Ο τελευταίος να κλείσει την Ωραία Πύλη
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Μια φορά κι έναν καιρό, στην μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχε ξεχάσει να διαχωρίσει τα κρατικά της ζητήματα από την εκκλησία, ένας βουλευτής εξοργίστηκε ανήμερα Πρωτοχρονιάς με την περιφερειάρχη Αττικής, γιατί εκείνη –άκουσον άκουσον– δεν πήγε στην εκκλησία.
«Εξευτελισμός!» έγραψε στο Twitter του ο Άδωνις Γεωργιάδης. «Στην Δοξολογία, στην οποία καλεί τους επισήμους η Περιφερειάρχης, η ίδια δεν πήγε. Δεν της αρέσει η Εκκλησία της κυρίας Δούρου».
Το tweet πιθανότατα θα ήταν μια ακόμα φαιδρή δήλωση του Άδωνη, που θα με είχε αφήσει παγερά απαθή, αν δεν είχε και συνέχεια. Μετά τον σαματά που ξέσπασε στο Twitter, που λέτε, ο Άδωνις εξηγήθηκε ως εξής: "Το αν αρέσει στην κ. Δούρου η Εκκλησία ή όχι, προσωπικό της θέμα. Το να μην παρίσταται όμως εκεί που το Αξίωμά της επιβάλλει, όλων μας".
Βλέπετε, φαντάζομαι, τη διαφορά. Η πρώτη είναι μια σαχλαμάρα ενός γραφικού βουλευτή –από τους πολλούς που έχουμε. Η δεύτερη, όμως, δεν είναι. Είναι μια παγιωμένη αντίληψη με την οποία, αν ρωτήσετε δέκα τυχαίους ανθρώπους στο μετρό, πιθανότατα οι επτά θα συμφωνήσουν. Αν η ώρα είναι τέτοια που στο μετρό συναντήσετε τυχαίους ανθρώπους από μια ηλικία και πάνω, μπορεί να συμφωνήσουν και περισσότεροι από επτά.
Τι και αν η Δούρου ορκίστηκε με πολιτικό όρκο όταν ανέλαβε καθήκοντα στην Περιφέρεια Αττικής; Τι και αν μίλησε ανοιχτά υπέρ του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας; Από τη στιγμή που έχεις κρατικό αξίωμα, θα πας στην εκκλησία, και θα κάνεις κι έναν μεγάλο σταυρό να σε δουν όλοι –το αν σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει, το αν πιστεύεις ή όχι σε έναν θεό που έπλασε τον κόσμο σε επτά ημέρες, θα το κρατήσεις για την πάρτη σου.
Γιατί η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να δείχνει σεμνή, κι ας μην είναι απαραίτητα. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά.
«Εξευτελισμός!» έγραψε στο Twitter του ο Άδωνις Γεωργιάδης. «Στην Δοξολογία, στην οποία καλεί τους επισήμους η Περιφερειάρχης, η ίδια δεν πήγε. Δεν της αρέσει η Εκκλησία της κυρίας Δούρου».
Το tweet πιθανότατα θα ήταν μια ακόμα φαιδρή δήλωση του Άδωνη, που θα με είχε αφήσει παγερά απαθή, αν δεν είχε και συνέχεια. Μετά τον σαματά που ξέσπασε στο Twitter, που λέτε, ο Άδωνις εξηγήθηκε ως εξής: "Το αν αρέσει στην κ. Δούρου η Εκκλησία ή όχι, προσωπικό της θέμα. Το να μην παρίσταται όμως εκεί που το Αξίωμά της επιβάλλει, όλων μας".
Βλέπετε, φαντάζομαι, τη διαφορά. Η πρώτη είναι μια σαχλαμάρα ενός γραφικού βουλευτή –από τους πολλούς που έχουμε. Η δεύτερη, όμως, δεν είναι. Είναι μια παγιωμένη αντίληψη με την οποία, αν ρωτήσετε δέκα τυχαίους ανθρώπους στο μετρό, πιθανότατα οι επτά θα συμφωνήσουν. Αν η ώρα είναι τέτοια που στο μετρό συναντήσετε τυχαίους ανθρώπους από μια ηλικία και πάνω, μπορεί να συμφωνήσουν και περισσότεροι από επτά.
Τι και αν η Δούρου ορκίστηκε με πολιτικό όρκο όταν ανέλαβε καθήκοντα στην Περιφέρεια Αττικής; Τι και αν μίλησε ανοιχτά υπέρ του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας; Από τη στιγμή που έχεις κρατικό αξίωμα, θα πας στην εκκλησία, και θα κάνεις κι έναν μεγάλο σταυρό να σε δουν όλοι –το αν σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει, το αν πιστεύεις ή όχι σε έναν θεό που έπλασε τον κόσμο σε επτά ημέρες, θα το κρατήσεις για την πάρτη σου.
Γιατί η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να δείχνει σεμνή, κι ας μην είναι απαραίτητα. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά.
