Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;
Εάν έχεις διαφορετική άποψη για την ιστορία από αυτή του επίσημου ελληνικού κράτους, κινδυνεύεις, λέει το προς ψήφιση αντιρατσιστικό.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Όσο πιο πολλές απαγορεύσεις επιβάλει μια αρχή, τόσο μεγαλύτερα αδυναμία διαχείρισης της εξουσίας της δείχνει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν οι απαγορεύσεις αυτές είναι στηρίζονται σε αιτιολογήσεις τύπου «επειδή το λέω εγώ» ή αν προκύπτουν κάθε φορά εφόσον συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις.
Το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αποφάσισε να απαγορεύσει την άρνηση κάποιων εγκλημάτων που έχουν χαρακτηριστεί γενοκτονίες, ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αναλυτικότερα, το άρθρο 2 προβλέπει την τιμωρία όποιου "με πρόθεση, προφορικά ή διά του Τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιαδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και εγκλημάτων του ναζισμού και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, ή την αναπηρία, κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό, υβριστικό ή προσβλητικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της".
Οι ιθύνοντες δηλαδή αποφάσισαν πως η κρίση για το τι αποτελουν ορισμένα γεγονότα του παρελθόντος θα είναι πλέον οριστική και δεν θα υπόκειται σε συζήτηση και αμφισβήτηση.
Έτσι, αν εγώ είμαι π.χ. ιστορικός και θέλω να δημοσιεύσω μια μελέτη με στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το Ολοκαύτωμα αποτελούσε αποκλειστικά κεντρική απόφαση της χιτλερικής διοίκησης, απαγορεύεται να το κάνω.
Η απάντηση πλέον δεν θα στηρίζεται σε ορθολογική αντιμετώπιση των όσων ισχυρίζομαι και δεν θα προέρχεται από την επιστημονική κοινότητα, αλλά θα έχει εκ προοιμίου δοθεί από τη νομοθεσία. Άσχετα από το εάν η δική μου μελέτη ή ερμηνεία συνεισφέρει μια άλλη προοπτική στο ιστορικό γεγονός, δεν θα έχει την ευκαιρία να ακουστεί καν, με απειλή δίωξής μου. Έτσι η σημερινή κυβέρνηση αποφασίζει ότι το θέμα έχει κλείσει ιστορικά και ότι ένα, δύο, τρία τέσσερα περιστατικά της ιστορίας αποτελούν θέσφατα που κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει- επαναλαμβάνω: με απειλή δίωξης.
Η κρατική εξουσία δηλαδή ασκείται επί της σκέψης και της κρίσης.
Αν και είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια διάταξη βάζει στο στόχαστρό της ακραία δεξιά στοιχεία που είναι πρόθυμα να ισχυριστούν ότι «οι Εβραίοι φταίνε για όλα» και ότι «το ολοκαύτωμα είναι εφεύρεση του παγκόσμιου σιωνισμού», αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να απαγορεύει οποιαδήποτε συζήτηση.
Ακόμη και η φιλελευθερία και η προοδευτικότητα δεν μπορούν να επιβάλλονται με θυσία της ελεύθερης έκφρασης.
Η θέση που έλαβαν οι 130 ιστορικοί, μέσω ενός σχετικού κειμένου αντίθεσης στο συγκεκριμένο άρθρο είναι εύγλωττη: «Η στάση μας αυτή δεν πηγάζει από οποιαδήποτε ανοχή στους "αρνητές" απεχθών εγκλημάτων, ούτε από την άρνηση τιμωρίας εγκληματικών πράξεων, αλλά από την πεποίθηση, ότι, όπως έχει αποδείξει και η διεθνής εμπειρία, τέτοιες διατάξεις οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς: πλήττουν καίρια το δημοκρατικό και αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι διόλου αποτελεσματικές, όσον αφορά την καταπολέμηση του ρατσισμού και του ναζισμού, του ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου».
Και παρακάτω: «Θεωρούμε ότι ο χαρακτηρισμός και η προσέγγιση μαζικών εγκλημάτων ως γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων ή σφαγών πρέπει να είναι αντικείμενο επιστημονικού και νηφάλιου δημόσιου διαλόγου και όχι νομοθετικής ρύθμισης και ποινικής τιμωρίας, με κίνδυνο να φιμώνεται κάθε αντίθετη στην κυρίαρχη άποψη, ακόμα και αυτή η ιστορική έρευνα και διδασκαλία».
Παλεύοντας με το θηρίο, πρέπει να προσέξεις μην του μοιάσεις. Τότε είναι που θα έχεις χάσει τη μάχη, και όχι αν ηττηθείς.
Το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου αποφάσισε να απαγορεύσει την άρνηση κάποιων εγκλημάτων που έχουν χαρακτηριστεί γενοκτονίες, ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αναλυτικότερα, το άρθρο 2 προβλέπει την τιμωρία όποιου "με πρόθεση, προφορικά ή διά του Τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιαδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και εγκλημάτων του ναζισμού και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, ή την αναπηρία, κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλητικό, υβριστικό ή προσβλητικό χαρακτήρα κατά μίας τέτοιας ομάδας ή μέλους της".
Οι ιθύνοντες δηλαδή αποφάσισαν πως η κρίση για το τι αποτελουν ορισμένα γεγονότα του παρελθόντος θα είναι πλέον οριστική και δεν θα υπόκειται σε συζήτηση και αμφισβήτηση.
Έτσι, αν εγώ είμαι π.χ. ιστορικός και θέλω να δημοσιεύσω μια μελέτη με στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το Ολοκαύτωμα αποτελούσε αποκλειστικά κεντρική απόφαση της χιτλερικής διοίκησης, απαγορεύεται να το κάνω.
Η απάντηση πλέον δεν θα στηρίζεται σε ορθολογική αντιμετώπιση των όσων ισχυρίζομαι και δεν θα προέρχεται από την επιστημονική κοινότητα, αλλά θα έχει εκ προοιμίου δοθεί από τη νομοθεσία. Άσχετα από το εάν η δική μου μελέτη ή ερμηνεία συνεισφέρει μια άλλη προοπτική στο ιστορικό γεγονός, δεν θα έχει την ευκαιρία να ακουστεί καν, με απειλή δίωξής μου. Έτσι η σημερινή κυβέρνηση αποφασίζει ότι το θέμα έχει κλείσει ιστορικά και ότι ένα, δύο, τρία τέσσερα περιστατικά της ιστορίας αποτελούν θέσφατα που κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει- επαναλαμβάνω: με απειλή δίωξης.
Η κρατική εξουσία δηλαδή ασκείται επί της σκέψης και της κρίσης.
Αν και είναι ξεκάθαρο ότι μια τέτοια διάταξη βάζει στο στόχαστρό της ακραία δεξιά στοιχεία που είναι πρόθυμα να ισχυριστούν ότι «οι Εβραίοι φταίνε για όλα» και ότι «το ολοκαύτωμα είναι εφεύρεση του παγκόσμιου σιωνισμού», αυτό δεν της δίνει το δικαίωμα να απαγορεύει οποιαδήποτε συζήτηση.
Ακόμη και η φιλελευθερία και η προοδευτικότητα δεν μπορούν να επιβάλλονται με θυσία της ελεύθερης έκφρασης.
Η θέση που έλαβαν οι 130 ιστορικοί, μέσω ενός σχετικού κειμένου αντίθεσης στο συγκεκριμένο άρθρο είναι εύγλωττη: «Η στάση μας αυτή δεν πηγάζει από οποιαδήποτε ανοχή στους "αρνητές" απεχθών εγκλημάτων, ούτε από την άρνηση τιμωρίας εγκληματικών πράξεων, αλλά από την πεποίθηση, ότι, όπως έχει αποδείξει και η διεθνής εμπειρία, τέτοιες διατάξεις οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς: πλήττουν καίρια το δημοκρατικό και αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι διόλου αποτελεσματικές, όσον αφορά την καταπολέμηση του ρατσισμού και του ναζισμού, του ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου».
Και παρακάτω: «Θεωρούμε ότι ο χαρακτηρισμός και η προσέγγιση μαζικών εγκλημάτων ως γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων ή σφαγών πρέπει να είναι αντικείμενο επιστημονικού και νηφάλιου δημόσιου διαλόγου και όχι νομοθετικής ρύθμισης και ποινικής τιμωρίας, με κίνδυνο να φιμώνεται κάθε αντίθετη στην κυρίαρχη άποψη, ακόμα και αυτή η ιστορική έρευνα και διδασκαλία».
Παλεύοντας με το θηρίο, πρέπει να προσέξεις μην του μοιάσεις. Τότε είναι που θα έχεις χάσει τη μάχη, και όχι αν ηττηθείς.
