Παιδικά παιχνίδια

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Αυτό που με εξοργίζει ακόμα περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο είναι ότι οι φονιάδες – ηθικοί αυτουργοί, έστω – του Βαγγέλη Γιακουμάκη εξακολουθούσαν να δικαιολογούνται. Πως όλα γίνονταν στα πλαίσια της πλάκας. Ένας τόλμησε να πει πως ο Βαγγέλης μπορεί να είχε κλειστεί σε μοναστήρι. Επειδή αν τα θύματα βίας χρειάζονται κάτι, αυτό είναι νηστεία και προσευχή.

Και το επόμενο πρωί ο Βαγγέλης βρέθηκε νεκρός.

Λογικά ήταν αυτοκτονία, λένε. Ξέρεις κάτι; Ό,τι στο διάολο και να ήταν, δεν με ενδιαφέρει. Το μόνο που έχει σημασία είναι πως ένα ΑΚΟΜΑ παιδί που αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι στο δωμάτιό του, να κατεβάζει παράνομα ταινίες και να τρώει σουβλάκια όπως όλοι οι φοιτητές, είναι νεκρό. Και δεν έχει σημασία αν το μαχαίρι που βρέθηκε δίπλα του το έπιασε μόνος του, επειδή κανείς δεν παίρνει την ζωή του χωρίς λόγο.

Φταίνε τα άνανδρα κτήνη που έβγαζαν πάνω του τις ανασφάλειές τους. Φταίνε οι γονείς τους που τους φτιάξανε αυτές τις ανασφάλειες και τους μάθανε να χτυπάνε τους αδύναμους, μπας και επιβληθούν. Φταίνε όλοι όσοι έβλεπαν το κακό να γίνεται και γυρνούσαν το κεφάλι. Μα πάνω απ’ όλα φταις εσύ, που διαβάζεις αυτό το κείμενο τώρα και δεν θες να χώσεις κι εσύ ένα όπλο στο στόμα σου. Επειδή η βία δεν είναι μια σειρά από μεμονωμένες περιπτώσεις. Όχι, φίλε μου, η βία είναι πλέον εθνική υπόθεση. Και μιλάμε για ένα έθνος τοξικό.

Όποιος μιλάει για τον Βαγγέλη και το bullying πάντα κλείνει το διαδικτυακό του λογύδριο μιλώντας για το διαφορετικό. Πως είμαστε μια κοινωνία που δεν φέρεται σωστά στο διαφορετικό, πως πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε το διαφορετικό. Η έννοια του ‘άλλου’, διαχωρίζουμε την θέση μας, το διαφορετικό. Πες μου, ρε μπάσταρδε, τι διαφορετικό είχε από σένα ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Ένας φοιτητής ήταν, που ήθελε να βγάλει την σχολή του. Ή μπορεί να ήθελε να γίνει τραγουδιστής, ή αστροναύτης, ή ό,τι σκατά μπορεί να θέλει ο καθένας να γίνει. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ήταν εσύ, κι εσύ μισείς τον εαυτό σου σε τόσο αισχρό βαθμό, που προσπαθείς να βαφτίσεις κάποιον διαφορετικό και να φορτώσεις πάνω του όσα σιχαίνεσαι να βλέπεις στον εαυτό σου.

Και ξέρουμε όλοι πως κοπανάμε τζάμπα τα πληκτρολόγιά μας γράφοντας κείμενα, εκθέσεις ιδεών και στάτους στο facebook, επειδή αν όντως μας ένοιαζε η ζωή του Βαγγέλη, και του κάθε Βαγγέλη που φοβάται να βγει από το σπίτι του, που στο σχολείο μόλις χτυπήσει το κουδούνι φεύγει τρέχοντας, που φτάνει είκοσι χρονών και συνειδητοποιεί πως κανείς δεν πρόκειται να του πιάσει το χέρι, αν όντως νοιαζόμασταν για τις ζωές αυτών των παιδιών, δεν θα φτάναμε στο σημείο να ανακαλύπτουμε πτώματα για να κλάψουμε. Θα κλαίγαμε επειδή μόλις ανοίγαμε τα μάτια, θα μας ερχόταν η αδικία και η σαπίλα κατάμουτρα, και θα φροντίζαμε να κάνουμε κάτι. Θα φροντίζαμε να αναρωτηθούμε μήπως δεν φταίει ο άλλος που είναι ‘διαφορετικό’ και μήπως εμείς είμαστε απελπιστικά μαζικής παραγωγής κι ελαττωματικοί.