Χρ. Δημουλίδου: «Ο Επιβήτορας μου βγαίνει ερωτικός»
Η Χρυσηίδα Δημουλίδου γράφει το βιβλίο της ο ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ και, όπως ομολογεί η ίδια, της βγαίνει «πολύ ερωτικός». Τι παιχνίδια παίζει η ζωή, ε;
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι πάντα ευχάριστες, αν και σπάνιες, οι στιγμές που εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα στο μυαλό μεγάλων συγγραφέων και να πάρουμε μια ιδέα του πως φτιάχνονται τα αριστουργήματα που μας συναρπάζουν.
Να δούμε από τι μαγικά υλικά είναι φτιαγμένα τα έργα τέχνης που πάνε τη φαντασία μας μακριά και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ένα Facebook post της συγγραφέως Χρησιήδας Δημουλίδου που έπεσε στα χέρια μου χθες, μου έδωσε αυτήν ομολογουμένως ανείπωτη χαρά: ήταν από εκείνες τις στιγμές που έρχεσαι πιο κοντά στο ίνδαλμά σου και που καταλαβαίνεις ότι τελικά μπορεί κανείς να είναι και μεγάλος καλλιτέχνης και ταυτόχρονα γήινος.
«Ουφ αρκετά δουλέψαμε και σήμερα! Άλλες 22 σελίδες. Προχωράμε μια χαρά. Μου Βγαίνει πολύ ερωτικός ο ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ (sic). Με ρωτάει μια 14χρονη αν θα μπορεί να το διαβάσει. Χμμμμ δεν ξέρω ειλικρινά. Οι σκηνές σεξ είναι πάμπολλες και πολύ λεπτομερείς σε περιγραφές, ωμές και λίαν ρεαλιστικές. Πολύ σεξ αλλά και υπόθεση. Όχι να γράφουμε άρες μάρες κουκουνάρες για να γεμίσουμε σελίδες. Άσε που έχω ρίξει πολύ γέλιο με τις περιγραφές κάποιων τάχα ειδημόνων στο σεξ συγγραφέων. Αγαπημένες μου αν δεν έχετε βιώσει κάποια πράγματα καλύτερα αφήστε τα για εκείνες που τα έζησαν…».
Όχι εγώ δεν θα βάλω απαγορευτικό. Ας κρίνουν οι γονείς.
Τώρα θα δω Σουλεϊμάν. Είναι το δώρο μου για την πολύωρη εργασία και με χαλαρώνει πολύ. Θα δουλεύω όλο τον Αύγουστο. Το βιβλίο πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει...»
Έτσι κάπως σκέφτεται ο καλλιτέχνης όταν φτιάχνει τα έργα του. Μαστιγώνεται να τελειώσει μέσα στον Αύγουστο ένα βιβλίο που του «βγαίνει» πολύ ερωτικό. Γιατί, τι να κάνει η Χρυσηίδα όταν ο ερωτισμός της χτυπάει την πόρτα της έμπνευσης; Να μην ανοίξει; Και πώς να μην ανοίξει που την τριγυρίζουν οι αναμνήσεις; Αν ήταν καμιά από αυτές που τα γράφουν χωρίς να τα έχουν ζήσει, θα μπορούσε ίσως να πράξει έτσι. Αυτά όμως που θα διαβάσετε στον ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ, η Χρυσηίδα τα έχει κάνει. Όλα.
Βέβαια, λιγούρο60άρα που κάνεις κρα για λίγη τσοντούλα, μη νομίσεις πως δεν θα υπάρχει και υπόθεση για το ξεκάρφωμα. Θα υπάρχει και μάλιστα τα χωρία που δεν θα είναι σεξ θα είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και όχι άρες μάρες κουκουνάρες που γράφουν οι άλλες (οι αγά…τες, ντε).
«Τους βλέπεις του ξένους; Συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι. Στην παραλία, στο πλοίο, στον καφέ. Συνέχεια. Πόσες φορές πετυχαίνεις Έλληνα να διαβάζει;». Ένας από τους πιο κλισέ καλοκαιρινούς διαλόγους του ’80 αγνοούσε τότε ένα δεδομένο που σήμερα είναι ορατό και στην ελληνική πραγματικότητα: Ο αριθμός των νέων εκδόσεων είναι εξαιρετικά μεγάλος, καθώς έχει δημιουργηθεί μια αγορά- κυρίως γυναικεία- λαϊκών μυθιστορημάτων. Η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστριών τους είναι οι τηλεθεάτριες των απογευματινών σήριαλ που θέλουν «κάτι σε βιβλίο».
Η αγορά αυτή ξεκίνησε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2000 είχε γίνει για τα εκδοτικά πράγματα ό,τι και οι Βίσση- Βανδή για τα μουσικά.
Εδώ που τα λέμε κακό δεν κάνουν τα βιβλία αυτά. Κάποιος που έχει διαβάσει κανά- δυο τέτοια μπορεί να τύχει να διαβάσει και κάτι ποιοτικότερο. Αυτός που δεν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο, έχει πιο μεγάλη απόσταση από το να γίνει αναγνώστης της προκοπής.
Βέβαια, το ότι τα βιβλία αυτά καλώς υπάρχουν δεν σημαίνει ότι θα χάνω ευκαιρία να διασκεδάζω με το περιεχόμενό τους ή με τους δημιουργούς τους.
ΥΓ: καλή δουλειά, Χρυσηίδα!
Να δούμε από τι μαγικά υλικά είναι φτιαγμένα τα έργα τέχνης που πάνε τη φαντασία μας μακριά και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ένα Facebook post της συγγραφέως Χρησιήδας Δημουλίδου που έπεσε στα χέρια μου χθες, μου έδωσε αυτήν ομολογουμένως ανείπωτη χαρά: ήταν από εκείνες τις στιγμές που έρχεσαι πιο κοντά στο ίνδαλμά σου και που καταλαβαίνεις ότι τελικά μπορεί κανείς να είναι και μεγάλος καλλιτέχνης και ταυτόχρονα γήινος.
«Ουφ αρκετά δουλέψαμε και σήμερα! Άλλες 22 σελίδες. Προχωράμε μια χαρά. Μου Βγαίνει πολύ ερωτικός ο ΕΠΙΒΗΤΟΡΑΣ (sic). Με ρωτάει μια 14χρονη αν θα μπορεί να το διαβάσει. Χμμμμ δεν ξέρω ειλικρινά. Οι σκηνές σεξ είναι πάμπολλες και πολύ λεπτομερείς σε περιγραφές, ωμές και λίαν ρεαλιστικές. Πολύ σεξ αλλά και υπόθεση. Όχι να γράφουμε άρες μάρες κουκουνάρες για να γεμίσουμε σελίδες. Άσε που έχω ρίξει πολύ γέλιο με τις περιγραφές κάποιων τάχα ειδημόνων στο σεξ συγγραφέων. Αγαπημένες μου αν δεν έχετε βιώσει κάποια πράγματα καλύτερα αφήστε τα για εκείνες που τα έζησαν…».
Όχι εγώ δεν θα βάλω απαγορευτικό. Ας κρίνουν οι γονείς.
Τώρα θα δω Σουλεϊμάν. Είναι το δώρο μου για την πολύωρη εργασία και με χαλαρώνει πολύ. Θα δουλεύω όλο τον Αύγουστο. Το βιβλίο πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει...»
Έτσι κάπως σκέφτεται ο καλλιτέχνης όταν φτιάχνει τα έργα του. Μαστιγώνεται να τελειώσει μέσα στον Αύγουστο ένα βιβλίο που του «βγαίνει» πολύ ερωτικό. Γιατί, τι να κάνει η Χρυσηίδα όταν ο ερωτισμός της χτυπάει την πόρτα της έμπνευσης; Να μην ανοίξει; Και πώς να μην ανοίξει που την τριγυρίζουν οι αναμνήσεις; Αν ήταν καμιά από αυτές που τα γράφουν χωρίς να τα έχουν ζήσει, θα μπορούσε ίσως να πράξει έτσι. Αυτά όμως που θα διαβάσετε στον ΕΠΙΒΗΤΟΡΑ, η Χρυσηίδα τα έχει κάνει. Όλα.
Βέβαια, λιγούρο60άρα που κάνεις κρα για λίγη τσοντούλα, μη νομίσεις πως δεν θα υπάρχει και υπόθεση για το ξεκάρφωμα. Θα υπάρχει και μάλιστα τα χωρία που δεν θα είναι σεξ θα είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και όχι άρες μάρες κουκουνάρες που γράφουν οι άλλες (οι αγά…τες, ντε).
«Τους βλέπεις του ξένους; Συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι. Στην παραλία, στο πλοίο, στον καφέ. Συνέχεια. Πόσες φορές πετυχαίνεις Έλληνα να διαβάζει;». Ένας από τους πιο κλισέ καλοκαιρινούς διαλόγους του ’80 αγνοούσε τότε ένα δεδομένο που σήμερα είναι ορατό και στην ελληνική πραγματικότητα: Ο αριθμός των νέων εκδόσεων είναι εξαιρετικά μεγάλος, καθώς έχει δημιουργηθεί μια αγορά- κυρίως γυναικεία- λαϊκών μυθιστορημάτων. Η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστριών τους είναι οι τηλεθεάτριες των απογευματινών σήριαλ που θέλουν «κάτι σε βιβλίο».
Η αγορά αυτή ξεκίνησε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του 1990 και μέχρι το 2000 είχε γίνει για τα εκδοτικά πράγματα ό,τι και οι Βίσση- Βανδή για τα μουσικά.
Εδώ που τα λέμε κακό δεν κάνουν τα βιβλία αυτά. Κάποιος που έχει διαβάσει κανά- δυο τέτοια μπορεί να τύχει να διαβάσει και κάτι ποιοτικότερο. Αυτός που δεν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο, έχει πιο μεγάλη απόσταση από το να γίνει αναγνώστης της προκοπής.
Βέβαια, το ότι τα βιβλία αυτά καλώς υπάρχουν δεν σημαίνει ότι θα χάνω ευκαιρία να διασκεδάζω με το περιεχόμενό τους ή με τους δημιουργούς τους.
ΥΓ: καλή δουλειά, Χρυσηίδα!
