Η Athens Voice φταίει για την κρίση

 
Σε αυτό που αποκαλείται «αντιεξουσιαστικός χώρος» και πολύ περισσότερο σε αυτό που αποκαλείται «αναρχικοί» τσουβαλιάζονται τόσο πολλά και ετερόκλητα στοιχεία που δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σύνολο από όποιον θέλει να είναι κοντά στην πραγματικότητα.

Η χονδροειδής αυτή ενοποίηση είναι των μαζικών μίντια που δεν έχουν την πολυτέλεια να φορτώσουν τους τηλεθεατές τους με αρκετές πληροφορίες ώστε να σχηματίσουν πλήρη εικόνα. Έτσι, στο πρόσωπο διάφορων πιτσιρικάδων που αντί να διαλέγουν προσεκτικά την δράση τους- για να έχει και κάποια σημασία σε σχέση με αυτό που πιστεύουν, επιτίθενται άκριτα και αδιάκριτα σε όποια «τάση» βρουν μπροστά τους.

Αυτή νομίζω ότι είναι η περίπτωση της εμπρηστικής επίθεσης στα γραφεία της Athens Voice. Η Athens Voice είναι ένα free press με σχεδόν μηδενική υποστήριξη των πολιτικών του μνημονίου ή του πολιτικού συστήματος. Αν και δεν σήκωσε και την παντιέρα της εξέγερσης ο χειρισμός της στην υπόθεση ελληνική κρίση θα έλεγα ότι ήταν μάλλον ψύχραιμος και ορθολογικός.

Προφανώς και τα free press είναι στη μόδα τα τελευταία χρόνια και, αν το πάρουμε καθαρά θεωρητικά «όλες οι μόδες έχουν την ευθύνη τους στον υπνωτισμό του λαού που θα έπρεπε να είναι σε εγρήγορση για να κατεβεί στους δρόμους». Στο πλαίσιο αυτό κατανοώ ένα σνομπάρισμα των εντύπων αυτών- όπως και οποιασδήποτε μαζικότητας. Η απολυτότητα όμως μιας βίαιης επίθεσης είναι πέρα από ηθικά και ιδεολογικά, ακόμα και… αισθητικά απορριπτέα.

Το τελευταίο «σφάλμα» του εκδότη της Athens Voice για τον χώρο ήταν ότι τάχθηκε υπέρ των ανοικτών καταστημάτων τις Κυριακές- όχι του να δουλεύουν οι άνθρωποι 7 ημέρες την εβδομάδα, αλλά του να είναι τα μαγαζιά ανοικτά τις Κυριακές.

Δεν θα μπω στην ουσία της άποψης γιατί δεν είναι του παρόντος, αλλά, αλήθεια, είναι αυτή η θέση αρκετή ώστε να δικαιολογήσει την ένοπλη πάλη; Δεν νομίζω. Το να καταφέρεται
κανείς κατά των free press έχει την ίδια σημασία με το να καταφέρεται κατά του Facebook.

Όταν το πρόβλημά σου είναι η νοοτροπία των ανθρώπων είναι βλακώδες να καταφέρεσαι κατά του «πασατέμπου» τους. Είναι σαν να βλέπει το δάχτυλο και όχι το δέντρο.
Στεγνή από οποιαδήποτε «επαναστατική» αξία η πράξη αυτή μένει στο πεδίο του ποινικού δικαίου και είναι καταδικαστέα και ως απόπειρα κατά της ελευθεροτυπίας. Όχι κρατική, αλλά εξίσου άδικη.