελαχιστοποίηση της ανάγκης για τιμωρίες.
Αυτό προϋποθέτει έναν βαθύ διάλογο (όσο «πολιτικό» και αν ακούγεται αυτό, το εννοώ) μακριά από τις δηλώσεις και τις κάμερες.
Στο θέμα του σωφρονισμού θεωρώ ότι υπάρχουν δύο παρατάξεις, που και οι δύο λαμβάνουν συνήθως θέση έχοντας στο μυαλό τους υποστηρικτές τους και το «που ανήκουν».
Η μία είναι αυτή των δεξιών, που θεωρεί ότι είναι καθήκον της να ταχθεί κατά οποιασδήποτε φιλελευθεροποίησης των συνθηκών κράτησης και υπέρ της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης αστυνόμευσης. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «ασφάλεια».
Στον αντίποδα είναι οι αριστεροί ή εν πάση περιπτώσει «αριστερίζοντες», που νιώθουν χρέος τους να ταχθούν με οτιδήποτε έχει λιγότερη αστυνομία, λιγότερο περιορισμό, λιγότερη απαγόρευση και λιγότερη διάκριση. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «δημοκρατία» ή και «ελευθερία».
Αμφότερες οι θέσεις έχουν την αξία τους- προσωπικά η δεύτερη μου αρέσει περισσότερο,
αλλά δεν είναι θέμα συμπαθειών ή αντιπαθειών. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει συζήτηση σε επιστημονικό, κυβερνητικό ή καθημερινό επίπεδο για ένα από τα πιο θεμελιώδη ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης: Το πώς φερόμαστε σε αυτούς που παραβαίνουν τους κανόνες.
Ποιο είναι το μέτρο της ανοχής ή της εκδίκησης που θεωρείται εντός των χρηστών ηθών, αλλά και ποιο είναι το μέτρο που θέλουν οι περισσότεροι; Όσο λάθος είναι να διολισθαίνουμε στην εκδικητική μανία, άλλο τόσο λάθος είναι να μην αντιλαμβανόμαστε τα όρια της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, πριν διακηρύξουμε ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε. Η διακήρυξη εναντίωσης σε κάθε εκδήλωση ανελευθερίας, ενώ ταυτόχρονα αποδεχόμαστε κανονικά τη λειτουργία του κράτους είναι οξύμωρη. Γιατί σε ό,τι αφορά το σωφρονιστικό σύστημα, κράτος θα πει φυλακή.
Το θέμα που θα μπορούσε να θιγεί στα σοβαρά είναι αυτό του τι σόι φυλακή θα είναι αυτή. Θα είναι από εκείνες με τα λευκά κελιά και τις απαγορεύσεις αδειών ή από εκείνες με τους γυάλινους τοίχους που οι φυλακισμένοι φυτεύουν λουλούδια για να επανενταχθούν;
Το σημαντικό δεν είναι να πει ο καθένας τι προτιμά, ούτε να βρεθεί το τι μπορεί να υποστηρίξει η κοινωνία στην οποία ζούμε. Για να είμαι ειλικρινής, η ελληνική κοινωνία δεν κρύβει την ανάγκη της να τιμωρεί και τη χαρά της να βλέπει κάποιους να τιμωρούνται- άρα τα όριά της είναι προφανή.
Η συζήτηση πρέπει να είναι στο πως θα είναι αποτελεσματικότερη η «διδασκαλία» του λάθους στον παραβάτη και, τελικά, η ελαχιστοποίηση της ανάγκης για τιμωρίες.
Αυτό προϋποθέτει έναν βαθύ διάλογο (όσο «πολιτικό» και αν ακούγεται αυτό, το εννοώ) μακριά από τις δηλώσεις και τις κάμερες.
