Της πατρίδας μου η σημαία

Να λοιπόν που το νέο μας κράτος ετοιμάζεται με χαρά να γιορτάσει την εθνική επέτειο της απελευθερώσεως του γένους από τον τουρκικό ζυγό. Και θα είναι γιορτή πραγματική, όχι από αυτές τις πέτσινες για την τηλεόραση που συνηθίσαμε τόσα χρόνια. Μετά την στρατιωτική παρέλαση θα ακολουθήσει γλέντι με… εμβατήρια και πιθανώς δημοτικά.

Κάποιος- ακόμη και καλοπροαίρετα- μπορεί να αναρωτηθεί: τι έγινε η παραδοσιακή απέχθεια της αριστεράς για τις παρελάσεις και για τις πανηγυρικές εμφανίσεις του μιλιταρισμού- αυτού του επί δεκατίες «αστικού δεκανικιού»;

Θα απαντήσω ευθαρσώς: έγινε γαργάρα. Ο λόγος που έγινε γαργάρα δείχνει ότι οι ιθύνοντες κάτι άρχιζαν να σκαμπάζουν από άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Μάλλον καταλαβαίνουν πλέον ότι ψηφίστηκαν για «να τα αλλάξουν όλα» αλλά όχι όπως το εννοεί η αριστερά, αλλά όπως το εννοούν οι έλληνες εκλογείς. Δηλαδή για να ελαφρυνθούν λίγο φορολογικά και για να μείνε καμιά δεκάρα στα χέρια τους. Από εκεί και πέρα πολύ λίγοι θεωρώ ότι επιθυμούν τεκτονικές αλλαγές όπως η αποθρησκευτικοποίηση του κράτους, η κρατικοποίηση επιχειρήσεων, η χαλάρωση της μεταναστευτικής πολιτικής ή η αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

Σε επίπεδο συμβολισμού η κατάργηση της στρατιωτικής παρέλασης θα σήμαινε για πολύ κόσμο ότι «έφτασε ο Μόσκοβος» που απειλεί τα εθνικά μας σύμβολα. Και μια ηγεσία, αν θέλει να παραμείνει στη θέση της για καιρό, πρέπει να παίζει τους συμβολισμούς στα δάχτυλα.

Τούτων δοθέντων, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι η κυβερνητική σύμπραξη με τον Πάνο τον Καμμένο ήταν σοφή επιλογή. Μέσω αυτής, στην προκείμενη φάση, η Κυβέρνηση μπορεί να δείξει με νόημα τον αναγκαστικό της σύμμαχο και υπουργό Άμυνας ως «υπαίτιο» για την μη κατάργηση του θεσμού, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα διαταράσσει μια από αυτές τις συνέχειες που κάνουν τους νοικοκυραίους να κοιμούνται ήσυχοι για τις αρχές του κράτους.

Έβλεπα τους χαμηλούς τόνους με τους οποίους ο Αλέξης Τσίπρας εξηγούσε τι συνέβη στη μίνι σύσκεψη Κορυφής το βράδυ της Πέμπτης και αναθάρρησα. Λόγω του ότι δεν υπάρχει περίπτωση οι Γερμανοί να μας αφήσουν να πανηγυρίζουμε για οτιδήποτε πετύχουμε- μια και κάτι τέτοιο θα άνοιγε την όρεξη σε πολλούς που στενάζουν από τη γερμανοτραφή λιτότητα- οποιοδήποτε ουσιαστικά καλό νέο θα πρέπει να συνοδεύεται από χαμηλούς τόνους.

Η θριαμβευτική ρητορική Τσίπρα- Βαρουφάκη είναι καλή και χρήσιμη για το εσωτερικό, αλλά έξω κάνει πολύ κακό. Είναι σαν να έχεις διάφορα πιτσιρίκια, να θέλουν όλα σοκολατάκι, εσύ να δίνεις μόνο στο ένα και αμέσως μετά το άτιμο να καμαρώνει στα άλλα για το ότι το σοκολατάκι που πήρε είναι η απόδειξη ότι οι απαγορεύσεις δεν περνάνε.

Αν θέλεις σοκολατάκι, Αλέξη μου, ίσως πρέπει να κάνεις το κορόιδο. Και το πολύ- πολύ να έχεις λίγες τύψεις για το «ενιαίο μέτωπο των λαών της Ευρώπης που υποφέρουν» το οποίο θα πρέπει να πάει λίγο παρακάτω. Αυτά τουλάχιστον φαίνεται να επιτάσσει η φετιχιστική προσέγγιση του Ευρώ και μάλλον τέτοια περιμένουν και οι περισσότεροι έλληνες από τον Σύριζα.

Είπαμε: Η τέχνη του εφικτού…