Βαρουφέθηκα
Δεν θέλω άλλο Γιάνη Βαρουφάκη, δεν θέλω άλλο Γιάνη Βαρουφάκη, δεν θέλω άλλο Γιάνη Βαρουφάκη , δεν θέλω άλλο Γιάνη Βαρουφάκη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το έγραψε πριν από καμιά εβδομάδα μια φίλη στο Facebook και το έκλεψα. Αποδίδει με μια λέξη το πώς νιώθω για ό,τι κάνει ο Γιάνης Βαρουφάκης τις τελευταίες 20 μέρες. Από την επομένη των εκλογών ο απόλυτος ροκ σταρ κατακλύζει τις οθόνες με τον πληθωρικά αντισυμβατικό του πολιτικό προφίλ, με αμετροέπειες, με έξυπνες παρατηρήσεις, με καυγάδες και εκρήξεις με τσαχπινιές και επικοινωνιακές αβρότητες.
Όμως, δεν θέλω άλλο. Δεν θέλω άλλο Γιάνη, είτε είναι για καλό είτε για κακό. Είτε αποθεώνεται, είτε τον κράζουν, έπαθα overdose. Με απασχόλησε υπερβολικά σαν περσόνα, κυρίως με ευθύνη των media που βρήκαν έναν τρόπο να μπλέξουν την πολιτική με την ελαφρότητα τύπου κοσμικής στήλης, αλλά και του κόσμου που αρέσκεται να μισεί και να λατρεύει celebrities.
Εν ολίγοις, δεν γίνεται ο τρόπος με τον οποίο καταπιανόμαστε με την πολιτική να είναι το τι έκανε και τι δεν έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο προηγούμενο 24ωρο.
Η λατρεία των παρυφών της πολιτικής σημαίνει δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Σε αυτό βέβαια βοηθά και η ίδια η κυβέρνηση που πέραν των φωτοβολίδων- αντιπαραθέσεων με την Τρόικα και τους εμπνευστές της, δεν έχει ακόμη δείξει κανένα κυβερνητικό έργο που θα μπορούσε να πάρει τους προβολείς από τη ροκ σκηνή, όπου κατοικεί ο Γιάνης.
Από σήμερα και πέρα λοιπόν, μποϋκοτάρω οποιαδήποτε είδηση, αναφορά, πληροφορία για τον Γιάνη Βαρουφάκη, μέχρι να φύγει από τη μόδα ή μέχρι να έχει κάποια επίδραση στην πραγματική πολιτική και όχι σε αυτή των media.
Ξεκινώ μάλιστα αμέσως και ασχολούμαι με τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, που πριν από λίγη ώρα ορκίστηκε για άλλη μια φορά συγκινημένος. Με τη φόρα του ψαρωμένου για σωστή εκπλήρωση των καθηκόντων του εκτιμώ ότι θα τις κάνει τις γκάφες του στην αρχή. Η επίσκεψη στον τάφο του Κωνσταντίνου Καραμανλή λίγο πριν ορκιστεί, επί παραδείγματι, μου φάνηκε «κάπως», αφού το να αποτίεις δημοσίως φόρο τιμής σε μια από τις ηγετικές μορφές του αντικουμουνισμού των δεκαετιών 1950 και 1960, έχοντας μάλιστα επιλεγεί από μία κυβέρνηση της αριστεράς είναι ψιλοφάλτσο. Άντε όμως να πούμε ότι πήρε την ιδέα από τον Τσίπρα που πήγε στην Καισαριανή και από «τον Πάνο τον Καμμένο» που πήγε στον προκαθήμενο της εκκλησίας.
Αποδείχθηκε ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη του πως είναι να είσαι αλάνθαστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα αξίωμα που δεν φαίνεται να έχει και πολλές απαιτήσεις, αλλά που μπορεί να σε εκθέσει αν δεν είσαι καλός στις ισορροπίες και κυρίως μετρημένος.
Όμως, δεν θέλω άλλο. Δεν θέλω άλλο Γιάνη, είτε είναι για καλό είτε για κακό. Είτε αποθεώνεται, είτε τον κράζουν, έπαθα overdose. Με απασχόλησε υπερβολικά σαν περσόνα, κυρίως με ευθύνη των media που βρήκαν έναν τρόπο να μπλέξουν την πολιτική με την ελαφρότητα τύπου κοσμικής στήλης, αλλά και του κόσμου που αρέσκεται να μισεί και να λατρεύει celebrities.
Εν ολίγοις, δεν γίνεται ο τρόπος με τον οποίο καταπιανόμαστε με την πολιτική να είναι το τι έκανε και τι δεν έκανε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο προηγούμενο 24ωρο.
Η λατρεία των παρυφών της πολιτικής σημαίνει δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Σε αυτό βέβαια βοηθά και η ίδια η κυβέρνηση που πέραν των φωτοβολίδων- αντιπαραθέσεων με την Τρόικα και τους εμπνευστές της, δεν έχει ακόμη δείξει κανένα κυβερνητικό έργο που θα μπορούσε να πάρει τους προβολείς από τη ροκ σκηνή, όπου κατοικεί ο Γιάνης.
Από σήμερα και πέρα λοιπόν, μποϋκοτάρω οποιαδήποτε είδηση, αναφορά, πληροφορία για τον Γιάνη Βαρουφάκη, μέχρι να φύγει από τη μόδα ή μέχρι να έχει κάποια επίδραση στην πραγματική πολιτική και όχι σε αυτή των media.
Ξεκινώ μάλιστα αμέσως και ασχολούμαι με τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, που πριν από λίγη ώρα ορκίστηκε για άλλη μια φορά συγκινημένος. Με τη φόρα του ψαρωμένου για σωστή εκπλήρωση των καθηκόντων του εκτιμώ ότι θα τις κάνει τις γκάφες του στην αρχή. Η επίσκεψη στον τάφο του Κωνσταντίνου Καραμανλή λίγο πριν ορκιστεί, επί παραδείγματι, μου φάνηκε «κάπως», αφού το να αποτίεις δημοσίως φόρο τιμής σε μια από τις ηγετικές μορφές του αντικουμουνισμού των δεκαετιών 1950 και 1960, έχοντας μάλιστα επιλεγεί από μία κυβέρνηση της αριστεράς είναι ψιλοφάλτσο. Άντε όμως να πούμε ότι πήρε την ιδέα από τον Τσίπρα που πήγε στην Καισαριανή και από «τον Πάνο τον Καμμένο» που πήγε στον προκαθήμενο της εκκλησίας.
Αποδείχθηκε ότι ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχη του πως είναι να είσαι αλάνθαστος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα αξίωμα που δεν φαίνεται να έχει και πολλές απαιτήσεις, αλλά που μπορεί να σε εκθέσει αν δεν είσαι καλός στις ισορροπίες και κυρίως μετρημένος.
