Η παιδεία έμεινε εκεί που την αφήσαμε
Καταλήψεις σχολείων και συμπλοκές από τα παλιά ανάμεσα σε φοιτητές που επιχειρούν να καταλάβουν σχολές και αστυνομία. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι η εποχή που θα αποφασιστεί το εάν θα υπάρχει άσυλο στα πανεπιστήμια ή όχι. Δεν αναφέρομαι σε ψηφοφορίες εντός βουλής, αλλά στο πως θα αντιδράσει η κοινή γνώμη στην καταστολή που επιχειρεί η κυβέρνηση με αφορμή τις απόπειρες κατάληψης διάφορων σχολών.
Αν και τυπικά η κατάργηση του ασύλου ή- ακριβέστερα- η δυνατότητα της αστυνομίας να επεμβαίνει και εντός των ιδρυμάτων εφόσον κάτι τέτοιο ζητηθεί, έχει περάσει ως νόμος δεν νομίζω ότι η Κυβέρνηση θα προχωρήσει αν δει οξείες αντιδράσεις. Εκτός και αν επιλέξει την διαδικασία της όξυνσης στους δρόμους για να δείξει στους ψηφοφόρους- «νοικοκυραίους» το «ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που έρχονται πρώτοι στις δημοσκοπήσεις». Αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Στο μεταξύ, οι καταλήψεις στα σχολεία αντιμετωπίζονται με τις συνήθεις υπόγειες λοιδορίες από επιφανείς δημοσιογράφους και καλεσμένους που, ωστόσο, καμιά φορά βρίσκουν τον δάσκαλό τους από κάτι ξύπνια πιτσιρίκια που ποντάρουν πιο πολύ στο μυαλό τους που κόβει, παρά στο ότι τυγχάνουν συριζόπαιδα.
Ένα παιδί που υπερασπίζεται δημόσια τις καταλήψεις, το πιθανότερο είναι ότι θα δώσει στους τηλεθεατές την εντύπωση ότι πρόκειται είτε για λάτρη του χωρίς αιτία «χαβαλέ», είτε για μέλος κάποιας αριστερής νεολαίας. Δήθεν ότι βγάζουν τα πιτσιρίκια στα δελτία «για να καταλάβουμε πως σκέφτονται οι νέοι» και όχι για φανούν εκτός πραγματικότητας αυτοί και τα αιτήματά τους. Αν ήμουν στη θέση τους, δεν θα έβγαινα στα κανάλια. Ποτέ και καθόλου.
Τα κανάλια θα παίξουν το παιχνίδι τους, θα μιλήσουν με τη «λογική» του συστήματος. Οι νεανικές διαμαρτυρίες όμως δεν είναι αυτό- είναι το αντίθετό του και οι πιτσιρικάδες δεν πρόκειται να πείσουν ποτέ όποιον δεν είναι ήδη πεισμένος για το αν δικαιούνται να ζητούν αύξηση κονδυλίων για την παιδεία, ορθολογικά συστήματα εξετάσεων ή ό,τι άλλο.
Άκουγα προ λίγων ημερών τον υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο να διαμαρτύρεται γιατί οι πρυτάνεις δεν απορροφούν αδιαμαρτύρητα όσους μετεγγεγραμμένους φοιτητές τους φορτώνει στις σχολές. «Τους είπα» έλεγε ο υπουργός «αν θέλετε να πάρετε εσείς την εξουσία να αποφασίζετε το πόσους φοιτητές θα δέχονται οι σχολές σας και να έχετε εσείς απέναντί σας την κοινωνία και τους δημοσιογράφους. Στοιχηματίζω ότι δεν πρόκειται να το κάνουν!».
Προφανώς για τον κ. Λοβέρδο, το όλο θέμα έχει να κάνει με την επικοινωνιακή διαχείριση και το πως δεν θα φωνάζουν οι ενδιαφερόμενοι, και όχι με πραγματική ρύθμιση των ζητημάτων. Επίσης, η λογική του «αν τολμάς καν΄ το εσύ» είναι μεν συμβατή με τους κανόνες της… αλάνας, αλλά δεν αποτελεί υπεύθυνη άσκηση κυβερνητικού λειτουργήματος. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση κανονικά ασκείται διοίκηση και διοίκηση σημαίνει βρίσκω λύσεις και όχι λέω «αν εσύ είσαι τόσο έξυπνος, έλα και δείξε μου».
Όσο η πολιτική για την παιδεία θα παραδέρνει από τον ένα στον άλλο και θα αποτελεί «ενδιάμεσο σταθμό» στην πολιτική καριέρα κάποιων, τόσο οι καταλήψεις και οι φοιτητικές διαμαρτυρίες θα είναι δικαιολογημένες, ακόμη και αν δεν διαθέτουν και την «τηλεοπτική ψυχραιμία» που θα τις βοηθήσει να πάρουν με το μέρος τους και τους τηλεθεατές.
Αν και τυπικά η κατάργηση του ασύλου ή- ακριβέστερα- η δυνατότητα της αστυνομίας να επεμβαίνει και εντός των ιδρυμάτων εφόσον κάτι τέτοιο ζητηθεί, έχει περάσει ως νόμος δεν νομίζω ότι η Κυβέρνηση θα προχωρήσει αν δει οξείες αντιδράσεις. Εκτός και αν επιλέξει την διαδικασία της όξυνσης στους δρόμους για να δείξει στους ψηφοφόρους- «νοικοκυραίους» το «ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που έρχονται πρώτοι στις δημοσκοπήσεις». Αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Στο μεταξύ, οι καταλήψεις στα σχολεία αντιμετωπίζονται με τις συνήθεις υπόγειες λοιδορίες από επιφανείς δημοσιογράφους και καλεσμένους που, ωστόσο, καμιά φορά βρίσκουν τον δάσκαλό τους από κάτι ξύπνια πιτσιρίκια που ποντάρουν πιο πολύ στο μυαλό τους που κόβει, παρά στο ότι τυγχάνουν συριζόπαιδα.
Ένα παιδί που υπερασπίζεται δημόσια τις καταλήψεις, το πιθανότερο είναι ότι θα δώσει στους τηλεθεατές την εντύπωση ότι πρόκειται είτε για λάτρη του χωρίς αιτία «χαβαλέ», είτε για μέλος κάποιας αριστερής νεολαίας. Δήθεν ότι βγάζουν τα πιτσιρίκια στα δελτία «για να καταλάβουμε πως σκέφτονται οι νέοι» και όχι για φανούν εκτός πραγματικότητας αυτοί και τα αιτήματά τους. Αν ήμουν στη θέση τους, δεν θα έβγαινα στα κανάλια. Ποτέ και καθόλου.
Τα κανάλια θα παίξουν το παιχνίδι τους, θα μιλήσουν με τη «λογική» του συστήματος. Οι νεανικές διαμαρτυρίες όμως δεν είναι αυτό- είναι το αντίθετό του και οι πιτσιρικάδες δεν πρόκειται να πείσουν ποτέ όποιον δεν είναι ήδη πεισμένος για το αν δικαιούνται να ζητούν αύξηση κονδυλίων για την παιδεία, ορθολογικά συστήματα εξετάσεων ή ό,τι άλλο.
Άκουγα προ λίγων ημερών τον υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο να διαμαρτύρεται γιατί οι πρυτάνεις δεν απορροφούν αδιαμαρτύρητα όσους μετεγγεγραμμένους φοιτητές τους φορτώνει στις σχολές. «Τους είπα» έλεγε ο υπουργός «αν θέλετε να πάρετε εσείς την εξουσία να αποφασίζετε το πόσους φοιτητές θα δέχονται οι σχολές σας και να έχετε εσείς απέναντί σας την κοινωνία και τους δημοσιογράφους. Στοιχηματίζω ότι δεν πρόκειται να το κάνουν!».
Προφανώς για τον κ. Λοβέρδο, το όλο θέμα έχει να κάνει με την επικοινωνιακή διαχείριση και το πως δεν θα φωνάζουν οι ενδιαφερόμενοι, και όχι με πραγματική ρύθμιση των ζητημάτων. Επίσης, η λογική του «αν τολμάς καν΄ το εσύ» είναι μεν συμβατή με τους κανόνες της… αλάνας, αλλά δεν αποτελεί υπεύθυνη άσκηση κυβερνητικού λειτουργήματος. Στη δεύτερη αυτή περίπτωση κανονικά ασκείται διοίκηση και διοίκηση σημαίνει βρίσκω λύσεις και όχι λέω «αν εσύ είσαι τόσο έξυπνος, έλα και δείξε μου».
Όσο η πολιτική για την παιδεία θα παραδέρνει από τον ένα στον άλλο και θα αποτελεί «ενδιάμεσο σταθμό» στην πολιτική καριέρα κάποιων, τόσο οι καταλήψεις και οι φοιτητικές διαμαρτυρίες θα είναι δικαιολογημένες, ακόμη και αν δεν διαθέτουν και την «τηλεοπτική ψυχραιμία» που θα τις βοηθήσει να πάρουν με το μέρος τους και τους τηλεθεατές.
