Πόσο πολύ θες τα μάρμαρα του Παρθενώνα;

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Όσο και να τρωγόμαστε μεταξύ μας για το οτιδήποτε, οι Έλληνες θα συμφωνούμε πάντα σε μερικά πράγματα. Όπως στο πόσο σημαντικό είναι να επιστέψουν στο σπίτι τους τα γλυπτά του Παρθενώνα. Η Μελίνα Μερκούρη πάλεψε γι’ αυτά, πρέπει όλοι να παλέψουμε γι’ αυτά. Χθες, μια λιγότερο #iconic προσωπικότητα από την Μελίνα Μερκούρη, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, μίλησε για την πρωτοβουλία της για την επιστροφή των μαρμάρων στον τόπο καταγωγής τους.

Δεν λέω πως θα διαφωνήσω. Δεν θα πω καν ότι βλέπω κάτι κακό στο να γυρίσουν τα γλυπτά επιτέλους στην Ελλάδα. Η μόνη μου απορία είναι: και ποιος θα τα εκτιμήσει;

Βγες στον δρόμο και ρώτα τυχαία είκοσι άτομα για το θέμα. Οι περισσότεροι θα μιλήσουν με περισσότερο πάθος κι απ’ ό,τι μιλάμε αυτές τις μέρες για την Εθνική. Κι αυτό γίνεται επειδή όντως είμαστε περήφανοι για την πολιτιστική κληρονομιά μας, ή επειδή απλά δεν μπορούμε να τα έχουμε; Βάλε στο μυαλό σου το υποθετικό σενάριο ότι η εκστρατεία δουλεύει και από την βροχερή Αγγλία, τα μάρμαρα γυρνούν στην Ακρόπολη. Μετά τι; Οποιοδήποτε φρέσκο δείγμα πολιτισμού στην Ελλάδα το μεταχειριζόμαστε σαν νέα καφετέρια: σε μια βδομάδα κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι τα γλυπτά αποτελούν ξεχωριστή περίπτωση; Επειδή τα έχουμε ανάγει σε εθνικό ζήτημα;

Ακόμα χειρότερα, αυτό που μου σιγουρεύει το πόσο αδιάφοροι θα είμαστε σε μια πιθανή επανένωση, όπως την αναφέρει η κυρία Βαρδινογιάννη, είναι ότι έχω δει πώς αντιδρά ο κόσμος κι όταν του μιλάς για το Σέσκλο και το Διμήνι. Τι είναι αυτά; θα με ρωτήσεις. Ακριβώς, θα σου πω. Έχουμε, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ τον Βόλο, δύο από τους αρχαιότερους οικισμούς της Ευρώπης, και η μισή Ελλάδα δεν ξέρει καν τι είναι. Οι αντιδράσεις που έχω ακούσει είναι κάτι σαν "Τι να πάω να κάνω στις πέτρες;". Κάπως επιλεκτικοί δεν είμαστε με την περηφάνια μας;

Δηλαδή, τις προάλλες που νικήσαμε την Ακτή Ελεφαντοστού. Ξεχύθηκε ο κόσμος στο δρόμο και χοροπηδούσε και ούρλιαζε λες και βγήκαμε απ’ την κρίση. Ή λες και μοίραζαν λεφτά. Και είχες κάτι παπάρες στο facebook να γράφουν ‘Τρέμε Μέρκελ’. Είμαστε ένα άσχημα μπερδεμένο έθνος αν κατεβαίνουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε για το Μουντιάλ αλλά δεν γυρνάμε ούτε το κεφάλι όταν γίνονται σοβαρές κινητοποιήσεις για τα σοβαρά μέτρα καταπίεσης.

Ναι, δεν αρνούμαι πως είναι σημαντικό, πως αυτά τα γλυπτά κλάπηκαν και είναι δικαιωματικά δικά μας. Θα με έκανε ειλικρινά χαρούμενο να τα έβλεπα στην θέση τους. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι όμως πως η τωρινή τους θέση είναι η σωστή. Πως δεν μας αξίζουν να τα φέρουμε εδώ για να πάρει απλά έναν μπόνους πόντο κάποια κυβέρνηση, κάποιο ίδρυμα, και μετά να πιάσουν σκόνη. Γιατί μακάρι να φάω τη γλώσσα μου, αλλά θα πιάσουν σκόνη.