Αλλάξτε κόμμα αν θέλετε- ο Κουβέλης δεν φεύγει
Στο μόνο πράγμα στο οποίο συμφώνησε ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ ήταν ότι δεν θέλει για αρχηγό τον κ. Φ. Κουβέλη.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που ανέδειξε ξανά πρόεδρο του κόμματος τον κ. Φώτη Κουβέλη, κατέδειξε ταυτόχρονα και την ακαταλληλότητα του συγκεκριμένου για τη θέση. Ακαταλληλότητα που δεν αποδίδω μόνο στους τακτικισμούς στους οποίους ο κ. Κουβέλης επιδίδεται, αλλά και στο ότι η συμπεριφορά του αποκλίνει από τις «αρχές» της αριστεράς.
Και τι σημαίνει αυτό; θα αναρωτηθεί κανείς. Μήπως το να αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως αριστερός του στερεί το δικαίωμα να κάνει τους αντίστοιχους ελιγμούς που απαιτεί η πολιτική; Προφανώς και όχι. Αυτό που στο δικό μου το μυαλό θα πρέπει όμως να στερείται ο αριστερός πολιτευτής είναι η εμμονή στο αξίωμα και η πεποίθηση ότι χωρίς τον ίδιο δεν υπάρχει σωτηρία. Ο λόγος βρίσκεται στις βασικές αρχές του λενινισμού και είναι απλός: Δεν έχουν τόση σημασία τα άτομα, αλλά οι πολιτικές και οι μαζικότητες.
Βέβαια ο Φώτης Κουβέλης είναι «αναθεωρητής», ανήκει δηλαδή στην ιδεολογική εκείνη απόκλιση του σοσιαλισμού που θεωρεί ότι δεν πρέπει η αριστερά να σκοπεύει την προλεταριακή επανάσταση, αλλά να επιχειρεί την ανατροπή της κατάστασης μέσα από τις αστικές οδούς άσκησης πολιτικής (Βουλή, εκλογές κλπ). Δεν είναι δηλαδή «ορθόδοξος μαρξιστής». Ούτε όμως και στον κώδικά τιμής των αναθεωρητών νομίζω ότι επιτρέπεται το παραιτούμαι- ξεπαραιτούμαι και επιμένω να είμαι αρχηγός, όταν το μόνο πράγμα (κυριολεκτικά το μόνο!)στο οποίο η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός μου ομονοεί, είναι ότι πρέπει να φύγω.
Μόνο βάζοντας κανείς τον εαυτό του πάνω από την συλλογικότητα που ξεκίνησε να υπηρετεί μπορεί να καταλήγει σε επιλογές, όπως αυτές του Φ. Κουβέλη. Βάζω την πολιτική επιβίωση τέτοιων προσωπικοτήτων στις χαμένες ευκαιρίες της αριστεράς, που δεν καταφέρνει να προβάλει ανθρώπους με άλλο πολιτικό ήθος από αυτό του καρεκλοκενταυρισμού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δε μπορώ παρά να φέρνω στο μυαλό μου τον Λεωνίδα Κύρκο, την αυταπάρνηση με την οποία πάντοτε πολιτεύθηκε και την ευκολία με την οποία έδωσε τη θέση του σε άλλους, πιο νέους και κατά τεκμήριο πιο δυναμικούς ανθρώπους όταν έκρινε ότι αυτοί είχαν πλέον πιο πολλά από εκείνον να προσφέρουν.
Αν τελικά οι καραμπόλες των συσχετισμών φέρουν τον κ. Κουβέλη στην Προεδρία της Δημοκρατίας- δύσκολο το βλέπω αλλά ποτέ δεν ξέρεις- θα έχει επιβραβευθεί ένα νέο υβρίδιο αριστερού και φιλόδοξου αστού. Εδώ να είμαστε να το συζητήσουμε.
Και τι σημαίνει αυτό; θα αναρωτηθεί κανείς. Μήπως το να αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως αριστερός του στερεί το δικαίωμα να κάνει τους αντίστοιχους ελιγμούς που απαιτεί η πολιτική; Προφανώς και όχι. Αυτό που στο δικό μου το μυαλό θα πρέπει όμως να στερείται ο αριστερός πολιτευτής είναι η εμμονή στο αξίωμα και η πεποίθηση ότι χωρίς τον ίδιο δεν υπάρχει σωτηρία. Ο λόγος βρίσκεται στις βασικές αρχές του λενινισμού και είναι απλός: Δεν έχουν τόση σημασία τα άτομα, αλλά οι πολιτικές και οι μαζικότητες.
Βέβαια ο Φώτης Κουβέλης είναι «αναθεωρητής», ανήκει δηλαδή στην ιδεολογική εκείνη απόκλιση του σοσιαλισμού που θεωρεί ότι δεν πρέπει η αριστερά να σκοπεύει την προλεταριακή επανάσταση, αλλά να επιχειρεί την ανατροπή της κατάστασης μέσα από τις αστικές οδούς άσκησης πολιτικής (Βουλή, εκλογές κλπ). Δεν είναι δηλαδή «ορθόδοξος μαρξιστής». Ούτε όμως και στον κώδικά τιμής των αναθεωρητών νομίζω ότι επιτρέπεται το παραιτούμαι- ξεπαραιτούμαι και επιμένω να είμαι αρχηγός, όταν το μόνο πράγμα (κυριολεκτικά το μόνο!)στο οποίο η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός μου ομονοεί, είναι ότι πρέπει να φύγω.
Μόνο βάζοντας κανείς τον εαυτό του πάνω από την συλλογικότητα που ξεκίνησε να υπηρετεί μπορεί να καταλήγει σε επιλογές, όπως αυτές του Φ. Κουβέλη. Βάζω την πολιτική επιβίωση τέτοιων προσωπικοτήτων στις χαμένες ευκαιρίες της αριστεράς, που δεν καταφέρνει να προβάλει ανθρώπους με άλλο πολιτικό ήθος από αυτό του καρεκλοκενταυρισμού.
Σε τέτοιες περιπτώσεις δε μπορώ παρά να φέρνω στο μυαλό μου τον Λεωνίδα Κύρκο, την αυταπάρνηση με την οποία πάντοτε πολιτεύθηκε και την ευκολία με την οποία έδωσε τη θέση του σε άλλους, πιο νέους και κατά τεκμήριο πιο δυναμικούς ανθρώπους όταν έκρινε ότι αυτοί είχαν πλέον πιο πολλά από εκείνον να προσφέρουν.
Αν τελικά οι καραμπόλες των συσχετισμών φέρουν τον κ. Κουβέλη στην Προεδρία της Δημοκρατίας- δύσκολο το βλέπω αλλά ποτέ δεν ξέρεις- θα έχει επιβραβευθεί ένα νέο υβρίδιο αριστερού και φιλόδοξου αστού. Εδώ να είμαστε να το συζητήσουμε.
