Άδωνι, δεν σε σιχαίνονται μόνο οι κομμουνιστές

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ανοιχτή επιστολή στον Υπουργό Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη, σχετικά με πρόσφατες δηλώσεις του.

Κύριε Γεωργιάδη, καταλαβαίνω την οργή σας. Κι εγώ θα ήμουν οργισμένος αν δεν με άφηναν να μιλήσω. Το βιώνω καθημερινά, σαν νεαρός ενήλικας που αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του καθώς οι παρούσες οικονομικές συνθήκες δεν επέτρεπαν πλέον το πλούσιο φοιτητικό lifestyle του. Φυσικά, η διαφορά μας είναι ότι εσάς σας καλούν για να μιλήσετε ενώ εμένα δεν με καλούν πουθενά —και τα δύο γεγονότα δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω.

Αυτό όμως στο οποίο στέκομαι είναι η χρήση της γλώσσας σας. Έχουμε ακούσει ανά καιρούς διάφορες παπαριές εκφράσεις που ίσως δεν είναι τόσο πρέπουσες να βγαίνουν από το στόμα σας. Και είμαι καλοπροαίρετος. Προτιμώ να πιστεύω ότι μιλάτε όπως μιλάτε επειδή κατά βάθος είστε ένας από μας, τους εκατομμύρια Έλληνες που βασανίζονται καθημερινά και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Αλλά εκεί υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Αν μπορώ να είμαι ευθύς— μιλάτε σαν ταξιτζής. Κι αυτό δεν είναι καλό, γιατί κάθε συνετός άνθρωπος ξέρει πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις τους ταξιτζήδες με το μέρος σου, εκτός κι αν μιλάς για τον ΠΑΟΚ, ή είσαι ο Τράγκας. Χωρίς να θέλω να γίνω χυδαίος, έχω ακούσει ταξιτζήδες να σας αποκαλούν "κωλοτούμπα". Προφανώς κάτι που κάνετε δεν δουλεύει σωστά.

Επιστρέφω όμως στο συμβάν της προηγούμενης μέρας, που σας ώθησε να εκφραστείτε με τόσο απρεπή τρόπο εναντίον μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων, συμπατριωτών, Ελλήνων. Τους κομμουνιστές. Είπατε, και χρησιμοποιώ τα λόγια σας, πως τους ‘σιχαίνεστε’. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις προσωπικές σας επιλογές, κύριε Γεωργιάδη. Κι εγώ σιχαίνομαι πράγματα, όπως την καριέρα της Μπιορκ τα τελευταία δέκα χρόνια. Εδώ όμως μπαίνει στη μέση η βασική μας διαφορά ξανά: εμένα δεν με έχουν καλέσει πουθενά να μιλήσω για την καριέρα της Μπιορκ. Αυτό και το γεγονός ότι δεν είμαι εκλεγμένος Υπουργός, υπεύθυνος για έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους κάθε αναπτυγμένου κράτους, την υγεία.

Δεν είστε πια ένας νεαρός πολιτικοποιημένος άνθρωπος, κύριε Γεωργιάδη. Δεν είστε ένα ακόμα ανώνυμο μέλος της ΟΝΝΕΔ, ένας δαπίτης που στην συνέλευση της σχολής του μπορεί να μιλήσει όπως θέλει, καθώς βρίσκεται ανάμεσα σε εξίσου ανώνυμους συνομηλίκους. Για την ακρίβεια, δεν ανήκατε καν στον πολιτικό χώρο για τον οποίο εργάζεστε τώρα μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Αλλά ξανά, δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις προσωπικές σας επιλογές. Κι εγώ έχω αλλάξει πράγματα στην ζωή μου που ένιωθα ότι δεν με βοηθούσαν. Έκοψα το κόκκινο κρέας. Έκανα unfollow την Κατερίνα Στικούδη στο twitter.

Και ξέρω, αν αυτή η επιστολή φτάσει στα αυτιά σας, που αμφιβάλλω, έχετε πιο σοβαρά πράγματα στο κεφάλι σας, ξέρω πώς θα αντιδράσετε. Θα πείτε πως είμαι ένας από αυτούς, τους κομμουνιστές, πως εξέλαβα την δήλωσή σας σαν προσωπική προσβολή και έσπευσα να γράψω αυτό το κείμενο εναντίον σας. Δεν είμαι εναντίον σας, κύριε Γεωργιάδη. Θέλω να το καταλάβετε αυτό. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο Ελβετία γίνεται σε αυτές τις καταστάσεις, και δεν θα έμπαινα ποτέ στον κόπο να γράψω αυτές τις γραμμές αν δεν χτυπούσατε μια τόσο ευαίσθητη χορδή μέσα μου. Και δεν είναι η κομμουνιστική μου χορδή. Είναι η ανθρώπινη. Πιστεύω πως είναι αποτρόπαιο για έναν πολιτικό, που υποτίθεται εκφράζει τις απόψεις των ψηφοφόρων του, να πει τόσο ψυχρά και αμετανόητα ότι σιχαίνεται μία ομάδα συμπολιτών του. Όσο μη δημοκρατικός πιστεύετε πως είναι ο κομμουνισμός, άλλο τόσο κατά την γνώμη μου είναι να φέρεστε σε συμπολίτες σας ως μιάσματα. Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζουν κάποιοι άλλοι εκπρόσωποι της Βουλής τους αλλοδαπούς.

Κλείνοντας, θα ήθελα ως ένας απλός πολίτης, να σας ζητήσω να ελέγχετε τις λέξεις σας. Είναι η δουλειά σας, άλλωστε. Κατανοώ την ανάγκη σας για προβολή και πως προσπαθείτε να βρείτε το δίκιο σας, και στοιχηματίζω ότι αν σας δινόταν ακόμα περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος, θα ξεπερνούσατε σε σοκαριστικές δηλώσεις ακόμα και την Λιάνα Κανέλλη. Την οποία υποθέτω πως σιχαίνεστε επίσης. Λογικό, είναι ανεπίτρεπτο μία γυναίκα και κομμουνίστρια να είναι πιο αμφιλεγόμενη και #iconic από εσάς.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Σημείωση του Συντάκτη: ουδεμία σκόπιμη προσβολή προς την συμπαθή τάξη των ταξιτζήδων. Ελπίζω να αντιμετωπιστεί με χιούμορ.