Εγώ είμαι με τον Ρουβά

Πήγε το παληκάρι, ο Σάκης Ρουβάς, να παραλάβει το βραβείο του και έπεσαν να τον φάνε. Τι για ατάλαντους μίλησαν, τι για μοντέλα που δεν έχουν δουλειά στο θέατρο, τι ποιοτικό θέατρο που δεν πρέπει να δέχεται τους παρακατιανούς της λαμπερής σόου μπίζνες.

Αξίζει να βραβεύεται ο Ρουβάς; Μπορεί ναι και μπορεί όχι. Δεν έχω άποψη. Σίγουρα ωστόσο δεν γίνεται να του απαγορευτεί η πρόσβαση σε οποιαδήποτε βραβείο (σε αυτόν και σε οποιονδήποτε άλλο) εκ των προτέρων. Οι κριτικές επιτροπές κάνουν τα βραβεία και κρίνονται και οι ίδιες μαζί με τον θεσμό της ίδιας της βράβευσης.

Έχει ηθικό δικαίωμα η κ. διαβάτη να μην παραλαμβάνει το βραβείο της; Κατά τη γνώμη μου ναι αφού νιώθει ότι η βράβευση Ρουβά υποβαθμίζει το βραβείο που θα παραλάμβανε. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα να κάνει και είναι κατά τη γνώμη μου ίδιον μικρόνοος ανθρώπου είναι να θεωρητικοποιεί την πράξη της βράβευσης και να προσβάλει τον βραβευθέντα.
Βεβαίως δικαιούται να έχει την άποψή της. Όταν όμως αυτή δημοσιοποιείται με κάθε διαθέσιμο μέσο πρέπει να περνά από κρησάρα.

Ποια είναι λοιπόν η νόρμα του «επιτρεπτού λαϊκού»; Η τηλεόραση δεν αφαιρεί μόρια από το να είσαι «σοβαρός καλλιτέχνης» ενώ οι συναυλίες με τις 15χρονες αφαιρούν; Οι επιθεωρήσεις με τα ανεκδιήγητα κείμενα που στοχεύουν στο… μη χιούμορ είναι καλύτερες από την υπόσχεση για «μακαρόνια με κιμά»;

Συμπτωματικά, εγώ λέω πως είναι. Αλλά συμπτωματικά. Η άποψη για την ποιότητα είναι προσωπική και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο από άμβωνος καταγγελίας. Γιατί η άποψή σου για την «ποιότητα» πρέπει να είναι δοτή και όχι πηγαία για να κατηγορείς αυτούς που πάσχουν από την έλλειψή της. Εκτός και αν το θέμα είναι συντεχνιακό- τύπου «μας παίρνουν τις δουλειές και την αναγνώριση τα ατάλαντα wannabe ηθοποιάκια, και εμείς τι θα κάνουμε;». Την τελευταία αυτή περίπτωση μπορώ να την καταλάβω, αλλά σίγουρα δεν την βάζω στα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου.

Γύρω από τις δηλώσεις Διαβάτη μαζεύτηκαν διάφοροι γκρινιάρηδες που μίλησαν για προοδευτική έκπτωση ποιότητας και λοιπές αιτιάσεις, οι οποίες μπορούν να συνοψιστούν στο αραχνιασμένο «παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα», που το πιπιλίζουν όλοι οι άνω των 45, για να μην πω και μικρότεροι από τόσο.

Όχι δεν θεωρώ την βράβευση Ρουβά “πρόοδο” και μάλλον τον λυπάμαι λίγο για την δήλωση που έκανε, βάσει της οποίας «είναι ένας νέος άνθρωπος που ονειρεύεται και που θέλει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα». Όπως όμως ένα τέτοιο ήσσονος σημασίας γεγονός δεν μπορεί να είναι πρόοδος, έτσι δε μπορεί να είναι και οπισθοδρόμηση.

Φτάνει πια με όλους εκείνους που, άξιοι ή ανάξιοι όντες, ψέγουν τους άλλους για να ξεχωρίσει το ποιόν τους. Ε, δεν είναι αυτός ο τρόπος να ξεχωρίσει.